ذهن و زندگی بسیاری از ما پشت دیوار ساختارها و عادت‌ها حبس شده است. روالی چیده شده، قابل پیش‌بینی و بسیار مقاوم در برابر تغییر، روزمره ما را تا مرز روزمرگی‌های مداوم می‌کشاند و باز روزی دیگر از راه می‌رسد و تکرار به ماندن خود در زندگی ما ادامه می‌دهد تا آنجا که روزی چشم باز می‌کنیم و خود را انسانی محدود شده، ذهن زده و بیگانه با مفاهیمی چون شور و اشتیاق می‌بینیم.
اگر" پروین اعتصامی" هیچ کاری نکرده باشد و هیچ نسروده باشد جز همین مثنوی "گره گشایی"، کافی است تا در آستانه نوروز به تعظیمش بپردازیم و تکریمش کنیم.
در زندگی زنان و مردان بزرگ، اغلب به نکاتی برمی‌خوریم که دانستنش انسان را به کرنش در برابر آنان وامی‌دارد. یکی از این مردان بزرگ، دکتر محمّدحسن گنجی پدر علم جغرافیای نوین ایران، برنده جایزه مردِ سال ۲۰۰۱ سازمان هواشناسی جهانی و از چهره‌های ماندگار علم و دانش ایران است. مردی که "زخمیِ هزار دشنه از دست روزگارِ هیچ" بود اما شرافت، پاکی، درستکاری و وطن دوستی‌اش را به حراج نگذاشت.
دریغا که چنگال مرگ دراز دست است که بی‌محابا سایه تنومند بزرگانی را ناپدید می کند که عمری در پناهشان خوش زندگانی کرده‌ایم و به اعتماد حضورشان در کوچه پس کوچه‌های زندگانی استوار و مصمم گام برداشته‌ایم و سنگلاخ بادیه و خار مغیلان را به هیچ انگاشته‌ایم.
مراقب این ویرگول بازیگوش باشید. باز مثل پارسال نیاید بنشیند بین" سازمان تامین اجتماعی نیروهای مسلح" و کارگران مظلوم و بازنشسته" تامین اجتماعی" را به فغان بیندازد. مصائب این قشر مظلوم را در سال ۱۴۰۱ به یاد آورید و نگذارید حتی باد، ویرگول بیاورد و بکارد جایی که نباید.
حسین(ع) نامی است که ما بدان عظمت می‌جوئیم. پرچمی است در اهتزاز که از گزند حوادث بدان پناه می‌بریم. دژی است مستظهر به لطف خدا که در امان آن، خطر دشمن را به خاطره‌ای شکست خورده برای او تبدیل می‌کنیم.
نیاز ما و جامعه ما به اخلاق پیراسته به اندازه نیاز به اکسیژن، حیاتی است. این نیاز می گوید، سخن روز باید از جنس اخلاق باشد و به دیگر عبارت راه یافتن مباحث اخلاقی به سرمقاله رسانه ها یک باید راهبردی است.
انقلابِ ناآگاهی علیه ظلم. این را کسانی می خواهند روی انقلاب ما بگذارند که در دسته بندی های سیاسی و بلوک بندی های قدرت، پشتِ شاه و رژیمش بودند. آنان که نمی دانند چه می خواهند و آنچه جان یافته از ندانسته هاست و آنچه بی قاعده است، شورش است؛ کور است و بینا نیست. لال است و گویا نیست. کر است و شنوا نیست.
"به آن چشمی که می‌بینی تو مارا / به همان دیده می‌بینم شما را" این را به ضرب‌المثل از زبان پیران بسیار شنیده‌ایم. البته با لهجه شیرینِ خراسان جنوبی. یعنی ما آینه همدیگریم. هررفتاری که از ما سربزند، در برابر ما هم شکل خواهد گرفت.
"اگر قله مرتفع بود، دامنه زیبا می‌شود." این جمله را وام می گیرم از کلام نورانی شهید حاج قاسم سلیمانی در بزرگداشت شهدای استان گیلان. هم شهدا را قله های رفیع می دانم که دامنه شهود را زیباتر از همیشه پیش چشم می آورند و هم بر این باورم ملتی که سلسله جبال عظمت در تراز شهیدان را تجربه کرده است در حوزه مدیریت هم نگاهش باید بلند باشد.
