پدرِ زندگی است، حسین(ع) ....

ما خود را با امام حسین(ع) تعریف می کنیم. عظیم جایگاهی است این و عارفانه نگاهی نیز هم. اما مولای مان را در کلام دیگران هم در شکوهی افتخار آمیز می خوانیم چنان که" عباس محمود عقاد"، نویسنده و ادیب مصری در قرن چهاردهم قمری و مؤلف کتاب "ابوالشهداء: الحسین بن علی" نوشته است که اوضاع در زمان یزید به حدی رسیده بود که جز شهادت آن را علاج نمی‌کرد. وی معتقد است که چنین قیامی تنها از سوی انسان‌هایی نادر رقم می‌خورد که برای این کار ساخته شده‌اند و نمی‌توان حرکت آنان را با دیگران مقایسه کرد؛ چرا که اینان گونه‌ای دیگر می‌فهمند و چیزی دیگر می‌طلبند.

طه حسین، نویسنده اهل سنت، معتقد است بیعت نکردن حسین از سر عناد و لجبازی نبود؛ چرا که می‌دانست اگر با یزید بیعت کند، به وجدانش خیانت کرده و با دین خود مخالفت ورزیده است، زیرا از نظر او بیعت با یزید گناه بود.

عمر فروخ نیز با تأکید بر اینکه سکوت در برابر ظلم به هیچ وجه جایز نیست، معتقد است ما مسلمانان امروزه نیاز داریم که «حسینی» در میان ما قیام کند و ما را به راه درست در دفاع از حق رهنمون سازد. حسین نیست اما راه حسین هست. منطق حقی که انسان را در همیشه زمان به حقیقت می خواند. نگاه ما را به واقعیت از دریچه رفتار خودمان بینا می کند به این هشدار که: "إِيّاک اَنْ تَكُونَ مِمّنْ يَخَافُ عَلَى الْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَيَاْمَنُ الْعُقُوبَةَ مِنْ ذَنْبِهِ؛ مبادا از کسانى باشى که از گناه دیگران بیمناکند، و از کیفر گناه خود آسوده خاطرند.".

اگر می خواهند و می خواهیم، ظلم برافتد و ظلمت، در خانه و پیش از آن دل کسی سایه نیفکند باید خود را با منطق حسینی تربیت و به روحیه حسینی غنی سازی کنیم. این منطق است که به منهج رستگاری ختم می شود. با مدیریت رفتار و پرهیز از آنچه دررفتار دیگران "بد" می دانیم، به وادی خوبی راه خواهیم یافت. بدانیم، حسین(ع) فقط امام شهادت نیست که پیش از آن امام زندگی است. زیستن به حلاوت و شهد کام شدن از حقیقتی که زندگی را روشنا می بخشد. زندگی حسینی است که به نفی یزید و یزیدیسم منجر می‌شود. کربلا هم مظهر حضور و تجلی نورانیت کسانی است که حسینی زندگی کردن را به رفتار در آوردند. چنین باد روزگارمان.

کارشناس رسانه*