جشنواره آش ایرانی با طعم وحدت و یکرنگی

به گزارش سرویس خبر پانا ، جشنواره ملی آش ایرانی بهانه ای بود تا مسافران، گردشگران و مردم بومی تماشاگر آیین های فولکوریک استانها و مناطق مختلف کشور باشند .

از رقص شمشیر اعراب خوزستان گرفته تا رقص چوب لرها، از موسیقی دلکش عاشیق های زنجانی تا ترنم ترانه ها و نغمه های سازهای اردبیلی، همگی گویا از حنجره یک شخص فرمان می گیرند و یک پیغام را برای بیننده به همراه دارند .

فقط ظاهر ماجرا متفاوت است و قومیت های مختلف را نمایش می دهد، به بطن ماجرا که می روی می بینی همگی یک ساز هم آواز می زنند و یک نغمه دلکش می خوانند .

همگی به وقت رقص، بازوی همدیگر را می گیرند و همگی لبخند بر لب دارند، لباس همگی یک رنگ و یک مدل است، پایکوبی ها یک نوا دارند، سازها یک ناز دارند و هدف نمایش شادی ایرانی است .

ایرانی که در هر گوشه اش یک قومیت حضور دارد، همچون رنگین کمانی به هم پیوسته که از یک نقطه سرچشمه می گیرد و به یک دریا جاری می شود .

لر، کرد، بلوچ، گیلکی، ترک، آذری، خراسانی، مازنی، اصفهانی، لک، شیرازی و عرب فاصله میان همگی این قومیت در ایران فقط در بعد مسافت معنا می یابد و در یک نقطه که جمع می شوند، مشت همگی به یک هدف است و فریاد همه یک نوا .

جشنواره ملی آش ایرانی فقط بهانه ای بود تا این میزان نزدیکی قومیت های مختلف ایران زمین به تمام جهانیان نمایش داده شود و سفرا سفیرانی شدند برای اطلاع رسانی از وحدت و یکرنگی تمام نشدنی ایرانیان .

آش حتی به تنهایی نیز فریاد گر وحدت و وفاق موجود میان قومیت های مختلف ایران زمین بود و همچنان در این عرصه چون موسیقی و رقص و آواز پیشتاز است .

گویا هر عرصه ای از ابعاد زندگی ایرانیان را که بگردی همه آنچنان در نقاط مشترک یکسان و شریک هستند که فقط در لهجه می توان تفاوت آنان را یافت و اگر بشود لباس یک دست تن آنان کرد، نمی توان تفاوتی میانشان قائل شد .

اما زیبایی ایران زمین به همین تنوع قومیت ها و یک رنگی در باورها و هدف هاست .

زیبایی ایران زمین را همان گل بومادران و تلخینه ای نمایش می دهد که همه قومیت ها برای آش خوش طعم خود استفاده می کنند .

زیبایی ایران را همان پای راست جلو پای چپ دنباله رویی می سازد که همه قومیت ها در رقص خود به کار می برند .

زیبایی ایران زمین را همان واژه عشقی شکل می دهد که همه لهجه ها و زبان ها به یک نام از آن سخن می گویند و همه مزه شیرینش را خوب می دانند .

زیبایی ایران زمین را گویا می توان در همان نغمه های شیرین به تماشا نشست که در زبان عرب و فارس و ترک شنیده می شود .

جشنواره آش ایرانی، کلکسیونی از همه این زیبایی ها و یکپارچگی هایی بود که شش روز گرد هم آمدند تا شیرینی وحدت را برای جهان به نمایش بگذارند .

جشنواره آش ایرانی در زنجان تمام شد، اما وحدت و یکرنگی ایرانیان با هیچ مراسم و همایشی هرگز تمام شدنی نیست .