یادداشت / ایرانی عزا و عزادار را حرمت می‌نهد

 آن وقت قلم برمی‌دارم به تراشیدن کژی کلام و نگاه بدگویان و بدبینان. این را هم ذیلِ تربیت و راهبریِ خداوندی می‌دانم. همان که در آیه 148 سوره مبارکه نساء می‌فرماید:" لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ ۚ وَکَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا؛ خدا دوست نمی‌دارد که کسی به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند کند مگر آن که ظلمی به او رسیده باشد، همانا که خدا شنوا و داناست."

الان اما احساس ظلم می‌کنم. ظلم در حق کسانی که جان دادند تا روزگار مردم بهتر شود. ظلم در حق روح و روان مردم که به عزای رئیس‌جمهور شهید خود نشسته‌اند. ظلم در حق ادب ایرانی. ظلم در حق فرهنگ انسان‌سازی که ما را از شاد گذر کردن بر جنازه دشمن هم بر حذر می‌دارد چه رسد هموطن. چه رسد هموطنی که به دوستی ملت هزار کار کرده است.

این را بیداد می‌دانم که در فضای مجازی به جشن نشسته اند ایران ستیز های یاغی. پس حق دارم به فریاد بخروشم و بگویم متنفرم از کسانی که با این رفتار نابخردانه به جنگ فرهنگ نجیبانه ایرانی می‌آیند. این ها را ایرانی نمی‌دانستم و نمی‌دانم حتی اگر شناسنامه شان چنین هویتی را برای شان تسجیل کرده باشد.

ایرانی فتوت را نفس می‌کشد. اخلاق را زیست می‌کند. با هزار اختلاف فکری و سیاسی هم در هنگامه‌ای چنین همدلی دارد حتی اگر عمر به انتقاد گذرانده باشد. این افراد، ایرانی نیستند. ایرانی جماعت وقتی از یک ماجرای سخت و تلخ می‌خواهد حتی تعریف کند می‌گوید" دشمنِ شما نبیند" حتی ماجرای تلخ را برای دد و دام هم نمی پسند و می‌گوید" گرگِ بیابان نبیند..." پس چطور ایرانی بدانیم این‌هایی که در عزای هموطن خویش از هر دشمنی بددهن تر و کثیف رفتارترند؟

ما یاد گرفته‌ایم که مرده ما را حرمت از زنده هم بیشتر است. زنده می‌تواند به دفاع از خود سخن بگوید اما کسی که از این جهان رفته این امکان را ندارد. ما برای قبر درگذشتگان خود هم حرمت قائلیم چه رسد به شهید که مزارش را دارالقرار می دانیم.