مادرِ شهید، مادرِ ایران!

به همین دلیل فکر سرمایه معنوی را مهم‌تر از ثروتِ مادی می‌دانم. واقعیت مشحون از حقیقت این است که ما برای رشد انسانی و توسعه فضیلت‌های اخلاقی به سرمایه معنوی نیاز داریم که در نگهداشت ثروت مادی ملت هم ما را توانمند کند.

از این روست که در نگاه من، تصاحب ثروت‌های معنوی و معرفتی و میراث ملی و اختصاص دادن آن به خود اگر بدتر از اختلاس‌هایی بالاتر از فسادِ دبش بیشتر نباشد، کمتر هم نیست. در اختلاس، بیت المال را به مال البیت تبدیل و جمعی را از حق مادی خود محروم می‌کنند اما در به انحصار درآوردن میراث معنوی، امکان تکثیر آن را فرو می‌کاهند.

این را به صراحت عرض می‌کنم تا ضرورت حساسیت عمومی در نگهداشت سرمایه‌های معنوی را یادآور شوم. روز تکریم مادران و همسران شهداست که در سالروز وفات حضرت امالبنین(س) چنین نام گرفته است. در حقیقت میراث معنوی ملت ما هستند، نه فقط احساس که بارها تجربه کرده‌ایم دست‌ها و زبان‌هایی در کار است که با "مالِ خود" کردن آن‌ها، دست دیگران را از حق‌شان کوتاه کنند.

در خانه شهید و در مجلس شهید چنان پت و پهن می‌نشینند که جا برای دیگران نباشد حال آن‌که خانه شهید خانه خداست. مثل مسجد می‌ماند که درش به روی همه باید باز باشد. مجلس شهید، محفل اُنس و معرفت است که چون کلاس درس امکان بهره‌وری از آن باید برای همه فراهم باشد. حوزه شهادت هم مثل حرم است. حتی متولیان حرم هم حق ندارند کسی را از ورود به آن محروم کنند. اینجا هم راه‌بندان ایجاد کردن می‌تواند ذیل مفهوم "صَدّعَن سَبیلِ ا..." معنا شود؛ باز‌داشتن از راه خدا. شاید بگویند ما که در را نبسته‌ایم اما وقتی بالا می‌نشینند و تریبون را به اختیار می‌گیرند و هرچه که نباید را بر زبان می‌رانند عملا به معنای راه بستن بر کسانی است که مثل آنان فکر نمی‌کنند.

مرور کنیم برخی گفته‌ها را‌ تأمل کنیم در برخی تریبون داران که جوری حرف می‌زنند که انگار خارپشت از دهان‌شان بیرون میزند و همه را به خار می‌نوازد. این‌ها معمولا کارکرد دفع حداکثری دارند. جای آن‌ها اگر می‌خواهند به مجلس شهدا بیایند، نشستن و گوش کردن به سیره عملی شهداست نه پشت تریبون رفتن و سخن گفتن به قاعده‌‌ای که رسم شهدا نیست. شهدای ما، ادامه شهدای کربلایند. مادران و همسران شان نسب از حضرت ام البنین(س) می‌برند. نسبت‌شان به همه مُلک و ملت، مادری است. هیچ کس هم اندر نیست در آستان آنان. پس حرمت بگذاریم مادران شهدا را و در خانه شهید را مثل مسجد باز بگذاریم تا همه بتوانند وارد شوند. حرمت خانه شهید، "ٱدۡخُلُوهَا بِسَلَٰمٍ ءَامِنِینَ" است؛ با سلامتى و ایمنی وارد آن شوید. سلامت و امنیت، میراث به سوغات مانده شهداست که باید به دست همه برسد. همین!

*کارشناس رسانه