پرستار، نماد صبر و استقامت در برابر طوفان بی‌رحم درد است

۲۳ اردیبهشت متعلق به فرشتگان سفیدپوشی است که در سراسر جهان مشغول خدمات‌رسانی به مردم هستند. برایشان رنگ پوست، نژاد، سن و سال فرقی نمی‌کند، آن‌ها رسالتی دارند از عشق و مهارت، عشق به درمان بیمارانی که از درد، رنج می‌برند و مهارتی که ثابت می‌کند وجودشان به واژه پرستار، شکوه و عظمت بخشیده است. پرستاران با دستانی شفابخش و چشمانی پُرمحبت به بیماران، آرامش هدیه می‌دهند، آرامشی که باعث می‌شود از بیماری نترسند. به‌مناسبت گرامیداشت این روز باارزش و به احترام شکوه نام آنان که بی‌منت، جان بیمارانی که صبرشان لبریز شده را با صبوری تمام نجات می‌دهند، گفت‌و‌گویی با فرشتگان سفیدپوش ملاردی درباره مهارتشان، سختی‌هایی که در این راه متحمل می‌شوند و تجربه‌های شیرین و تلخی که در این مسیر مقدس کسب کرده‌اند، داشتیم:

مرضیه رستمی، پرستار بیمارستان شهدای سلامت شهرستان ملارد، درباره عشق خود به شغل پرستاری گفت: «من از کودکی رؤیای پرستاری را در ذهنم پرورش دادم و اکنون حدود ۸ سال است که پرستار هستم. به جرأت می‌توانم بگویم که تک‌تک ثانیه‌هایی که همراه بیماران هستم، غرق در کارم می‌شوم و در آن لحظات، هیچ چیز مهم‌تر از نجات جان و تیمار بیماران نیست و تنها هدفم، دیدن سلامتی و لبخندشان است.»

وی افزود: «روزانه با بیماران زیادی ملاقات دارم، از کودک خردسال تا فرد سالخورده، بیمارانی که چشم امیدشان، اول به خدا و بعد به دست ما پرستاران است. بیمارانی که دعای خیر همراهانشان برای ما بعد از بهبود حالشان، قوت دستان خسته و نور چشم‌های خواب‌آلودمان می‌شود.»

فاطمه مددی، یکی دیگر از سفیدپوشان ملاردی، شیرین‌ترین لحظات کار خود را این‌‌گونه شرح داد: «از لحظه پوشیدن روپوش سفید پرستاری تا آخرین ثانیه‌های شیفت، شیرین‌ترین ساعات روزم را سپری می‌کنم. لحظاتی در این راه به اندازه‌ دیدن لبخند یک مادر و نگاه پر از امید یک پدر ناب و خالص است و گویی جلوه‌گاه عشق است و بعد از دیدن آن‌ها دیگر خستگی بی‌معنا می‌شود.»

مددی با بیان اینکه باید پرستار باشی که بتوانی با عشق، دستان کودکی که با نگاهش از تو کمک می‌طلبد را در دستانت بگیری، خاطرنشان کرد: «باید با چشمانت درد و رنجی که بیماران متحمل می‌شوند را دیده باشی تا لحظات شادی آن‌ها بعد از ترخیص به روحت، جان دوباره بدهد. جانی ناب، خالص، سرشار از عشق و امید؛ باید پرستار باشی تا این لحظات را درک کنی.»

وی با بیان اینکه من جزو پرستارانی بودم که در دوران کرونا داوطلبانه در درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها فعالیت می‌کردند، افزود: «درد و ترسی که بر مردم تحمیل شد را با چشمان خودم می‌دیدم اما فقط زمان کرونا نبود که با دیدن چنین صحنه‌هایی قلبم به درد می‌آمد. من در موقعیت‌های مختلف، گریه‌های مادران را دیده‌ام، ناامید شدن پدران را دیده‌ام، ترس و وحشت کودکی که از درد فراری بود را با چشمانم دیده‌ام اما شنیدن صدای آن‌ها وقتی می‌گفتند «خدایا شکرت» یا صدای خنده‌ها و دعاهای خیرشان، خستگی را از وجودمان فراری داده‌ و قوت قلبمان در این راه پرپیچ‌وخم شده است.»

علی ایوتوند نیز درباره سختی‌های شغل پرستاری با بیان اینکه هر کاری، سختی و دشواری‌های خود را دارد و ما در راهی قدم گذاشته‌ایم که باید برای انجام رسالت خودمان سختی‌هایش را به جان بخریم، گفت: «بیشترین سختی و فشاری که در طول سال‌های خدمت بر من وارد شد، زمان کرونا بود که باید ساعت‌های زیادی در طول شبانه‌روز روی پاهایمان سرپا می‌ایستادیم و به درد کمر و پا ختم می‌شد، توان نفس کشیدن زیر ماسک‌های چندلایه را نداشتیم، دوری خانواده، ما را از پا درآورده بود اما به حرمت نام همکارانمان، همان شهدای سلامتی که تا آخرین لحظه عمرشان پای کار بودند، ناامید نشدیم و ادامه دادیم.

وی افزود: «بعد از اتمام دوره کرونا، ساعت‌ها سر پا ایستادن و شبانه‌روز پای شیفت بودن و برخی اوقات، دوری از خانواده تنها سختیی است که در شغل مقدس پرستاری وجود دارد.»

این پرستار ملاردی درباره تأثیر رفتار مراجعان و همراهان بیمار بر روحیه پرستاران عنوان کرد: «اکثر مراجعان و همراهان بیمار با روی باز و مهربانی با پرستاران برخورد می‌کنند و جایگاه یک پرستار را در جامعه ارزشمند می‌دانند و به جامعه پرستاران و کادر پزشکی بی‌احترامی نمی‌کنند و باعث تضعیف روحیه ما در کل روز نمی‌شوند اما برخی دیگر از همراهان با تصور غلطی که در ذهنشان است، پرستار را مقصر کمبود دارو، نبود داروی خاص و کمیاب، حساسیت‌های بیمار ناشی از برخی تزریقات، عدم بهبود بیمار با درمان‌های فوری و سبک می‌دانند و با همین باور شروع به بی‌احترامی و بعضی اوقات فحاشی در فضای بیمارستان می‌کنند.»

ایوتوند ادامه داد: «این در صورتی است که پرستاران، فقط به دنبال بهبود حال بیمار هستند و مسائلی نظیر کمبود دارو، عدم بهبود بیمار با درمان‌های فوری و سبک، بروز حساسیت ناشی از تزریقات از دسترس پرستاران خارج است و آن‌ها نمی‌توانند برای حل این موارد کاری انجام دهند.»