ازدواج به مثابه فردانگری ملی

کسانی می‌توانند به مقصد برسند که اهل «حرکت» و «صراط» و رفتن باشند. برای رسیدن به خدا، اولین قدم بیرون آمدن از خویش است. برای این هم باید «دیگردوستی» را تجربه کرد.

همان که در ساحتِ ازدواج به «عشق» تعریف می‌شود. شاید بتوان یکی از دلایلی که «ازدواج» را «نصفِ دین» شمرده‌اند را این دانست که فرد، نصف راه را برای رسیدن به عشق حقیقی با محبت به همسر می‌پیماید. این محبت عاشقانه هم نه در عرض که در طول عشق الهی است. همین است که به کامل شدن دین می‌انجامد. خداوند علی اعلا هم پاسخ این یک قدم را با طی کردن بقیه راه می‌دهد. کسی که برای ازدواج، حرکت می‌کند در پناهِ اراده و لطف خداوند قرار می‌گیرد.

«مردان و زنان بی‌همسر خود را همسر دهید، همچنین غلامان و کنیزان صالح و درستکارتان را؛ اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بی‌نیاز می‌سازد؛ خداوند گشایش‌دهنده و آگاه است!» این وعده خداوند صادق الوعد است که همواره محقق شده منتهی برای تحقق باید برخاست. دست به زانوی خویش گرفت و یا علی گفت برای کار؛ آن وقت باران برکت را به تجربه‌ای خواهیم نشست که پیشینیان به قوت آن برکت برخاستند و دنیا را رام اراده خویش یافتند.

رهبر فرزانه انقلاب ذیل این آیه الهی می‌فرمایند: «این یک وعده‌‌ى الهى است؛ ما باید به این وعده، مثل بقیه‌‌ وعده‌‌هاى الهى... اطمینان کنیم. ازدواج و تشکیل خانواده موجب نشده است و موجب نمی‌شود که وضع معیشتى افراد دچار تنگى و سختى بشود؛ یعنى از ناحیه‌‌ ازدواج، کسى دچار سختى معیشت نمی‌شود؛ بلکه ازدواج ممکن است گشایش هم ایجاد کند.» که تامل در زندگی‌ها می‌گوید، گشایش هم ایجاد می‌کند. مهم‌تر از گشایش اقتصادی و وسعت روزی، رزق معرفتی و برکتی که شخصیت فرد را فرا می‌گیرد و او را در مسیر تکامل به پیش می‌برد.

آدم‌ها با ازدواج چنان ساخته و پرداخته می‌شوند که هیچ دانشگاهی نمی‌تواند دستاوردی چنین ملموس داشته باشد. لذا به جرات می‌توان ازدواج را فرصتی نیکو برای سازندگی و خودسازی دانست که خانه را برای خانواده به کارخانه انسان‌سازی تبدیل می‌کند.

این سازندگی است که به دارایی منابع انسانی می‌انجامد. چنین دارندگی هم برازندگی می‌آورد. همه کشورها برای پیشرفت، فراتر از نیروی انسانی به منابع انسانی نیاز دارند. تبدیل انسان از نیرو به منبع نیازمند زیست سلامت است که ازدواج پیش‌نیاز آن است.

از این منظر می‌توان ازدواج صحیح را «فردانگری ملی» هم نام نهاد. زندگی مشترک امروز به اشتراک گذاشتن توان افراد نیز هست. امیدواریم فرزندان وطن با تشکیل زندگی مشترک، گام اول را برای کامل شدن دین و نقش آفرینی ملی بردارند. ان‌شاءالله

* کارشناس رسانه