ای حرمت مأمن امن‌ ‌غریبان و محتاجان‌

خراسان قطب مذهبی ایران است. خوشا ایران و وصف بی‌مثالش که سرزمینی روشن، از نور خدا دارد. این خاک، یادگاری از رسول مصطفی(ص) در خود دارد و نوردیده زهرای‌ اطهر، در دلش نهفته دارد. خاک خراسان به یمن وجود پاره‌ تن پیغمبر خدا معطر شده است. با وجود مشهد و حرم باصفای امام رضا(ع)، هیچ‌کس در ایران احساس غریبی و بی‌کسی نمی‌کند.

رضا جان، روزی مهمان ناخوانده سرزمین ما شدی. همه تو را امام غریب نامیدند و امروز بارگاه باشکوهت، حرمت، مأمن امنی، برای مهمانان و محتاجان بی‌شماری است. تو در این بارگاه باشکوه، میزبان بزرگی هستی که تمام زائرانت، محتاج عنایتت هستند.

یا شمس‌الشموس، سالهاست که با عطر ضریحت، وضو ساخته‌ایم و جبین بر خاک کویت نهاده‌ایم. خاکت به ما آبرو و عزت داده است. حرمت مکانی، دنج و آرام است برای همه زائرانت.

روزی در کودکی، زائرت شدم. به پنجره فولادت، چشم دوختم. ضریحت را با انگشتان کوچکم، محکم گرفتم و صدایت کردم. از آن زمان دل به تو بستم. اکنون که بزرگ شده‌ام، ضریحت را، ملتمسانه با پنجه‌های دلم می‌گیرم و چشمان مضطرم‌ را دخیل پنجره فولادت می‌سازم. باشد که نظری به پایین پایت کنی.

یا امام هشتم، من، آهویی، رمیده هستم که در بند عشقت گرفتارم. ای ضامن آهو، ضمانتم کن و گوشه چشمی به این مسکین داشته باش. گرچه لایق وصل تو نیستم اما از کودکی، با نام تو زبان باز کردم. از کودکی دلم به حرم و سقاخانه‌ات خوش بود. عشق تو در تمام وجودم ریشه دوانده است.

ای شاه خراسان، تو آشنای غریبی هستی که عشقت در دل ایران ریشه دارد و هویت ما را تشکیل می‌دهد. می‌خواهم با تو حرف بزنم. امام مهربانی‌ها، می‌خواهم که به تمام نوجوانان و جوانان کشورم نظر کنی، چرا که در این برهه از زمان، دشمن به‌دنبال تغییر هویت دینی ماست. همه آماج تهاجم فرهنگی دشمن، ما نوجوانان و جوانان را نشانه گرفته است و تمام تلاش خود را می‌کند تا ما را به سمتی ببرد که به اهداف شوم خود برسد و با شیوع مواد مخدر و ابتذال فرهنگی می‌کوشد هویت ما را نشانه بگیرد.

ای عصمت هشتم، به ما بصیرت عنایت کن تا خودی را از ناخودی تشخیص دهیم. کمک کن فریب زرق و برق زمانه را نخوریم. به ما بینشی عطا کن که بفهمیم دشمن کجا ایستاده است. یا امام رضا کمک کن ما دختران این سرزمین، امانت‌دار خوبی برای مادرت زهرا باشیم و حجاب‌مان را حفظ کنیم. مولای من کمک کن شرمنده مادرت نشویم.

چشمانم را می‌بندم. دلم را به پرواز در می‌آورم. ورودی باب الجواد می‌ایستم، با بغضی در گلو و چشمانی اشک‌بار: السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع).

*دانش‌‌‌آموز‌‌ خبرنگار