شوق دیدار دوباره مدرسه و کلاس درس

کووید ۱۹ یا کرونا، همان ویروسی بود که زندگی را از انسان ها گرفت؛ نه فقط با کشتن بلکه با تنهایی با بی خبری، با درد و ترس و غم؛ کل جهان گرفتار جنگی بودند که هیچ سلاحی را برای مقابله با آن آماده نکرده بودند، گویی وارد آتشی شده بود که نمی دانست چطور آن را خاموش کند.
شاید فکر کنید که بچه ها از این موضوع خوشحال بودند که دیگر مدرسه ای در کار نیست، اما این دشمن بیشترین آسیب را به آنها وارد می کرد.
چه بسا آنانی که به خاطر کوهی از مشکلات فضای مجازی، درس را یاد نگرفتند و با مشکل روبه رو شدند.
آنانی که دیگر اجازه بازی با همسالان خود را نداشتند و مجبور بودند به رایانه و موبایل دل ببندند. دانش‌آموزانی که تا مدت ها از تماشای چهره معلم محروم شدند. از بازی در حیاط مدرسه بی نصیب ماندند و افسرده در لاک خود فرو رفتند. حتی این ویروس به دعواهای داخل مدرسه هم رحم نکرد و لذت قهرها و آشتی های زودهنگام را هم از دانش‌آموزان سلب کرد.
چه سخت است یادگیری را با موبایل شروع کنی. چه سخت است اولین جمع و تفریق را به جای ذهن، با ماشین حساب محاسبه کنی. چه سخت است اولین شعری را که یاد می گیری با صدا از روی کتاب بخوانی و بفرستی.
آری کرونا جهان را به طور عجیبی تغییر داد؛ خانواده ها از هم دور کرد، دوستی ها را کمرنگ و خنده ها را سلب کرد. کاری کرد که فرزند از دیدار پدر و مادر خود بترسد.
اما بالاخره بعد از گذشت سه سال با تکمیل واکسیناسیون عمومی در کشور، مدارس می‌توانند میزبان خنده ها و بازی های جویندگان علم در مکتب‌های دانش باشند. چهاردهم فروردین در مدارس بار دیگر گشوده می شود و دانش‌آموزان بار دیگر در پشت میزهای یادگیری می نشینند و با یکدیگر ترانه دانش را زمزمه می کنند.
این دوران به همه ما نشان داد که در کنار لبخند، اندوهی نیز است، اما ما باید تمام لحظات تلخ گذشته را فراموش کرده و قدم در راهی نو بگذاریم. من امروز به عنوان یک دانش‌آموز پس از شنیدن اعلام بازگشایی کامل مدارس از ۱۴ فروردین ماه برای روشن شدن دوباره فانوس علم و دانش در مدارس و دیدار دوباره دوستان و همکلاسی های خود در حیاط مدرسه و کلاس های درس و معلمان خود خوشحالم و قطعا این حس همه دانش‌آموزان است، کسانی که دلتنگ کلاس و درس و معلمان خود هستند.

دانش‌آموز خبرنگار *