روشنایی هزار فانوس را با خطای یک نفر خاموش نکنیم

چند روزی است سایه‌ سنگین یک خبر بر دل‌ها نشسته؛ خبر تلخ و ناگوار تنبیه بدنی چند دانش‌آموز در یکی از مدارس ناحیه ۲ سنندج، زخمی شد بر اعتماد جامعه و رنجی تازه بر پیکر آموزش؛ از آن روز، جمع‌های دوستانه و محافل عمومی پُر شد از حرف و قضاوت و تحلیل… اما در پس این همه هیاهو، حقیقتی نادیده ماند.

بیایید صادق باشیم…

آیا خطای یک نفر می‌تواند هویت هزاران معلم عاشق و دلسوز را زیر سوال ببرد؟

آیا با دیدن یک سیاهی باید آسمان سپید آموزش را نادیده گرفت؟

فرهنگ خطرناکی در جامعه ما ریشه دوانده؛ فرهنگی که به محض بروز خطایی به‌جای تفکیک، حکم کلی می‌دهد. یک اشتباه، کافی است تا چشمان بی‌رحم قضاوت، همه را با یک نگاه بسنجد اما این نگاه نه عادلانه است، نه انسانی و نه دینی؛ خطا در ذات همه ما است و انسان، جایزالخطا است اما تعمیم یک اشتباه فردی به کل یک جامعه، ظلمی‌ خاموش اما سنگین است و این قضاوت بی‌تفکیک، بی‌رحمانه‌تر از خود آن خطا است.

در کنار همان خطا، صدها و هزاران معلم هنوز در سکوت کلاس‌ها، جان می‌سوزانند و امید می‌کارند. معلمانی که برای نجات دانش‌آموزشان، جان‌شان را بی‌دریغ سپر می‌کنند؛ شبیه آن معلم بیجاری که دل به شعله‌های آتش زد تا جان شاگردانش را نجات دهد و خودش خاموش شد.

یادمان نرود ثریا مطهرنیا را همان معلم فداکار بیجاری که برای مشکلات شاگردانش، شب و روز نمی‌شناسد. زنی از جنس آگاهی و عشق، که نه فقط در کردستان، که الگویی برای فرهنگیان سراسر کشور است. و او تنها یکی از هزار است...

هزار فانوس خاموش‌نشدنی که در تاریکی‌ها می‌درخشند، بی‌آن‌که دیده شوند.

امروز، اگر کودکی با لبخند به مدرسه می‌رود، اگر نوجوانی رؤیا می‌بیند و چراغ دانایی را در ذهنش روشن می‌کند، از برکت همان معلمانی‌ست که با صبر، مهر و باور، آینده می‌سازند.

بیایید چشم‌هایمان را شفاف‌تر کنیم...

بیایید به‌خاطر یک خطا، درِ احترام را به روی صدها فداکاری نبندیم.

شمع را فراموش نکنیم، فقط چون شعله‌ای اشتباه سوخت.