استفاده از گویش دماوندی در قصه‌گویی نوجوانان شهر
دماوند (پانا) - نوجوان قصه‌گوی دماوندی گفت هر چه می‌گذرد گویش دماوند در بین مردم بومی کم رنگ‌تر می‌شود، به همین دلیل در قصه‌هایش از گویش دماوند استفاده می‌کند تا بتواند این گویش شیرین را در بین مردم زنده نگه‌دارد.
ستاره خالقی نوجوان قصه‌گوی دماوندی در گفت‌گو با پانا گفت:«متولد تهران و ساکن دماوند هستم و قبل از ۱۲سالگی در برنامه‌های مختلف و کانون شرکت کردم، ولی از ۱۲سالگی به طور حرفه‌ای کارم را آغاز کرده و برگزیده سوم بخش استانی در بیست و دومین جشنواره بین‌المللی و برگزیده دوم بخش بین‌المللی در بیست و سومین جشنواره قصه‌گویی شدم.»
وی در مورد علاقه‌اش به قصه‌گویی گفت:«با توجه به راهنمایی‌های دبیرم و آموزگاران کانون متنی در مورد قصه‌گویی به ما داده شد و با توجه به آن متن برگزیده‌ها را انتخاب و به جشنواره قصه‌گویی ارسال کردند و از بین تمامی شرکت‌کنندگان برگزیده شدم و به مرحله استانی راه یافتم و توانستم رتبه سوم استانی را کسب کنم و امسال در بخش استانی نفر اول و در بخش منطقه‌ای برگزیده شدم و به مرحله ملی راه یافتم و آن‌جا هم برگزیده دوم شدم.»
خالقی ادامه داد:«اولین قصه‌گویی که انجام دادم در سن ۱۲سالگی به نام مرغک بود و در بیست و دومین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی، قصه‌ام را از کتاب استاد علمداری پیدا کردم و آن را با گویش دماوندی در جشنواره اجرا کردم و بعد از شرکت در بیست و دومین جشنواره قصه‌گویی برگزیده شدم و به دلیل اجرای مثبت و توانمندی که داشتم در مراسمات مختلف همچون افتتاح خانه گردو و جشن شب یلدا در کتابخانه کوثر از من دعوت شد تا اجرا داشته باشم.»
وی بیان کرد:«گویش دماوند در حال به فراموشی سپرده شدن است، به همین دلیل در قصه‌هایم از گویش دماوندی استفاده می‌کنم تا بتوانم آن را در بین مردم زنده نگه‌دارم و زمانی که متوجه بازخورد زیاد از سوی مخاطبانم شدم از آن به‌بعد تمامی قصه‌هایم را با گویش دماوندی اجرا کردم. تمامی گروه‌های سنی نیز مخاطب اجراهایم هستند.»
نوجوان قصه‌گوی دماوندی اظهار کرد:« بایدنسبت به گویش دماوندی و قصه‌گویی توجه شود و برنامه‌هایی اجرا شود تا گویش و قصه‌ها دیده شوند و به آن‌ها اهمیت دهند، زیرا قصه در زندگی ما تاثیر زیادی دارد بخصوص کودکان که با آن‌ها بزرگ می‌شوند.»
خبرنگار دانش‌آموز: ریحانه سعیدی
ارسال دیدگاه