فرصت‌های گالری‌گردی آذرماه؛
از بازگشت رضا موتوری تا نمایش آثار کمتر دیده شده اردشیر محصص
تهران (پانا)- نمایشگاهی متشکل از آثار کمتر دیده‌شده اردشیر محصص روز جمعه ۱۹ آذرماه در گالری آرتیبیشن گشایش می‌یابد و نمایشگاه «بازگشت رضا موتوری» نیز در گالری ایرانشهر برپاست.
گالری‌گردی از جمله عادت‌های فرهنگی هنری است که هنردوستان را برای تماشای هنر به گالری‌ها می‌کشاند، البته با پاندمی کووید۱۹ این جریان فرهنگی هنری نیز همچون سینما و تئاتر رفتن، کمی به حاشیه کشیده شد اما گالری‌های آنلاین راه‌اندازی شدند تا تنور هنرهای تجسمی همچنان داغ بماند. اکثر افتتاحیه نمایشگاه‌ها در گالری‌ها را در روز جمعه شاهد هستیم. در آذرماه نیز فرصت هایی برای گالری رفتن در پایتخت وجود دارد که تعدادی از آنها را در ادامه برمی‌شمریم.
گالری آرتیبیشن
نمایشگاهی متشکل از آثار کمتر دیده شده اردشیر محصص از روز جمعه ۱۹ آذر ۱۴۰۰ در گالری آرتیبیشن به نشانی خیابان شریعتی، پایین‌تر از حسینیه ارشاد، نرسیده به همت، گل‌نبی (غرب)، میدان احمدی‌روشن (کتابی)، خیابان ساسانی‌پور، خیابان دریا (قندی)، شماره ۶ افتتاح می‌شود.
در استیتمنت نمایشگاه آمده است: «در دوره‌ای که هنرمندان ایرانی دربند زیبایی‌شناسی آثار مدرنیسم بودند او از زیبایی‌شناسی جدا شد و به طراحی برای بیان شخصی پرداخت، اتفاقی که هم‌اکنون نیز امری معاصر شناخته می‌شود.
به این اعتبار او را باید بی لکنت ترین راوی زمانه معاصر دانست.
احمد شاملو در تفسیر آنچه اردشیر محصص سعی در بیان آن داشت، روزگاری نوشت: اگر بخواهیم بپذیریم که کاریکاتورها بیانی اغراق‌آمیز از واقعیت‌اند، آن‌گاه طرح‌های اردشیر کاریکاتور نیست. حداقل برای ما، اطرافیان و کسانی که با درد و رنج چهره‌های کارهایش آشناییم. اردشیر علاوه بر یک هنرمند با استعداد و توانا، واقع‌گرایی تیزبین باقی می‌ماند. او صورتگر و تصویرساز واقعیت پیرامونش است. واقعیتی که هنوز هم پابرجاست، نفس می‌کشد و اعتبار دارد.»
نمایشگاه اردشیر محصص از روز جمعه ۱۹ آذر در گالری آرتیبیشن برپا خواهد شد. این نمایشگاه به مدت ۱۰ روز و تا ۲۹ آذر برپا خواهد بود.
گالری آرت سنتر
نمایشگاه نقاشی‌های نزار موسوی‌نیا جمعه این هفته در آرت‌سنتر افتتاح می‌شود. نمایشگاه نقاشی‌های نزار موسوی‌نیا این هفته جمعه ۱۹ آذر ۱۴۰۰ در آرت‌سنتر افتتاح می‌شود و تا ۲۹ آذر ادامه خواهد داشت.
این نقاش در یادداشتی برای این نمایشگاه نوشته است:
«جزیره دکارت
جزیره دکارت سرزمینی‌ست درون سایه تاریک لیوان بردگان
چمدان‌هایش را پرندگان کور جابه‌جا می‌کنند
سنگ‌هایش را هر روز دریاها می‌شویند
انسان‌های ایستاده بر کرانه‌ی جزیره، سنگ‌های خیس را لیس می‌زنند و به آفتاب چشم دوخته‌اند.
مرز جزیره فقط در ذهن حیوانات جابه‌جا می‌شود، زیرا هنوز فریب کلمات را نخورده‌اند.
و یگانه راه فریب کلمات فراموشی‌ست.»
گالری اُ
نمایشگاه انفرادی نقاشی‌های لیلا تارا با عنوان «درفش» در طبقه اول گالری اُ به نشانی خیابان سنایی، خیابان شاهین (خدری)، پلاک ۱۸ برپاست.
در بیانیه این نمایشگاه آمده است: «ریشه‌های ایرانی و تجربه‌ی زندگی در مکان‌های متفاوت، این هنرمند را با نمادها، فرم‌ها و روایت‌های گوناگونی روبرو کرده و به او زبان تصویری منحصربه‌فردی داده است تا داستان این زندگی چندگانه را به کمک آن بیان کند. آثار او با وجود به خدمت گرفتن تکنیک‌های سنتی، ابعاد و فضاهای منفی معمول را به چالش می‌کشند. در این آثار، فیگورها با جزئیات متعدد بر بستر مناظر معاصر شهری معلق می‌مانند و اندام‌های از هم جدا شده با قرار گرفتن بر چمن‌زارهای تنک، ترکیب‌بندی‌های منحصر به فردی می‌سازند که مرزهای معمول در نقاشی سنتی را در هم می‌شکنند. هنرمند با استفاده از برش و تا در کاغذ، فضا را می‌شکافد و با معرفی فضای سه‌بعدی در آثار، از سایه‌های به‌دست آمده در خلق فضا بهره می‌گیرد.
در مجموعه پیش رو، لیلا تارا ح. با الهام از سادگی و رک بودن ساختار درفش‌ها، به کنکاش در مسئله هویت و انطباق‌پذیری در رابطه با ریشه و اصالت می‌پردازد.»
همچنین نمایشگاه انفرادی نقاشی‌های آیلار دستگیری با عنوان «سراپا چشم» نیز در طبقه دوم گالری اُ برپا است. در استیتمنت این نمایشگاه نوشته شده است:
[صحنه تاریک است]
صدای کسی در تاریکی: طبیعت ... حضور ... من دارم رنگها رو می‌ذارم: زرد کادمیوم، بنفش ماژنتا، آبی کبالت، سبز ویریدین، قرمز اسکارلت، سفید، سفید و زرد خیلی مهمه، نور.
[نوری صحنه را روشن می‌کند. لته‌های بزرگ رنگی یکی یکی به داخل هل داده می‌شوند: آسمان، کوه، چمن، سنگ، آدم‌ها، ابر]
صدا: آسمون. آسمون که خشک شد ابرها. ابرها که خشک شد کوه، کوه بنفش. کوه که خشک شد، تخته سنگ بزرگ. صدای ریختن سنگ‌ها. ضربه. حرکت. جریان آب. آبشار.
ابرهایی که انگار بیرون از لحظه‌ی حال تصویر می‌چرخند. انگار که در چشم آن‌هایی‌اند که آنجا خوابیده‌اند و من هم چند دقیقه‌ای کنارشان دراز می‌کشم. بالای سرم را نگاه می کنم. چرا آدم‌ها بالا سرشون رو نگاه نمی‌کنن؟ ماه. می‌ایستم لبه‌ی تابلو، لبه‌ی چمن‌ها، کنار رودخانه، در تیررس نفس آنها که آنجا خوابیده‌اند. آنها که بار دیگر که به این نقطه برگردی، رفتنه‌‌اند و رودشان شاید خشکیده‌است. شاید این آخرین بار است که این منظره را می‌بینیم. این جریان آب را. این سبزی دامنه‌ی دماوند را. و شقایق‌ها که آنطرف‌تر بودند. و باران که همه را دیوانه کرد، مدهوش کرد. و تک درخت نیم‌بریده‌ای که حضورش همه را سنگ می‌کرد. آتش نزدیک است. همان‌جا که صدای سوختن درخت‌ها و برگ‌ها و صدای آواز و قهقهه در هم تاب می‌خورند. تاریکی همان پشت است و اگر قدمی پس برویم یا لحظه‌ای چشم برداریم یا ثانیه‌ای دکمه‌ی روی گوشی موبایل را بزنیم، تاریکی همه‌ی صفحه را می‌گیرد. سیاه، خلاء، سایه، دیوار، تاریکی. دکمه را دوباره می‌زنم. نور.
[میزی وسط صحنه‌است. رنده. گوجه فرنگی. کسی وارد می‌شود. گوجه‌ها را به آرامی رنده می‌کند.]
ذهنش جای دیگریست. در بنفشی کوهها. زردی ستاره‌ها. سفیدی دماوند. پیچش وارنگه‌رود. و من از دریچه‌ی چشم او در رودخانه‌های مواج قل می‌خورم و در علف‌های آفتاب‌خورده می‌لولم. تصویرهایی می‌سازم که پیشتر نبوده‌اند. تصویرهایی که من برای من می‌سازم. تو برای تو.
گوجه‌فرنگی‌ها در دستانش خشک می‌شوند. چشم‌های بازش پلک نمی‌زنند. باد برگ‌ها را تکان نمی‌دهد. خاک خیس بو نمی‌دهد. کوهها پلاستیکی می‌شوند. باران زمین را خیس نمی‌کند. آفتاب چشم را نمی‌زند. رود پیش نمی‌رود. جنگل شعله‌ور می‌شود. شعله‌های آتش از پرده‌ی نمایش بالا می‌روند. بوی چوب و پلاستیک سوخته. نور زرد کم‌جانی بر لبه‌ی کوه می‌تابد. پرده‌ی سوزان بسته می‌شود.
گالری ایرانشهر
نمایشگاه انفرادی خسرو حسن‌زاده با عنوان «بازگشت رضا موتوری» در گالری ایرانشهر واقع در خیابان کریم‌خان زند، خیابان شهید عضدی (آبان جنوبی)، خیابان سپند، پلاک ۱/۶۹ برقرار است.
گالری طراحان آزاد
نمایشگاه انفرادی منوچهر معتبر با عنوان «از کارگاه» در گالری طراحان آزاد به نشانی خیابان ولیعصر (عج)، خیابان فتحی شقاقی، میدان سلماس، پلاک ۵ میزبان علاقمندان است.
گالری نگر
«این پرنده در این قفس تنگ نمی‌خواند» عنوان نمایشگاه انفرادی حجم‌های امیرشاهرخ فریوسفی است که روز جمعه در گالری نگر افتتاح شد و این هفته نیز برقرار است.
کیانوش معتقدی در استیتمنت این نمایشگاه نوشته است: «این مجموعه در واقع کنکاشی شهودی و رفتاری کنشگرانه است که یکسال پیش فریوسفی آن‌را با خلق مجموعه‌ای به نام «شاخو» از چیدمان حجم حروف آغاز کرد. اما شاخو این‌بار و در ارتباط‌اش با قفس، نمادی از یک پرنده اسطوره‌ای نبوده و نیست و همین ویژگی در مواجهه با آن باعث می‌شود تا گزاره‌هایی از کیفیات بصری و بدن‌مندی از آن در ذهن مخاطب تجسم یابد.
در این میان خطوط حجم‌یافته در بافتاری پیچیده، ساختاری ارگانیک را از همبستگی میان فرم‌های خوشنویسانه (با جلوه‌ای اندام‌گونه) و شعر و ادبیات به یکدیگر پیوند می‌دهند. جالب آن‌که واسطه‌ای که هنرمند برای نمایش مهارت و هنرش برگزیده، عاملیت‌اش را از ترکیب‌بندی‌های آزاد و رهای موجود در سنت سیاه‌مشق نویسی ایرانی می‌گیرد، حال‌‌آنکه نتیجه آن به شئ‌ای معاصر بدل می‌شود.
از طرفی، اقتباس مستقیم هنرمند از مضمونی خاص از شعر شاملو که در مسیر اندیشه‌ورزی‌اش در کار با ماده خشن آهن و مبتنی بر چیدمان‌هایی اتفاقی و بداهه خلق شده، نوعی دینامیسم درونی و حرکت پویا را به مجسمه‌ها القا می‌کند. پس آنچه در اینجا و اکنون اتفاق افتاده، روایتی متکثر و در عین حال مفهومی از حضور فرم حروفی آشنا در کاربستی سه‌بعدی و قفس‌مانند است که تا مرز هنری نیمه انتزاعی پیش می‌رود.
این پرنده و قفس‌ها که من آنها را «مجسمه‌خط»های معاصر فریوسفی می‌نامم، تصویری تازه از جهان امروز و کنش‌های انسان معاصر به ناهنجاری‌های پیرامونش است که با بیانی استعاری پیش روی ما نمایش داده می‌شوند؛ نوعی فریاد خاموش به شرایط جهان امروز که با اتکا به بنیان‌های هنری سنتی که دیگر هیچ نشانه‌ای از سنت در آن یافت نمی‌شود به ثمر رسیده‌اند. این نمایشگاه فرصتی است برای بازخوانی اندیشه‌های خوشنویسی، که حالا از خوشنویسی عبور کرده و تشخصی رها از قیود سنتی یافته و به‌دنبال رهاشدن از قفس، در جستجوی آزادیست.»
گالری ژاله
مجموعه آثار شیرین آزادی با عنوان «نهاد زیستن» روز جمعه ۱۲ آذر در در گالری ژاله به نشانی خیابان سمیه، بعد از خیابان مفتح، بن بست پروانه، پلاک ۴ به نمایش درآمد. در این نمایشگاه ۱۳ تابلوی نقاشی وجود دارد که در خلق آنها از ترکیب مواد بر روی مقوا و بوم استفاده شده است. آنچه در این نمایشگاه دیده می‌شود تابلوهایی هستند که با استفاده محدود از رنگ، فضایی خیالی را در میانه شهر و طبیعت به نمایش می‌گذارند.
ارسال دیدگاه