بوسه بر دستمال گردن مربی پیشتازم

من یک پیشتازم؛ روزی که عضو گروه مقدس پیشتازان شدم هرگز فکر نمی‌کردم تو این چنین باشی.
فکر می‌کردم یک کارت عضویت مثل بقیه گروه‌ها می‌دهند و تمام، اما نمی‌دانستم مهر این گروه، دامن‌گیرم می‌کند.
روزی که برایم دستمال گردن بستی، روزی که به صف شدیم و تو گفتی که قرار است با هم همفکر، همدل و همکار باشیم، قلبم روشن شد.
در اوج نوجوانی و مشغولیت‌های خوب و بد اقتضای سنم، دستم را گرفتی و به من درس زندگی دادی.
گره‌های مختلف را به من یاد دادی تا در روزگار بی مهری، گره از کار کسی بگشایم.
یاد دادی زندگی انفرادی نیست و هیچکس جز خدا نمی‌تواند تنها باشد، پس درس اتحاد و خرد جمعی هم جزو آموخته هایمان بود، اینکه نظم و ادب داشته باشیم تا در راه حرکت بسوی اشرف مخلوقات بودن گام برداریم.
یاد دادی عشق به همنوع و کمک به دیگران خود زندگی ست و چه مفهومی بالاتر و زیباتر از دستگیری از دیگران.
اکنون که روز سازمان دانش‌آموزی است، می‌خواهم بخاطر این که به من یاد دادی آدم‌ها به عشق زنده‌اند و به همدلی، دستت را ببوسم.
بخاطر سرزندگی که حین خواندن سرودهای و کف زدن گروهی به من هدیه دادی و بخاطر ابهتی که بعنوان یک پیشتاز به من بخشیدی از تو سپاسگزارم.
مربی پیشتاز من، روزت مبارک.

خبرنگار: سحر شیخی