مادر فداکارم در راه نجات فرزند سه‌ماهه‌اش به شهادت رسید

شهناز جوهری‌ در گفت‌وگو با پانا عنوان کرد: «مادر بنده، مادری زحمت‌کش و مهربان بود که دغدغه‌اش مانند تمام مادران، رسیدگی به فرزندانش بود تا اینکه در شهریور ۱۳۶۶ در حالی که چند فرزند قد و نیم‌قد و یک پسر شیرخوار سه‌ماهه داشت، حدود ساعت ۱۱ صبح، منزل ما که نزدیک کارخانه قند بود، مورد حمله هواپیماهای صدام قرار گرفت. مادر و چند تا از فرزندانش از جمله بنده که در آن زمان ۲۱ سال داشتم و دانشجوی تربیت معلم شهید رجایی تهران بودم، مجروح شدیم.»

وی افزود: «در زمان حمله‌ عراق به ایران در هر خانه‌ای، یک پناهگاه ایجاد می‌کردند و دور آن را با کیسه‌های خاک و شن محصور می‌کردند اما زمانی که هواپیمای عراقی، دیوار صوتی را شکسته بود و نزدیک خانه‌ ما شد، مادر که در حیاط منزل بود به جای اینکه خودش را به این پناهگاه برساند به دنبال نجات پسر سه‌ماهه‌اش رفت اما زیر خروارها آوار به شهادت رسید.»

جوهری اضافه کرد: «این نشانه‌ عشق، محبت و فداکاری مادر به فرزندش است که قطعا تمام مادران ما این صفت خوب را دارند.»

دبیر بازنشسته و جانباز استان البرز گفت: «از خصوصیات اخلاقی مادر بنده این بود که خیلی صاف و ساده و خوش‌قلب و اهل مدارا با دیگران بود و اگر بخواهم جمله‌ای در پایان به ایشان تقدیم کنم این است که خیلی دوستش دارم و از او می‌خواهم ما را شفاعت کند؛ چون شهیدان، مقام شفاعت هم دارند.»

دانش‌آموزخبرنگار: آیلین فیضی