شمس؛خورشید زندگی مولانا

جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به مولوی شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. وی در سال ۶۰۴ هجری قمری در بلخ چشم به جهان گشود. از همان دوران کودکی جلال الدّین، صورت های روحانی و معنوی در وجودش آشکار بود؛ به همین دلیل مردم به وی احترام خاصی می گذاشتند. جلال الدّین پنج ساله بود که پدرش، بهاءولد مجبور شد از بلخ، زادگاه جلال الدّین، مهاجرت کند و در قونیه سکونت گزیند. جلال الدّین بیشتر عمر خود را در شهر قونیه گذراند و در همان جا وفات یافت؛ برای همین به «مولای روم» یا «ملاّی رومی» معروف شد‌. مولوی نوجوان بود که پدر و مادرش تصمیم گرفتند به زیارت مکه بروند. در بین راه که به نیشابور رسیدند، عطار نیشابوری را ملاقات کردند و عطار که مولانا را دید به خانواده اش گفت که آینده درخشانی دارد و او را تحسین کرد و کتاب اسرار نامه خود را به او هدیه داد و از همان موقع مولانا با خواندن شعر به شاعری روی آورد.

نقطه عطف زندگی مولوی آشنایی و دلدادگی اش با شمس تبریزی است. تاثیر شمس در زندگی مولوی چنان است که از یک فقیه و عالم دینی به عاشقی دل سوخته بدل می شود و عقاید خشک را کنار گذاشته و وارد دنیای متفاوتی از شناخت می شود. از دید شمس، عشق زیربنای خلقت است و عشق همه چیز هستی را هدایت می کند. شمس مانند خورشیدی زندگی مولانا را روشن و گرم کرد. مولانا همیشه در حال یادگیری علوم بود و از تربیت خود غافل نبود. او طرفداران زیادی داشت و برای تربیت شاگردان، مجالسی را برگزار می کرد. اولین دیدار شمس و مولوی در مجلسی بود که مولوی برگزار کرده بود که در آن موقع شمس وارد مجلس او می شود و کتاب‌های مولانا را داخل حوض می اندازد و بدون اینکه خیس شوند از آب بیرون می آورد و می گوید این راز، ذوق و حالی است که ما از آن بی خبر هستیم و از آن به بعد مولانا درس و بحث را کنار گذاشته و از شاگردان شمس تبریزی می شود و تولدی دوباره می یابد. به همین دلیل مولانا بعدها دیوانی به نام دیوان شمس می سراید که دلیل نامگذاری آن سرودن بیشتر شعرها خطاب به شمس تبریزی است. مولوی شاعری پرآوازه و معروف است که به خاطر وی روز ۸ مهر را در تقویم روز بزرگداشت مولانا نام گذاری کرده اند.

دانش آموز خبرنگار*