معلم‌های زندگی‌ساز

امسال اما در تجلیلِ مقام معلم، می خواهم از زبانِ قلمِ حضرت استاد صفائی حائری که رحمت متعالیه خداوند بر او باد، با معلم سخن بگویم. با همان ادبیاتِ استاد که در صفحه ۹ کتاب تربیت کودک، جان را به بعثت می کشد؛« برادر و خواهر معلم! در حالى که فرصت‌ها چون ابر مى‌گریزند و زمان همچون کودکان پابرهنه در کوچه‌هاى شهر مى‌دود و ما در کار تماشاى «خسران» خویش، در معامله‌اى که هر ثانیه، «هستى» را با «نیستى» مبادله مى‌کنیم، آیا لحظه‌اى اندیشیده‌اى‌ و با طرح چند سؤال از خویش، ابرهاى بارور در گذر زمان را به «باریدن» و سیراب کردن، واداشته‌اى تا در بارش زلال آن به «رویش» و «فلاح» برسى‌؟ که، «که هستى»، «چه مى‌کنى»، «براى که کار مى‌کنى»، «چرا کار مى‌کنى»، «در کجا هستى»، «به کجا مى‌خواهى بروى»، «به کجا رسیده‌اى» و «به کجا رسانده‌اى؟»
بگذار، صمیمانه از تو بپرسم، این سؤال را که، راستى، چرا معلم شده‌اى‌؟ انگیزه و نیت تو براى انتخاب این کار چه بوده است‌؟ آیا معلمى را به عنوان یک «شغل» همانند سایر شغل‌ها، براى کسب درآمد گزیده‌اى‌؟ آیا در طلبِ یک کار به اصطلاح بى‌دردسر و با چند ماه تعطیلى با مزد و مواجب، بوده‌اى‌؟ اگر چنین است، در خویش، تجدیدنظر کن و مسئولیت خدایى و انسانى‌ات را به خاطر آور، که تو همانند یک کارمند اداره نیستى. تو با «انسان‌هایى» سر و کار دارى که بسیارى از مسائل «زندگى» شان را از تو مى‌آموزند، اعمال و حرکات تو را الگو قرار مى‌دهند. بخش عظیمى از شخصیت‌شان را «حرف‌ها» و «رفتار» «تو» مى‌سازد. اگر خدای نکرده رفتار نادرستی داشته باشى، نسل‌هایى را دچار مشکل می‌کنی و اگر صالح باشى، نسل‌ها را اصلاح کرده‌اى. بله، صلاحِ جامعه، رهینِ تربیت معلمانِ صالحی است که نه تنها برای امروز که برای فردای ظهورِ حضرت مصلح(عج) هم تکلیف دارند. فراتر از همه حساب و کتاب های دنیایی که حقشان قدر دیدن و بر صدر نشستن است. بالاتر از شئون این جهانی، باید به ابدیت انسان فکر کنند. به حیاتی که هرگز به پایان نمی رسد. آدم ها را در این تراز باید بسازند. این هم می طلبد که خود به شکوه از خداوند "هستی" گرفته باشند تا بتوانند" هستی بخشی" کنند. ما به معلمانی چنین نیاز داریم. دعا می کنیم همه معلمان ما چنین باشند تا فردای ایران هزار بار بهتر از امروز باشد. معلمان بزرگوار همین امروز برای فردای وطن همت کنند.

*کارشناس رسانه