امید، جانمایه فردای بهتر

از این منظر، پا گذاشتن روی امید، با کاشتنِ دشنه در مزرعه زندگی، تفاوتی ندارد. آنان که دانسته و -چه بسیار- ندانسته، کلام شان، امیدکش می شود بدانند که با "قاتلِ زندگیِ مردم" فرقی ندارند.

شاید خون بر ذمه شان نباشد اما آرزوهای مرده را حتما در سیاهه اعمالِ‌شان خواهند نوشت. پَرپَر کردنِ آرزوی آدمی هم کم از پاشیدنِ قطرات خون او نیست.

به ویژه در زمانی که برای نگهداشتِ خون و امتداد درست زندگی هم به امید نیاز داریم. فراوانی کلماتِ یأس آلود که بر زبان داریم. "یأس نوشته" هایی که از قلم مان می تراود یا با سرانگشت ما بازنشر می شود، حُکمِ ذره، ذره کشتنِ زندگی را دارد.بالاتر از زندگیِ فردی؛ حُکمِ تخریبِ وطن را دارد. ناامیدی اگر سایه افکند چه می ماند از ایرانِ امروز که قرار باشد برای اهالی فردا به میراث رسد؟ مگر نمی گوئیم به وطن تعلق خاطر ماندگار داریم؟" چو ایران نباشد تنِ من مباد/ بدین بوم و بر، زنده یک تن مباد" را مگر حکیم ابوالقاسم فردوسی از دیرباز در گوش ما زمزمه نمی کند؟ چه شده است برخی از ماها را که سفیر ناامیدی می شویم؟

برخی‌هایمان در محافل خانوادگی هم - چانه شان گرم نشده- به سلام و احوالپرسی، مسلسل کلمات یأس آلود را در دهان می نشانند و به چهار طرف شلیک می کنند. نتیجه هم چه می تواند باشد جز دلسردی. در هوای سرد هم چیزی پخته نمی شود. خام می ماند اندیشه هایی که به پخته آن نیاز داریم.

بدانیم هر کس مردم را نسبت به امروز و فردای ایران ناامید کند، ملی ستیزی ضد انقلاب است. هر عنوانی برای خود برگزیند هم فرق نمی کند. نقد، در جای خود عیار امید را بالا می برد. این تخریب است که ویرانه می سازد همه چیز را. مراقب باشیم کشتنِ امید مردم را بر ذمه ما ننویسند. بکوشیم با انتقاد مؤمنانه و حرفه ای راه را برای توسعه سلامت و ارتقای امید فراهم کنیم. به یاد داشته باشیم که ایران را خدایی است که همواره در سخت ترین شرایط هم دست ما را گرفته است. خدا به صراحت فرموده است:" وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ ا... إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ ا... إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ؛ از رحمت خدا نومید مباشید که هرگز جز کافران هیچ کس از رحمت خدا نومید نیست." با امید به سمتِ افق های روشن فردا برویم

کارشناس رسانه*