ما و خدای آمریکا شکنِ صحرای طبس

پیش از این هم کم زخم نخورده ایم از آمریکا. یادمان هست ماجرای جنگ جهانی دوم و بی طرفی ایران که به هیچ گرفتند. آمدند و خاک و حرمت ما را "چکمه کوب " کردند. فجایعی که در آن زمان اتفاق افتاد ما را تا همیشه به خشمی بزرگ از اشغالگران مبتلا می کند.

ما نبودیم اما ایران بود. مردم ایران بودند. دشمن آمد و نام و نانِ شان را توأمان هدف گرفت. قصه های شهریور ۱۳۲۰ هربار که روایت می شود اشک می ستاند هنوز. قصه آمریکا و کودتای ۲۸ مرداد هم همیشه در یاد این سرزمین خواهد ماند. ماجرای "پنجه عقاب" اما تلخی مضاعف دارد. طرح توطئه نبود چنان که در آغازین روزهای پیروزی انقلاب در مناطق مختلف در انداختند تا ما را براندازند. در پنجم اردیبهشت، فقط هم دست دراز نکردند بلکه پای چکمه پوششان را هم به این خاک گذاشتند به غرور و نخوت. غافل از این که " این خاک، خدایی دارد". می پنداشتند به راحتی می آیند، می زنند و می برند و پزش را به دنیا می دهند و برای دیگران هم خط و نشان می کشند.

می زنند و می برند و جشن سیادت می گیرند در جهان. می آیند تا باد به غرور در پرچم شان بوزد اما نمی دانستند "این خاک، خدایی دارد" که قرن ها پیش، لشکر ابرهه را به سجیلِ ابابیل، درهم کوفته است تا مثَل شود برای همه فیل سواران مست تاریخ. آن مَثَل را به یاد نیاوردند انگار که خود به "مَثَل" تبدیل شدند در صحرای طبس هنگامی که این بار باد در ریگ هایی پیچید که از هزاران سال پیش برای مأموریتی چنین حیاتی در آن سرزمین ذخیره شده بودند. باد پیچید و ریگ ها، پیچه از دست و پای خویش گشودند و بر پای و دست دراز متجاوزان نهادند. پنجه ای که عقابی می پنداشتند، گنجشکی هم نبود.

به اولین وزش طوفان و گردش شن ها در هم شکست. ماجرایش ثبتِ تاریخ است. ورق های روشنی که هرکس بخواهد می تواند بخواند و درس بگیرد. درسی که ما باید بگیریم این است که دشمن همیشه بیدار است و برای درهم کوفتن ما نه تردید به خود راه می دهد و نه تعلل می کند. جز این هم از او انتظار نیست. این ما هستیم که باید غفلت و خواب را بر خود حرام کنیم و تمام قد پای پرچم ایران بایستیم. ما هستیم که باید ایمان تازه کنیم به خدای بزرگ که تا ذیلِ وعده صادقِ "" ان ا... یدافع عن الذین آمنوا" در پناهِ خدا قرار بگیریم. اگر ایمان مان به اخلاص سال ۱۳۵۹ باشد، خدا هم به همان وعده صادق، پناهِ مان خواهد داد. ان شاءا...

کارشناس رسانه*