نوجوانی که جز فست فود نمی‌خورد کور شد

به‌گزارش فارس، در گذشته والدین ممکن بود سعی کنند فرزندان بدخوراکشان را با یادآوری حال و روز کودکان گرسنه یا حتی تقلید رفتار حیوانات مزرعه ترغیب به خوردن کنند. اما والدین امروزی با مشکل ترسناک‌تری مواجه‌اند. یک نوجوان بریتانیایی که سال‌ها فقط از چند نوع مختلف از فست‌فودها تغذیه کرده، اکنون به افت بینایی دائمی، افت شنوایی و ضعف استخوان‌ها مبتلا شده است. طبق اعلام سالنامه پزشکی داخلی در هفته جاری، پزشکان در نهایت تشخیص دادند که این نوجوان به یک اختلال تغذیه مبتلاست که تقریبا به‌تازگی تعریف شده است. این مشکل «اختلال پرهیز/ محدود کردن غذای مصرفی» نام دارد.

این مورد یکی از نادر موارد از این دست در کشورهای توسعه یافته محسوب می‌شود که مواد غذایی مغذی به‌راحتی در دسترس همگان قرار دارد. پزشکان این نوجوان در بریستول در ابتدا از علائم پیش رونده بیماری او گیج شدند. اما آنها در گزارش موردی خود به سایر پزشکان هشدار دادند که چنین آسیبی از تغذیه نامناسب به طور بالقوه قابل برگشت است، اگر زود به آن رسیدگی شود و حتی کسانی‌که وزن عادی دارند می‌توانند با اختلالات تغذیه دست به گریبان باشند. اولین سرنخ درباره مشکلات این نوجوان زمانی به‌دست آمد که این پسر ۱۴ سال سن داشت.

او در حالی به پزشک خانواده‌اش مراجعه کرد که از خستگی شکایت داشت. جز آنکه این نوجوان به شهادت سوابق پزشکی خود یک فرد «وسواسی نسبت به غذا خوردن» توصیف شده بود، هیچ مشکل دیگری نداشت و هیچ دارویی مصرف نمی‌کرد. آزمایش‌ها نشان دادند که او به نوعی کم خونی که سلول‌های قرمز خون را به‌طور غیرمعمولی بزرگ می‌کند و نیز به سطوح پایین ویتامین ب ۱۲ مبتلاست. تجویز پزشک این پسر به او آمپول‌های ویتامین ب۱۲ و توصیه‌هایی در مورد رژیم غذایی‌اش بود. اما وضعیت این پسر وخیم‌تر شد. درست یک سال بعد او با یک افت شنوایی که هیچ توضیحی برای آن وجود نداشت به پزشکان مراجعه کرد. کمی بعد مشکلاتی در زمینه بینایی نیز در او به‌وجود آمد. در طول دو سال بعدی افت بینایی او همچنان وخیم‌تر شد. تا ۱۷ سالگی دقت بینایی او در هر دو چشم به ۲۰/۲۰۰ رسیده بود که یعنی او می‌توانست شیئی را در فاصله۲۰ متری ببیند که یک شخص دارای دید عادی از ۶۰ متری به وضوح می‌تواند ببیند.

اسکن‌های انجام شده نشان دادند که هیچ ضایعه‌ای در عصب‌های بینایی او وجود ندارد و آزمایش‌های ژنتیک نیز برای کشف زمینه‌های ارثی نابینایی در او منفی بود. آزمایش‌های خون او نیز عمدتا عادی بودند، جز آنکه سلول‌های خونی‌اش همچنان بزرگ بودند و سطوح بالایی از هوموسیستین و اسید متیل مالونیک در خون او موجود بود که همگی از نشانه‌های کمبود ویتامین ب۱۲ هستند. این نتایج پزشکان را به سمت مشکلی در تغذیه بیمار هدایت کرد. اما این نوجوان دارای یک شاخص توده بدنی در طیف عادی و قد و وزنی متوسط بود. او به پزشکان گفت که الکل مصرف نمی‌کند، مواد مخدر نمی‌کشد و از محصولات دخانی نیز استفاده نمی‌کند. سرنخ‌های بیشتر زمانی پیدا شد که سرانجام این نوجوان اعتراف کرد که از دوران ابتدایی تاکنون فقط چند ماده خوراکی را مصرف کرده که دارای بافت خاصی هستند. رژیم غذایی او شامل چند ماده غذایی حاضری با یک نظم روزانه مشخص بود: چند غذای سرخ کردنی که از مغازه ماهی و سیب زمینی فروشی محله‌شان خریداری می‌کرد، چیپس‌های پرینگلز، نان سفید، برش‌های همبرگر فرآوری شده و سوسیس. او آمپول‌های ویتامین ب۱۲ که از ۱۴ سالگی برایش تجویز شده بود را نیز با سهل‌انگاری تزریق نکرده بود.

به‌گزارش پزشکان آزمایش‌های متابولیک نشان دادند که این پسر سطح مس و سلنیوم پایین، سطح روی بالا، سطح ویتامین دی به شدت پایین و تراکم مواد معدنی استخوانی پایینی دارد. پزشکان سرانجام این تشخیص را دادند که این نوجوان به نوروپاتی بینایی تغذیه‌ای مبتلاست که یک نقص در عملکرد عصب بینایی است که وقتی مواد مغذی لازم برای کارکرد فیبر این عصب به اندازه کافی تامین نمی‌شود به‌وجود می‌آید. این وضعیتی غیرمعمول است، به‌خصوص در کشورهای توسعه یافته، ولی گاه در کسانی‌که به الکل وابستگی دارند دیده می‌شود. پزشکان همچنین اختلال پرهیز/محدود کردن غذای مصرفی را در این پسر تشخیص دادند. آنها او را با مکمل های غذایی تحت درمان قرار دادند و برای رسیدگی به اختلال پرهیز/ محدود کردن غذایی مصرفی نیز او را به خدمات درمانی روانی ارجاع دادند. آنها در گزارش خود به سایر پزشکان هشدار داده‌اند که مراقب اختلال مورد نظر باشند، چرا که برخلاف دیگر اختلالات تغذیه مثل بی‌اشتهایی، روی وزن یا شکل بدن تاثیری نمی‌گذارد. به نوشته آنها «همانطور که درمورد این بیمار مشاهده می‌شود، شاخص توده بدنی غالبا عادی است.»

اگرچه وضعیت بینایی این نوجوان تثبیت شده ولی بهبود نیافته است. افت بینایی او همیشگی است. پزشکان امیدوارند که گزارش آنها بتواند در تشخیص اختلال پرهیز/ محدود کردن غذای مصرفی و نوروپاتی بینایی مرتبط با تغذیه در مراحل اولیه به دیگران کمک کند، پیش از آنکه بار دیگر موجب وارد آمدن آسیبی دائمی به شخص شود. برای والدینی که فرزندانی با عادات غذایی وسواس گونه دارند و مبتلا به هیچ نوع اختلال تغذیه ای نیستند، آکادمی کودکان آمریکا توصیه هایی را برای رسیدگی زودهنگام به مسائل مربوط به غذا خوردن ارائه داده است. (تذکر: ترساندن فرزندتان یا ایجاد احساس گناه در آنها برای داشتن خوراک مناسب‌تر، شیوه توصیه شده‌ای نیست.) اگر شما هم نگرانید که فرزندتان به یک اختلال تغذیه ای مبتلا باشد، با پزشک خود صحبت کنید. یکی از شیوه های معمول برای کمک به بیماران مبتلا به اختلال پرهیز/ محدود کردن غذایی مصرفی، درمان‌های شناختی - رفتاری است که هدف آن در پیش گرفتن تغذیه‌ای سالم‌تر از سوی فرد است.