معاون مدرسه شهید مصطفی‌خمینی شهرستان فیروزکوه:
سعدی تخلص شاعری خود را از نام شاهزاده سعد که ادب دوست بود گرفته است
فیروزکوه ( پانا)_ معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات مدرسه شهید مصطفی خمینی فیروزکوه به مناسبت بزرگداشت سعدی، او را فردی سخن‌دان و هنرمند خواند و گفت وی تخلص شاعری خود را از نام شاهزاده سعد، که شاهزاده‌ای ادب دوست بوده، گرفته است.
علی‌اکبر اسفندیار، معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات مدرسه شهید مصطفی‌خمینی به مناسبت بزرگداشت سعدی همزمان با یکمِ اردیبهشت، در گفت‌وگو با پانا گفت:« ما فرزندان ایران هرگاه تقویم ایرانی را ورق می‌زنیم نام‌هایی را می‌بینیم که مایه افتخار این سرزمین و آب و خاک هستند. انسان‌های بزرگ که در دل و دامان این سرزمین پرورش یافته‌اند و مایه پیشرفت این سرزمین کهن شده‌اند. یکی از این انسان‌های بزرگ، سعدی شیرین سخن است که در تقویم ایرانی در اول اردیبهشت بزرگداشتی را برای این انسان سخن‌دان و هنرمند برگزار می‌کنیم.»
وی افزود: «قرن هفتم، قرنی سراسر فاجعه است، در آغاز این قرن مغولان به ایران حمله کردند و فجایع خونباری به بار آوردند، اما در دل این فاجعه خونبار انسانی رشد می‌کند، پرورش می‌یابد که می‌تواند زشتی و سیاهی این فاجعه را کمی برای ما روشن‌تر کند و ما را در این بخش از تاریخ کمی آرامتر کند و به ما آرامش دهد،که این کار از هنرِ سعدی نشأت می‌گیرد. سعدی در شهر شیراز چشم به جهان گشود، کسی به درستی تاریخ دقیق ولادت سعدی را نمی‌داند ولی آن‌گونه که خود در گلستان گفته‌است تاریخ ولادتش، سال ۶۰۶ هجری قمری است. اینگونه در گلستان می‌گوید«هر دم از عمر می‌رود نفسی، چون نگه می‌کنم نمانده بسی، ای که پنجاه رفت و در خوابی، مگر این پنج روزه دریابی، سعدی، در این بیت به پنجاه سالگی خود اشاره می‌کند.»
اسفندیار همچنین بیان کرد: «در کتاب گلستان به تاریخ تألیف این کتاب نیز اشاره می‌کند، دراین مدت که ما را وقت خوش بود، ز هجرت ۶۵۶ بود، مراد ما نصیحت بود و گفتیم، حوالت با خدا کردیم و رفتیم، چنین نتیجه می‌شود که در سال ۶۵۶، ۵٠ سال یا چیزی نزدیک به آن از عمر سعدی گذشته‌بود و بدین صورت ولادتش همچنان که گفته‌شد در حدود سال ۶۰۶ هجری بوده است.»
معاون مدرسه شهید مصطفی‌خمینی ادامه داد: «سعدی بارها در آثارش به شیرازی بودن خود اشاره کرده‌است، در این بیت اینگونه می‌گوید، هر متاعی ز کشوری خیزد، شکر از مصر و سعدی از شیراز. سعدی شهر شیراز را دوست می‌داشت و مردم آن شهر را پاک و پاکیزه می‌دانست.»
اسفندیار ضمن تکمیل صحبت هایش گفت:« این شاعر بزرگ در کودکی پدرش را از دست داد و طبق گفته خودش خاندانش همه از عالمان دین بودند، همه قبیله من عالمان دین بودند، مرا معلمِ عشقِ تو شاعری آموخت،سعدی پس از آنکه دانش مقدماتی را در شیراز آموخت، برای تکمیل تحصیلات به بغداد رفت و در نظامیه‌ی بغداد مشغول تحصیل شد و در آنجا با بزرگان علم و ادب آشنا شد که یکی از آن بزرگان شهاب‌الدین سهروردی بوده است.»
وی بیان کرد: «گشت‌وگذار و جهانگردی سعدی نزدیک به بیست و پنج سال طول کشید که در این سال‌ها در بغداد و دیگر سرزمین‌های اسلامی چون حجاز، شام، لبنان و روم به سفر پرداخته و سپس به شیراز برگشت. وی اینگونه می‌گوید که،در اقصای عالم بگشتم بسی، به سر برده‌ام ایام با هر کسی، تَمتُع به هر گوشه‌ای یافتم، ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم. وی همیشه در سفر دل به شیراز داشت و اینگونه یاد شیراز را در جانش زنده نگه می‌داشت، آخر، ای باد صبا، بویی اگر می‌آری،سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست.»
وی چنین ادامه داد: «سعدی در زمان حکومت سعدابن‌ابوبکر زنگی که شاهزاده‌ای ادب دوست بود به شیراز برگشت و به مرور از نزدیکان این شاهزاده شد و به اعتقاد علامه محمد قزوینی، سعدی تخلص شاعری خود را نیز از نام همین شاهزاده که سعد بوده، گرفته است.»
وی ضمن اشاره به آثار این شاعر بزرگ، در ادامه بیان کرد:« سعدی در طول زندگی آثار ارزشمندی از خود به یادگار گذاشته‌است که در نثر و نظم بی‌مانند می‌باشند، آثار ارزشمندی چون، بوستان یا سعدی‌نامه، که این کتاب آمیزه‌ای از اخلاق، سیاست و دستورهای زندگی است که هر کس با بیت‌بیت این کتاب آشنا باشد، با راه و روش درست زندگی نیز آشنا می‌شود.»
وی خاطر نشان کرد:« دیگر اثر بزرگ سعدی، کتاب گلستان است، وی چند ماه پس از به پایان رساندن بوستان، اقدام به تنظیم گلستان نمود و این کتاب را به سعدابن‌ابوبکر زنگی تقدیم نمود، این کتاب نیز سرشار از حکمت و لطیفه‌های ظریف است. آثار دیگر سعدی غزلیات و قصاید فارسی و عربی، قطعات و رباعی‌ها می‌باشد که مجموعه این آثار به کلیاتِ سعدی معروف است.»
معاون فعلی و دبیر سابق ادبیات مدرسه شهید مصطفی خمینی، با یادآوری سالی که سعدی درگذشت، در پایان گفت: «وی سرانجام در سال ۶۹۰ هجری، برابر با ۱۲۹۷ میلادی چشم از جهان فرو بست، اما وظیفه تک‌تک ما ایرانیان است که نام و یاد این انسان‌های بزرگ را زنده نگه داریم و در خواندن آثار این بزرگان کوشا باشیم، به امید آنکه همیشه و همواره در پاسداشت این بزرگان همت کنیم تا بتوانیم در زمینه‌ی ادب و هنر پیشرفت‌های چشمگیری داشته باشیم.»
دانش‌آموز خبرنگار: فاطیما ایلکا
ارسال دیدگاه