روستای عجیب ایستا در طالقان به روایت دانش‌آموز خبرنگار پانا

روستای ایستا یکی از مکان های جذاب گردشگری و خوش آب و هوا طالقان است که همه ساله گردشگران زیادی رو به سمت خود می‌کشاند. نام این مکان که از چشم عموم مردم، مخفی است، را "ایستا" گذاشته اند؛ یعنی جایی که زمان در آن متوقف شده است و مردم آن به شیوه صد سال گذشته زندگی می‌کنند.

در سال ۱۳۶۸ مردمی ثروتمند از تبریز مهاجرت می‌کنند و به طالقان می‌آیند تا دور از هرچیزی که آن ها را به گناه بیندازد و شرایط ظهور امام زمان را فراهم کنند. نام دیگر این افراد منتظران مهدی است. تا به حال کسی زنان و دختران این روستا را ندیده است. تعداد افراد ساکن در این روستا مشخص نیست، شناسنامه ندارند و به مدرسه نمی‌آیند و در روستا خودشان به فرزندانشان سواد یاد می‌دهند و به روش مکتب خانه‌ای قدیم، آموزش می‌بینند.

پیرمردی در آن حوالی، بیان کرد: مردان این روستا فقط در شرایط خاص و برای تامین بعضی از نیازهایشان بیرون می آیند. زیرا آن‌ها خودشان کشاورزی و دامپروری دارند و بیشتر نیازهایشان را خودشان تامین می‌کنند. پرورش اسب دارند و در صورت نیاز آن‌ها را می‌فروشند و برای رفع نیاز خود املاک باقی مانده در تبریز را بفروش می‌رسانند.

کمی که از دور به روستا نزدیک شدم متوجه شدم دور تا دور روستا را دیوارهای بلندی کشیده‌اند، حدود دومتر و هشتاد سانت و با چند در بسته مواجه شدم چراکه اجازه ورود هیچ کس به روستا داده نمی‌شود.

مردم این روستا از آب لوله کشی، برق و گاز استفاده نمی‌کنند و روستای خود را کنار رودخانه ساخته‌اند و از آب چشمه و قنات استفاده می‌کنند. دور تا دور روستا و زمین های کشاورزی درختان تبریزی کاشته شده است که از درختان بریده شده و انباشته شده در بیرون روستا مشخص بود که از آن ها برای گرمایش و پخت و پز روشنایی استفاده می‌کنند.

فرزندان آنها بعد از رسیدن به سن بلوغ می‌توانند خودشان انتخاب کنند که در روستا بمانند یا به تبریز بازگردند. زبان آنها ترکی است و به زبان فارسی هم تسلط دارند.

برای حفظ آرامش مردم روستا تصمیم گرفتم مزاحم آنها نشوم و پرسش و پاسخ را از مردمان قدیمی ادامه بدهم. زیرا شنیده ام آنها بخاطر کنجکاوی مردم و دوربین‌ها و مزاحمت‌های گاه و بی گاه افراد مختلف سخت آزرده‌اند، به همین دلیل حصار تنهایی خود را تنگ‌تر کرده‌اند و متوجه شدم که زمان کشاورزی که بر سر زمین‌هایشان کار می‌کنند، می‌شود اجازه گرفت و اگر دوست داشتند بدون دوربین با آنها صحبت کرد.

خبرنگار دانش‌آموز: پرنیان حدادی