معلمی که کلاس درسش با وجود بیماری سرطان، یک روز هم تعطیل نشد

بنا به اعلام مرکز اطلاع‌رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، فاطمه علیدوستی، معلم منتخب جوادآبادی از معلمان شاخص و نمونه مناطق شهرستان‎های استان تهران در گفت‌وگویی اظهار داشت: از اواخر بهمن سال ۱۳۸۶ به عنوان دفتردار وارد آموزش و پرورش شدم و مبلغی به صورت سرانه هر سه ماه یک بار به حساب آموزشگاه واریز می‌‎شد تا حقوق ما نیز پرداغخت شود. تا این که نیروی شرکتی و سپس قراردادی شدم و در سال ۹۱ از پست دفترداری به سمت آموزگاری ارتقا یافتم.

وی افزود: در حال حاضر آموزگار پایه اول دبستان شهید میر محمدی هستم. هیچ وقت گلایه و ناشکری نکردم چون از کودکی سختی‎های فراوانی متحمل شدم.

معلم منتخب جوادآبادی ادامه داد: در سال ۸۲ کلاس پنجم ابتدایی بودم؛ بعد از ۱۲سال ترک تحصیل این بار در مدرسه ایثارگران ورامین تحصیل را دوباره شروع کردم؛ شب و روز درس خواندم و قالیبافی می‎کردم تا دیپلم برنامه نویسی کامپیوتر گرفتم.

علیدوستی اظهار داشت: بی ‎شک به برکت خون شهیدان بود که با دیپلم وارد نظام آموزش و پرورش شدم و در کنکور دانشگاه آزاد شرکت کردم و به دانشگاه راه یافتم. برنامه نویسی را ادامه دادم و مدرک فوق دیپلم گرفتم‌ این در حالی بود که تا ظهر سر کار و عصر تا دیروقت دانشگاه بودم و بسیاری از درس‌هایم در دبیرستان و دانشگاه غیرحضوری بود.

وی اضافه کرد: من فقط به هدفم فکر می‎کردم و لحظه ‎ای خسته نمیشدم و نمی‎شوم چون باور دارم دعای خیر شهیدان همیشه همراه من است.

این معلم منتخب افزود: در دوران کرونا به بیماری سرطان مبتلا شدم اما یک روز هم کلاس درسم تعطیل نشد چون عاشق بچه ‎ها و کارم بودم و هستم و همین حالم را خوب می‎کرد. دو سال است که تحت درمان هستم و روند درمانم به لطف خدا جواب داد و با ۳۰ جلسه شیمی درمانی در بیمارستان شریعتی و عمل جراحی و ۲۵روز پرتو درمانی در بیمارستان امام خمینی(ره) بیماری ام کاملا خوب شد و هم اکنون تحت نظر پزشک خیلی خوبی هستم که بیماری مرا درست و به موقع تشخیص داد و با سواد کامل درمان را گام به گام پیش برد و البته بازگشت سلامتی از دعای خیر همه دوستان مخصوصا مادرم بود.

علیدوستی اظهار داشت: با وجود بیماری کلاس‎های غیرحضوری در دوران کرونا را گذراندم؛ شب‎ها درس‎ها را به صورت کلیپ آماده می‎کردم و لحظه شماری می‎کردم ساعت ۸ صبح درس‎ها را در کانال کلاس ارسال کنم (یا در ماشین یا در حالت شیمی درمانی) و در حالی که در قرنطینه بودم صدای بچه‎ ها حال دلم را خوب می‎کرد.