گفتگوی پانا با نویسنده نمایشنامه سه‌گانه کمدی:
آرش بیات: جای خالی زنگ نمایش در برنامه‌های درسی مدارس حس می‌شود
به بررسی تأثیرات مخرب زندگی غربی پرداخته‌ایم/ مردم شهرستان‌ها دغدغه‌هایی بزرگ‌تر از دیدن نمایش دارند/ الفبای یادگیری انسان بعد از خانواده در دستان آموزشوپرورش است/ جای زنگ نمایش در مدارس خالی است/ توجه خانواده‌ها به مقولۀ هنر نسبت به گذشته کمرنگتر شده است
تهران (پانا) - نویسنده نمایشنامه‌های سه‌گانه کمدی، با تأکید بر این امر که امروز، جای خالی زنگ نمایش در برنامه‌های درسی مدارس حس می‌شود، گفت «امروزه توجه خانواده‌ها نسبت به مقولۀ هنر نسبت به گذشته کمرنگتر شده است.»
حجت (آرش) بیات، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر، که به تازگی اثری به قلم مشترک او و «بهروز ناصر شریعتی» با عنوان «کمدی مزخرفات» در سالن استاد «صادق عاشورپور» مجتمع «شهید آوینی» شهر همدان به روی صحنه رفته است، در گفت‌وگو با پانا، با تأکید بر این امر که امروز، آموزشوپرورش در کشور، یکی از نهاد‌هایی است که نقش مهمی در مسیر شناسایی و پرورش استعدادهای هنری دارد، تصریح کرد: «الفبای یادگیری انسان بعد از خانواده در دستان آموزش‌و پرورش است و در سال‌های، اخیر شاهد این همکاری بین هنرمندان، معلمان و مدیران مدارس هستیم و ای کاش بشود تا زنگی به اسم زنگ تئاتر و نمایش، به برنامۀ درسی محصلان اضافه شود تا در پایان ترم جزئی از نمره‌های درسی آنها به حساب بیاید.»
توجه خانواده‌ها به مقولۀ هنر نسبت به گذشته کمرنگتر شده است
وی ضمن تقدیر از اقدامات سازندۀ آموزشوپرورش در پرداختن به هنر در مدرسه، با تأکید بر این امر که ادامۀ یادگیری‌هایی که در مدرسه انجام می‌شود، در خانه اتفاق می‌افتد، تصریح کرد: «باید گفت که مسئولین آموزشوپرورش در تلاش هستند که وظایف خود را به درستی انجام دهند، اما باید پذیرفت که در اصل، ادامۀ یادگیری هنر، در خانه و خانواده اتفاق می‌افتد و امروز، می‌توان گفت که توجه خانواده‌ها به مقوله‌هایی چون هنر، نسبت به گذشته کمرنگتر شده است.»
وی، هنر را دریایی بزرگ دانسته که شخص هنرمند در آن به ماهیگیری می‌پردازد و با تأکید بر این امر که امروز، آن‌چه که او را در این مسیر پایدار نگاه داشته است، چیزی جز «عشق» و «احساس مسئولیت» نیست، خاطر نشان کرد: «امروز مشکلات زیادی در حوزۀ هنرهای نمایشی در شهرستان‌ها وجود دارد و اگر بخواهیم از تجهیزات ضعیف سالن‌ها که بگذریم، باید به این نکته اذعان داشته باشیم که تزریق و معرفی متون های نمایش به دست نویسنده‌های بومی شهرستان به بدنۀ تئاتر این شهر بسیار ضعیف است.»
بیات در پایان این گفتگو، با تأکید بر این امر که امروز، مسئولان تئاتر شهر‌هایی هم‌چون همدان، باید با حمایت و آموزش‌های بیشتری به سراغ هنرمندان بیایند، تأکید کرد: «امروز، تئاتر شهرستان، نیازمند ایجاد کلاس‌های آموزشی، ورک‌شاپ‌ها، دعوت از اساتید نام‌آشنا و مطرح است که می‌تواند زمینه‌های رشد و شکوفایی نویسندگان جوان و حتی پیشکسوتان را فراهم آورد.»
وی با بیان این که بالغ بر ۱۲سال است که در زمینه تئاتر فعالیت داشته دارد، گفت: «بنده سال‌هاست باکارگردان محترم نمایش ارتباطات نزدیک دوستانه دارم و چندین بار با هم در سمت‌های مختلف همکاری داشته‌ایم.»
به بررسی تأثیرات مخرب زندگی غربی پرداخته‌ایم
وی در ادامه، با بیان این که امروز، تئاتر، در هر سبک و اسلوبی وظیفه دارد زندگی بهتر را به مردم آموزش بدهد، افزود: «نگاه من و «ناصر شریعتی» در نگارش متنی تازه در حوزۀ نمایشنامه، بر این بود که بتوانیم تأثیرات مخرب زندگی‌های غربی و خانواده‌هایی را که در این شرایط زندگی می‌کنند، به چالش بکشیم و از نظر من، «کمدی مزخرفات»، اثری است که موضوعاتی این چنینی را در دل خود جای داده است.»
بیات، مواجهه با گناه و دروغ را برای انسان‌هایی که همیشه در تکاپو هستند و تلاش می‌کنند تا با بهانه های واهی خود را از زمرۀ قضاوت دور کند، از جملۀموضوعات شاخص در ذهن خویش دانسته و با بیان این که در اجرای یک اثر نمایشی، در واقع جذابیت و زیبایی‌شناسی بیشتر به عهدۀ کارگردان اثر است، ادامه داد: «یکی از نکات جالب توجه این است که این نمایشنامه، یکی از سه نمایشنامه کمدی‌جات بنده و جناب ناصرشریعتی است، که این نمایشنامه‌ها، به ترتیب «کمدی ازدواجات»، «کمدی تغییرات» و «کمدی مزخرفات» هستند و فکر اولیه این سه گانه مسیر تکاملی بود که سعی کردیم در لایه های زیر متن به آن بپردازیم.»
مردم شهرستان‌ها دغدغه‌هایی بزرگ‌تر از دیدن نمایش دارند
این نویسندۀ حوزۀ هنرهای نمایشی، با اشاره به این نکته که کرونا و تأثیرات ویران‌گر آن، پیش از آن که بر هر موضوعی اثربخش باشد، تئاتر را از سبد نیازهای مردم دزدیده است، اضافه کرد: «حضور کم‌رنگ مردم شهر همدان، در زمان ماقبل کرونا یکی از مشکلات هنرمندان این شهر بود که کرونا، آن نیمچه حضور را هم به زیر صفر رساند و بیشتر بچه‌های فعال این عرصه را خانه نشین کرد و آنان را وادار کرد که برای به دست آوردن روزی خویش، دست به کارهای دیگری بزنند که شاید در شأن آنان نباشد.»
وی، با ضمن ابراز خرسندی از این امر که تا کنون ایده‌های مختلفی برای آشتی مردم با نمایش به کار گرفته شده واست، اما متأسفانه این راهکارها نتوانسته آن‌طور که باید کارساز باشد، اظهار داشت: «امروز وضعیت تئاتر در شهرستان‌ها، به گونه‌ای است که می‌توان از وضعیت تماشاچی در آن، به این نکته پی برد که مردم ساکن در شهرستان‌ها، دغدغه‌هایی بزرگ‌تر از دیدن نمایش دارند و از دغدغه‌هایی هم‌چون «تورم» و «گرانی‌های چند سال اخیر»، می‌توان به عنوان مهم‌ترین نکاتی یاد کرد که مشکلات تئاتر شهرستان‌ها را بیشتر کرده است و خود ما نیز درگیر چنین مسائلی هستیم.»
ارسال دیدگاه