روایت یک معلم از کشوری شدن طرح دانش‌آموزانش

این معلم نمونه کشوری اظهار کرد: دو سال در روستا و مناطق محروم بوده ام و گذاران اوقات با بچه ها برایم لذت بخش است و زمان را هیچ موقع حس نمی کنم. با بچه ها در نمایش ها و فعالیت ها و ... همراه و در کنارشان هستم و در یک کلام همچون کودکی آزاد و رها از قید و بندهای دنیای بزرگترها می شوم.

وی درباره دانش آموزان خود گفت: در روستایی که خدمت می کردم بچه ها بازی های محلی زیبایی بلد بودند و با هم در حیاط بزرگ و زیبای مدرسه بازی می کردیم. در اواخر سال فراخوانی با عنوان بازی پروانه ها توجه من و بچه ها را به خود جلب کرد و همان فیلم هایی که در حیاط با گوشی با امکانات سال 90 فیلم برداری کرده بودیم را به فراخوان ارسال و تقدیر استانی دریافت و طرحم به کشوری راه پیدا کرد.

این معلم بیان کرد: در آن سال هنوز معلم رسمی نبودم و به عنوان نیروی آزاد فعالیت داشتم. این تقدیر برایم تداعی کننده لحظاتی به شیرینی قند بود و همچنان پس از گذشت سال ها تلاش، جز بهترین خاطراتم است.

نصراله زاده افزود: در سال 98 حق التدریس شده و در منطقه ای محروم مشغول به خدمت شدم. از همان ابتدا با هم رفیق شدیم و در کلاس داستان نویسی و فن بیان و ساخت انواع دست ورزی و بازی و ... را داشتیم. چون بچه ها پایه ششم بودند و درس کار و فن اوری داشتند؛ با هم به کارگاه کامپیوتر کانون می رفتیم و مهارت های مختلف را یاد می گرفتیم. به خاطر ذوق بی حد و وصف بچه ها به آن ها پوسترسازی را آموختم و در همان سال در فراخوان نجوم، پوستر یکی از بچه ها تا مرحله کشوری صعود کرد و این خیلی برای بچه ها سبب انگیزه مضاعف و اعتماد به نفسشان بیشتر شد و در هر طرحی نهایت خلاقیت را داشتند.

وی ادامه داد: هنوز هم بچه ها از هر فرصت و وسیله ای جهت ارتباط با من استفاده می کنند و همچنان به یاد آن سال خاطره گویی می کنیم و لذت می بریم.