فرشاد کاس‌نژاد*
پیام کاپیتان سابق تیم ملی با دو کلید واژه
احترام، آن چیزی که اشکان دژاگه چند بار در مصاحبه‌هایش به آن اشاره کرده است، مثل مصاحبه دیروزش با ورزش ۳ که شرمساری خود را بابت رفتاری که در تیم ملی دید، از دل یک رابطه ساده خانوادگی نقل می‌کند: «آدم انتظار دارد حداقل یک تشکر کنند. وقتی پدر آدم سؤال کند که خبری نشد و کسی زنگ نزد، من باید بتوانم یک جواب بدهم. این برای من ناراحت‌کننده بود که نمی‌توانستم جواب درستی به پدرم بدهم. بیشتر از این نمی‌خواهم صحبت کنم و همیشه برای من افتخار بود برای کشورم بازی کنم.»
بیشتر از این اما باید صحبت کرد، درباره موضوعی ساده به نام احترام که بجا آوردنش بدیهی و فراموش کردنش عجیب است. تعداد بازیکنان بزرگی که بدون احترام از تیم ملی کنار گذاشته شدند، پرشمار است. اشکان به این جمع اضافه شده و این فهرست در آینده نیز بزرگان دیگری را در خود جا می‌دهد.
احترام اما فقط در طریق خداحافظی با یک بازیکن ملی فراموش شده نیست، بلکه امکانات و وضعیت حرفه‌ای فوتبال وقتی به قول اشکان دژاگه، کاپیتان سابق تیم ملی، افتضاح باشد در واقع به این حرفه احترام گذاشته نشده است. دژاگه آنچه را در فوتبال ایران به چشم دید، در چند جمله خلاصه می‌کند: «من انگیزه بازیکنان ایرانی را هیچ جا ندیده‌ام. فقط امیدوارم بیشتر به آنها برسند و امکانات بهتر شود چون باید این را بگویم که متأسفانه امکانات برای لیگ برتر و لیگ یک افتضاح است. چیزهایی در ایران دیدم که اصلاً حرفه‌ای نبود و امیدوارم که بیشتر به آنها برسند و امکانات بهتر بشوند چون برای تیم ملی و بازیکنان و کشور بهتر است و اگر امکانات بهتر شوند، بیشتر از این ستاره در کشور ما هست.»
این واژه افتضاح را از زبان کسی می‌شنویم که تجربه حرفه‌ای فوتبال دارد، از بزرگترین و مؤثرترین بازیکنان نسل اخیر فوتبال ایران است و تجربیات بین‌المللی‌اش این مسئولیت را برای او ایجاد می‌کند که واقعیت را ساده ابراز کند. «امکانات افتضاح» نیز شامل بی‌احترامی مرسوم در فوتبال ایران است، زمین‌های تمرین که مخروبه هستند و ورزشگاه‌های کهنه با چهره تخریب شده. انکار این واقعیت‌ها سنگ روی سنگ نمی‌گذارد اما بیان آنها کمک می‌کند و شاید دست‌کم شرمساری مسئولانش را باعث شود.
احترام موضوع فراموش شده در فوتبال ایران است. پایبندی به اصول حرفه‌ای، از یک خداحافظی صمیمانه و تمجیدآمیز با یک ستاره ملی تا فراهم کردن امکاناتی که در شأن یک ورزشکار جوان باشد، نباید بی‌اهمیت باشند اما آنچنان بی‌اهمیت شده‌اند که حتی حرف زدن از آنها میان انبوهی از خبر، مته به خشخاش گذاشتن و ریزه‌گیری تلقی می‌شود، چه بسا مثل برداشت از همین متن.
*روزنامه‌نگار
منبع: ایران ورزشی
ارسال دیدگاه