روزانه 60 کیلومتر طی مسیر، تا به 12 دانش آموز عشایر میرجاوه بدون هیچ امکاناتی آموزش دهد

در ایامی که کرونا همه را درگیر خود کرده و دانش‌آموزان مجبور به خانه‌نشینی و آموزش از طریق فضای مجازی شده‌اند، بسیاری از کودکان عشایر نه تنها با شبکه‌های مجازی و برنامه شاد آشنا نیستند، بلکه این دانش‌آموزان به تلویزیون نیز دسترسی ندارند و همین امر سبب شده تا دانش‌آموزان عشایر دلهره بیشتری در امر آموزش داشته باشند.

در این ایام ایثار معلمانی که با وجود صعب العبور بودن بسیاری از این مناطق مشغول به خدمت بی منت به دانش آموزان عشایری هستند قابل توجه است.

حدود ۲۵ هزار دانش آموز عشایر از هیرمند تا کنارک در سراسر استان پهناور استان سیستان و بلوچستان در بیش از ۶۰۰ مدرسه عشایری مشغول به تحصیل هستند، اما از این جمعیت تنها ۳ درصد برای آموزش غیرحضوری به شبکه شاد دسترسی دارند.

یکی از معلمان عشایر در گفت و گو با پانا از سختی آموزش غیرحضوری آن هم در نبود شبکه اینترنت در این مناطق گفت.

مجید ریگی زاده اظهار کرد: «به عشق آموزش کودکان هر روز حدود ۳۰ کیلومتر مسیر را با خودرو شخصی خودم تا کانون عشایری سیاجیک از توابع شهرستان میرجاوه طی می‌کنم تا ۱۲ دانش‌آموز این مدرسه چشم به راه نمانند.»

به گفته او در منطقه ای که خدمت می کند، حتی آنتن تلفن همراه هم وجود ندارد چه برسد به اینترنت تا دانش آموزان بتوانند به صورت غیرحضوری فرایند آموزش خود را دنبال کنند.

این معلم ادامه داد: «طبق آخرین آمار ۳۵ تا۴۰ درصد دانش آموزان عشایری در دوره متوسطه اول به شبکه دیجیتال دسترسی دارند و می توانند از طریق شبکه آموزش درس های خود را دنبال کنند.»

او با بیان اینکه پوشش شبکه دیجیتال در تمامی نقاط استان سیستان و بلوچستان وجود ندارد، تاکید کرد: «شبکه آموزش جزو آن شبکه هایی است که با استفاده از گیرنده دیجیتال قابل دریافت است و مانند شبکه های سراسری صدا و سیما در هر جا قابل دریافت نیست. در برخی کانون های عشایری حتی برق هم وجود ندارد که بخواهند از این روش استفاده کنند.»

ریگی زاده از نوع آموزش حضوری به دانش آموزانش می گوید. «از شروع محدودیت های کرونایی در استان که از ابتدای اسفند ماه آغاز شد در طول هفته، سه روز برای آموزش خانه به خانه و یا توزیع درسنامه مکتوب به روستای محل خدمتم عزیمت می کنم.»

او تاکید کرد: «آموزش حضوری به مراتب برای معلمان و دانش آموزان راحت‌تر است، اما در این مدت چاره ای جز آموزش خانه به خانه وجود نداشت، چرا که امکان آموزش غیرحضوری برای دانش آموزان عشایری و روستایی با شرایطی که توصیف شد، وجود نداشت. از طرفی تعداد افراد تحصیل کرده در خانواده دانش آموزان نیز کم است و نمی توانند برای آموزش از شخص دیگری جز معلم کمک بگیرند.»

این معلم خاطر نشان کرد: «این مشکلات برای همه معلمان و دانش آموزان عشایر وجود دارد، چرا که وضعیت زندگی این قشر از جامعه با همه متفاوت است.»

او از خاطرات شیرین این نوع آموزش یادآوری می کند. «آموزش خانه به خانه در کنار سختی هایی که داشت، به یکی از خاطرات به یادماندمی در طول خدمتم تبدیل شد، چرا که سبب شد تا ارتباط بهتر و عمیق تری با دانش آموزانم و خانواده آنان برقرار کنم.»

ریگی زاده معتقد است ایام کرونا، زمانی برای آزمون معلمان بود تا نشان دهند برای انجام وظیفه و عشق خود به دانش آموزان در هر شرایطی آماده خدمت هستند.

او معلمان را به عنوان الگوی جامعه معرفی کرد و گفت: «رفتار معلم، بهترین آموزش عملی برای دیگر افراد جامعه است و اگر اراده کنیم می‌توانیم بهترین انسان ها را برای آینده تربیت کنیم.»

این معلم عشایر تاثیر نوع کارش را اینگونه توصیف می‌کند. «معتقدم اگر نتوانم دنیا را تغییر دهم، حداقل می توانم در ذهن و فکر یک دانش آموز روستایی یا عشایر موجی از انگیزه برای همراهی با تفکرات جدید ایجاد کنم تا به فردی تاثیرگذار برای جامعه تبدیل شود.»

ریگی زاده خاطرنشان کرد: «با توجه به سختی‌های موجود در آموزش غیرحضوری برای دانش آموزان عشایر، از بهمن ماه با مجوز ستاد کرونا، آموزش در مدارس با جمعیت کمتر از ۵۰ نفر و رعایت پروتکل های بهداشتی حضوری شد و توانستیم بار دیگر دانش آموزان را در محیط مدرسه ملاقات کنیم.»

گزارش: حسنیه ارباب افضلی