جهانگیریان: چاپ کتاب در شرایط کرونایی فقط انبارها را پر می‌کند

کودکی بسیاری از ما با شعرها و قصه هایی که برای مان تعریف کرده اند عجین شده، کمی بزرگتر که شدیم خودمان کتاب خوانده ایم و قصه ها و شعرها آنقدر با ما بوده اند و در شکل‌گیری باورها و رفتارهای ما اثرگذار بوده اند که به کلی فراموش کرده ایم اولین بار این قصه ها در ذهن چه کسانی پرورش یافته و تبدیل به کتاب شده اند و رویاهای کودکی ما را ساخته اند. عباس جهانگیریان از سال ۱۳۵۸ در رشته ادبیات نمایشی دانشکده هنرهای دراماتیک پذیرفته شد و کارشناسی ارشد خود را در همین رشته از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران گرفت. او در حوزه نمایش‌نامه نویسی، فیلم نامه نویسی، پژوهشگری سینما، ادبیات و امور اجتماعی و داستان‌نویسی کودک و نوجوان فعالیت کرده‌است.

این نویسنده و پژوهشگر ادبیات کودک و نوجوان درباره وضعیت کتاب کودک در ایران گفت:«ما به دو شکل می توانیم با وضعیت ادبیات کودک در ایران برخورد کنیم. یکی وضعیت عمومی ادبیات کودک در ایران است که من معتقدم به نسبت خیلی از کشورهای جهان وضعیت ما بهتر است، مخصوصا در خاورمیانه و حتی نسبت به بسیاری از کشورهای اروپایی از نظر جریان های موجود مرتبط با ادبیات کودک وضعیت خوبی داریم.»

وی ادامه داد: «ما شورای کتاب کودک داریم که ۶۰ سال است فعالیت دارد. انجمن نویسندگان کودک ما که بیش از ۲۵ سال است کار می کند و حدود ۶۰۰ نویسنده عضو این انجمن هستند و کانون پرورشی فکری کودک و نوجوان را داریم که بیش از ۶۰ سال است درحال فعالیت در حوزه ادبیات، سینما و تئاترکودک است و ده ها جریان دیگر از جمله جریان های مختلف ادبیات را داریم.»

جهانگیریان در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به این مطلب که ما در ادبیات کودک از نظر کمّی پیشگام هستیم، اظهار کرد: «یعنی در تعداد نویسنده و تعداد سازمان های مردم نهاد عددهای خوبی داریم اما به لحاظ حرفه ای متاسفانه وضعیت خوبی نداریم چون نویسنده اگر بخواهد از راه نویسندگی اموراتش بگذرد باید نوشته هایش دائما تجدید چاپ شود و در واقع بتواند از این راه اموراتش را بگذارند که نیاز نداشته باشد سراغ کار دیگری برود.»

وی خاطر نشان کرد: «باید دید اگر در کشور ایران یک نویسنده بخواهد کار خودش را فقط از روش نویسندگی دنبال کند، آیا می تواند؟ نویسنده انگلیسی و اسپانیایی و غیره به لحاظ جمعیت فراگیر زبانی که دارد مخاطب دارد اما مثلا در زبان فارسی ببینید چه تعداد فارسی زبان داریم و از این میان چه تعداد کتابخوان داریم.»

وی با اشاره به پیشینه داستان نویسی در ایران و جای خالی ترجمه آثار فارسی در دنیا گفت: «ناشران به ما میگویند، در شرایط کرونا من اگر کتاب را چاپ کنم باید در انباری بگذارم. درواقع اگر آن کمیت با این کیفیت زندگی نویسنده و بازار و ارزش هنری آثارهمخوانی نداشته باشد، روی هم سایه می اندازند. بنابراین در این زمینه باید بیشتر فعال باشیم. بسیاری از آثار ترجمه شده نشان می دهد کارهای نویسنده ایرانی چقدر قوی است اما ترجمه نمی شود و معرفی نمی شود.»

وی یادآور شد: «باید جایی داشته باشیم که کارش فقط شناسایی آثار قوی باشد و آن را معرفی کند. با توجه به پیشینه فرهنگی که داریم و با توجه به اینکه داستان نامه های ما پیشینه سه هزار ساله دارد و پیشینه داستان پردازی در ایران قوی است اما همچنان جایگاهی در ادبیات جهان نداریم. تجربه نشان داده وقتی کاری ترجمه می شود ما چقدر درخشیدیم. مولانای ما وقتی ترجمه شد این همه استقبال شد و ابوعلی سیناها بعد از ترجمه استقبال شد و جایگاهش را پیدا کرد.»
جهانگیریان در پایان سخنان خود با اشاره به این نکته که مدیران آموزش و پرورش جایی برای ادبیات در مدارس باز کنند تا نویسنده ها و ناشرها و سینما گران و نویسنده ها حتی شده یکساعت بروند، افزود:« اینکه نویسنده ها به مدارس بروند و با بچه ها گفتگو کنند، اتفاق بسیار خوبی است متاسفانه در مدارس جای خالی زنگ کتاب بسیار جدی است. کتاب های کانون در کتابخانه های آموزش و پرورش کم است و باید این مهم جدی پیگیری شود.»