دانش آموزان عشایری محروم از شاد اما دلشاد از عاشقی معلمان فداکار

معلمان سخت کوش عشایر در مواجهه با زندگی سخت و طاقت فرسا و در شرایط نامساعد جوی از قبیل باد و باران و طوفان و دیگر محرومیت‌های رفاهی و فرهنگی، در دل کوه‌ها و دره‌های گاه صعب العبور و در دورافتاده ترین مناطق، با عشق و ایثار به تدریس مشغول هستند و با شیوع کرونا و جو حاکم بر کشور بر حسب تعهدشان نسبت فرزندان این سرزمین با توجه به محرومیت بیشتر مناطق عشایری به طوری که حتی در بسیاری از مناطق دسترسی به شبکه های تلویزیونی و شبکه آموزش هم مقدور نیست با عشق و فداکاری به تهیه و پرینت جزوات خود آموز، سوالات و آموزش های بهداشتی و تهیه ماسک و دستکش با هزینه شخصی خود به سراغ دانش آموزان رفته و نمی گذراند دانش آموزان عشایر با توجه به عدم دسترسی به اینترنت و ابزارهای هوشمند حتی عدم دسترسی یه مدرسه با امکانات عادی، محروم از آموزش باقی بمانند.
گرچه دانش آموزان عشایر محروم از بیشتر امکانات آموزشی هستند و از برنامه شاد هم نمی توانند استفاده کنند، ولی با عشق و ایثار معلمان فداکار شادی بر چهره این دانش آموزان نقش می بندد و رسالت عاشقی ادامه دارد.

نبود زیرساخت‌های آموزشی، مخل یادگیری دانش آموزان عشایر

به نقل از ایسنا و از شماره ۱۰۵ مجله رشد مدرسه فردا، محیط آموزش از دیگر ابعاد مهم اجرای هر آموزش کارآمدی است. اگرچه مناطق عشایری به طور طبیعی دارای فضای مطلوبی برای آموزش پدیده‌های تجربی به دانش آموزان است، نبود زیرساخت‌های آموزشی از قبیل کتابخانه، کلاس درس و وسایل گرمایشی، فرایند یادگیری دانش آموزان را دچار اختلال می‌کند. نکته دیگر این است که دانش آموزان در مناطق عشایری ممکن است به دلیل فقر والدین به لوازم التحریر دسترسی نداشته باشد و گاهی لازم باشد معلمان در این زمینه نیز دانش آموزان را حمایت کنند.

آخرین مسئله‌ای که ممکن است معلمان عشایری با آن رو به رو شوند، کوچ خانوارهای عشایری است که مشکلاتی برای آموزش دانش آموزان به وجود می‌آورد. بیشتر عشایر معمولا ییلاق و قشلاق دارند. البته بعضی از آنها نیز کوچ نمی‌کنند و در روستاها می‌مانند. بنابراین، معلمان عشایری به ویژه در اردیبهشت‌ماه با چندین مشکل رو به رو می‌شوند. گروهی از خانوارها در یک دوره زمانی نامنظم به ییلاق می‌روند و باالطبع، مایل‌اند فرزندانشان را نیز با خود ببرند. از طرفی، گروهی دیگر ترجیح می‌دهند به ییلاق نروند و در همان روستای محل به زندگی ادامه دهند. بنابراین، معلمان در اینجا بر سر دوراهی می‌مانند که کدام گروه را همراهی کنند. در مجموع لازم است معلمانی که در محیط‌های عشایری آموزش می‌دهند، از جنبه‌های مختلف مورد حمایت قرار گیرند. نخست باید معلمان و به ویژه معلمان تازه کار را، از لحاظ ذهنی برای زندگی و آموزش در این مناطق آماده کرد و بافت فرهنگی عشایری را به صورت واضح برای آنها توضیح داد.

دوم، معلمانی که به این مناطق اعزام می‌شوند، لازم است درباره بیماری‌ها اطلاعات کافی داشته باشند. شاید گذراندن دوره‌های کمک اولیه بتواند در این زمینه سودمند باشد. سوم، از لحاظ مالی باید برای آنها امتیازاتی در نظر گرفت تا انگیزه بیشتری برای کار و تحمل سختی‌ها داشته باشند. چهارم، معلمان عشایری به طور منظم باید تحت آموزش‌های ضمن خدمت قرار گیرند تا کیفیت آموزش آنها بهتر شود و به رکود دچار نشوند.

عکس‌ها: مهدی ایمانی