مسئولان سینما خواستار طرح و بیان حقیقت هستند نه واقعیت

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا؛ این روزها صحبت از پایان توقیف فیلم های سینمایی است ،پایانی برای آنچه فیلم های در قوطی می نامیدند ، اما این سوال پیش می آید در آینده ممیزی فیلم ها چه جایگاهی را خواهد داشت،آیا شورای پروانه ساخت آخرین حلقه اکران فیلم ها خواهد بود یا شورای پروانه نمایش نرم تر از گذشته با فیلم ها برخورد می کند، محتوای فیلم ها در آینده تغییر خواهد کرد یا همچنان..... .

حسین فرحبخش تهیه کننده و کارگردان سینما درباره این موضوع و مساله محتوا در سینما در گفت و گو با پانا، گفت: متاسفانه مشکل ما در 40 سال گذشته این بوده که مدیران به جای این که آشغال افتاده روی فرش را جمع کنند، می فرستند زیر فرش و بعدها این زباله ساده منشا آلودگی و فساد می شود و ریشه اش را نمی یابند. در حالی که جارو کردن ساده فرش شاید وقت کمی می گرفت.

وی افزود: مسئولان سینمایی می ترسند به فیلم های اجتماعی اجازه ساخت بدهند. تفکر متحجرانه و عقب افتاده دیگری هم معتقد است اگر یک فیلم مساله ای اجتماعی را مطرح می کند، باید فیلم دیگری خوبی ها را نشان دهد یا همان فیلم اجتماعی راهکار حل مشکل را هم ارائه کند. در حالی که من کارگردان، فیلم نمی سازم که مساله ای را حل کنم و اساسا تخصص آن را ندارم. بلکه وظیفه دارم به طور درست یک مساله را بیان کنم نه مغرضانه.

کارگردان «آبنبات چوبی» با بیان تفاوت سیاه نمایی با واقع نمایی ادامه داد: گاهی از فیلم های اجتماعی به سیاه نمایی تعبیر می شود. اما سیاه نمایی یعنی چیزی که وجود ندارد. به نظرم سینمای ما سیاه نمایی نمی کند بلکه واقع نماست.

وی درباره عملکرد تلویزیون نیز عنوان کرد: صعه صدر مسئولان باید بالا برود و کمتر به میزشان علاقه مند باشد. تلویزیون که در این ماجرا اساسا تعطیل است و انگار به کشور دیگری تعلق دارد! وقتی حرف از عملکرد ماهواره ها در جذب مخاطبان ایرانی می شود، به این معنا نیست که شبیه آن ها عمل کنیم. بلکه منظور این است که حقایق موجود را باید واقع نمایی کرد. مثلا اخباری که در شبکه های ماهواره ای مطرح می شود، تلویزیون عکس آن را می گوید یا در برابرش سکوت می کند. در این صورت بیننده اعتماد خود را به رسانه ملی از دست می دهد.

این کارگردان ادامه داد: متاسفانه شخصیت های سریال های ایرانی را در جامعه نمی بینیم یا تنها ده درصد آن ها در جامعه هستند که نمی توانند برای کل جامعه تصمیم بگیرند.

فرحبخش همچنین خاطر نشان کرد: اعتقاد من این است که فیلم اجتماعی اگر درست ساخته شود، می تواند اثرگذار باشد. اگر کسی راهکار هم بلد است و اشاره کند، خوب است. اما نباید بر ارائه راهکار در سینما تاکید کرد. ممکن است یک فیلمساز متخصص اجتماعی هم باشد و شاید هم نباشد. اما راهکارهای اینگونه فنی، درست، عاقلانه، منطقی و قابل قبول نیست.

این سینماگر افزود: در سینما یک حقیقت و یک واقعیت وجود دارد که از هم جدا هستند و گاهی با هم خلط می شوند. اگرچه ما باید هر دوی واقعیت ها و حقایق را مطرح کنیم، اما مسئولان غالبا به بیان حقایق علاقه دارند و این ها نشات گرفته از اندیشه محافظه کارانه است.

وی درباره محدوده خط قرمز و سانسور در ایران گفت: خط قرمز تا جایی باید باشد که محتوا طبق قوانین جمهوری اسلامی و شرع مقدم مطرح شود. اما فیلم های اجتماعی همیشه درگیر با مسئولان هستند. برای من این برخوردها بارها اتفاق افتاده است. مثلا فیلم «زندگی خصوصی» را از اکران پایین کشیدند و فیلم «مستانه» هم اکران مهجوری گرفت و تلویزیون با پخش آن مخالفت کرد.