شهید شیخ‌الاسلام؛ چراغی که خاموش نشد

شانزده سال از شهادت عالم وارسته، شهید ماموستا سیدمحمد شیخ‌الاسلام می‌گذرد؛ مردی که در میدان علم، اندیشه و مبارزه، ثابت‌قدم ایستاد و در راه آگاهی‌بخشی به جامعه، جان خود را تقدیم کرد.

شهید سیدمحمد شیخ‌الاسلام، استاد دانشکده فقه و حقوق امام شافعی در دانشگاه‌های تهران و کردستان در روزهای نخستین انقلاب اسلامی در حوزه‌های علمیه قم به تدریس فقه مذهب تشیع پرداخت. با شدت گرفتن جریان‌های غیردینی به کردستان بازگشت و به عنوان امام جمعه سقز به فعالیت‌های فرهنگی و فکری پرداخت. در ادامه مبارزات فکری خود به سنندج مهاجرت کرد و در مسجد سیدقطب - جایی که سرانجام به شهادت رسید - به تربیت نسل آگاه و مبارزه با تفکرات انحرافی وهابیت مشغول شد.

مسجد سید قطب برای شهید شیخ‌الاسلام تنها مکانی برای عبادت نبود؛ بلکه پایگاهی برای روشنگری دینی و مقابله با جریان‌های ضداسلامی به شمار می‌رفت. کلاس‌های او، منبعی از آگاهی دینی و اجتماعی برای جوانان سنندج بود و نگاه عمیقش به کارکردهای اجتماعی دین اسلام، نقطه‌ای درخشان در شخصیت علمی و مبارزاتی او محسوب می‌شد. امروز، چنین رویکردی در میان امت اسلامی، به‌ویژه در مواجهه با بحران‌های منطقه‌ای، یک ضرورت انکارناپذیر است.

بی‌تفاوتی برخی از حاکمان کشورهای اسلامی در قبال جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم مظلوم فلسطین، گواهی بر این حقیقت تلخ است که ضربات اصلی به اسلام، بیش از آنکه از دشمنان بیرونی باشد، از درون وارد شده است؛ همان حقیقتی که استاد مطهری بر آن تأکید داشت.

شهید شیخ‌الاسلام، استاد مطهری و حاج قاسم سلیمانی، الگوهایی روشن از مردان میدان‌اند؛ آنان که در کنار عبادت فردی، مسئولیت اجتماعی خود را نیز در قبال امت اسلامی ادا کردند و در نهایت، در این راه به شهادت رسیدند.

یکی از ویژگی‌های بارز شهید شیخ‌الاسلام، برخورد کریمانه با مخالفانش بود. همچون استاد مطهری، منتقدانش را «عزیزان من» خطاب می‌کرد، اما پاسخ او نه با منطق، که با گلوله‌ای داغ داده شد. سرانجام، او در شب ۲۷ ماه مبارک رمضان سال ۱۳۸۸، پس از اقامه نماز مغرب، با زبان روزه، در برابر مسجد سید قطب سنندج، توسط گروهک‌های تکفیری صهیونیستی به شهادت رسید.