امام حسن مجتبی(ع)، گوهر درخشان کرامت و هدایت

امام حسن مجتبی(ع)، نخستین فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س)، در پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوم هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. ولادت ایشان با شادی و سرور پیامبر اکرم(ص) و خاندان رسالت همراه بود، چرا که وجود مبارکشان همچون گوهری درخشان، ادامه‌دهنده مسیر هدایت و امامت پس از رسول خدا(ص) شد. روایت شده است که پیامبر(ص) هنگام در آغوش گرفتن این نوزاد مبارک، نام «حسن» را برای او برگزید، در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و به فرمان خداوند، گوسفندی را به عنوان عقیقه قربانی کرد.

زندگی امام حسن(ع) از آغاز، سرشار از آموزه‌های الهی و تربیت در دامان پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع) بود. ایشان با فضایل اخلاقی کم‌نظیر، همچون بردباری، سخاوت و مهربانی، به «کریم اهل‌بیت» شهرت یافتند. دوران کودکی امام حسن(ع) در کنار حوادث سخت پس از رحلت پیامبر(ص) گذشت، اما این شرایط هیچ‌گاه مانعی برای شکوفایی شخصیت والای ایشان نشد. امام حسن(ع) همواره نماد تقوا و مدارا بودند و در دفاع از حق و عدالت، استواری بی‌نظیری از خود نشان دادند.

ولادت امام حسن مجتبی(ع) نه‌تنها نقطه عطفی در تاریخ تشیع است، بلکه نمادی از مهرورزی و مقاومت در مسیر اهداف الهی محسوب می‌شود. ایشان پس از شهادت پدر بزرگوارشان، مسئولیت امامت را بر عهده گرفتند و در شرایطی دشوار، با درایت بی‌نظیر خود، صلحی را پذیرفتند که موجب حفظ جان شیعیان و بقای اسلام شد. امروز نیز سیره و سبک زندگی امام حسن(ع)، به‌ویژه در عرصه‌های اخلاق‌مداری و گذشت، چراغ راه رهروان حقیقت است.