کردستان، سرزمین نواها و آوای عشق

کردستان...

سرزمینی که صدایش، لالایی کوه‌ها است و نغمه‌هایش، زمزمه باد در میان دشت‌های سبز؛ جایی که هر سنگ، هر درخت و هر چشمه، قصه‌ای از موسیقی دارد. اینجا جایی است که دف با هر ضربه‌اش، آسمان را به زمین نزدیک‌تر می‌کند و تنبور، پرده از رازهای نهان دل برمی‌دارد.

می‌گویند کردستان جغرافیا نیست، یک احساس است. احساسی که با اولین صدای دف در دل، ریشه می‌زند و تا همیشه می‌ماند. دف که می‌نوازد، زمین و زمان از حرکت می‌ایستند. صدای دف، صدای زندگی است؛ صدای مردمانی که حتی در سخت‌ترین روزها با موسیقی نفس کشیده‌اند.

ای کردستان! ای سرزمین نواها و آواها! تو تنها موسیقی نمی‌نوازی؛ تو جان را از جنس عشق می‌کنی. در آغوش تو، هر نوایی بهانه‌ای است برای زیستن و هر آوا، سفری است به ژرفای دل؛

در روز آواها و نواهای ایرانی، یاد می‌کنیم از تو و مردمانت که موسیقی برایشان نه فقط هنر که زبان دل و جان است. یاد می‌کنیم از صدای دف که آسمان را می‌لرزاند و از شمشال که راز سکوت کوه‌ها را بازگو می‌کند.

ای سرزمین عشق و نوا! گوش‌هایمان به تو است تا بر ایمان از زندگی بگویی. از امید، از مقاومت و از زیبایی ناب؛ تو با نغمه‌هایت به ما یاد داده‌ای که زندگی را می‌توان با موسیقی، جشن گرفت حتی اگر جهان، سر ناسازگاری داشته باشد.