فیلمنامه «حسن کچل» نهایی شد 

نادره ترکمانی فیلمساز کودک و نوجوان که برای شرکت در سی و یکمین حشنواره فیلم کودک و نوجوان در اصفهان حضور دارد در گفت‌وگویی با خبرنگار پانا از نهایی شدن فیلمنامه «حسن کچل» تازه ترین اثر سینمایی خود خبر داد.

این کارگردان در پاسخ به این سوال که آیا افسانه حسن کچل منطبق با روایت مرحوم علی حاتمی از این افسانه است یا خیر گفت: خیر، من زمان تحقیق درباره افسانه حسن کچل که از روایات معروف فولکلور فارسی است، سه روایت مختلف شنیدم که یکی از آنها نزدیک به روایت «حسن کچل» مرحوم حاتمی بود و دو روایت دیگر کاملا متفاوت هستند. البته این سه روایات نقاط اشتراکی باهم دارند که شخصین حسن کچل و عنصر عشق است که باعث نجات حسن در قسمت نهایی داستان می‌شود.

ترکمانی افزود: روایت من یکی از روایت‌های متفاوت با علی حاتمی است.

وی از تلاش شبانه روزی خود برای تدوین فیلمنامه این اثر گفت و تاکید کرد: همانطور که می‌دانید بزرگترین ضعف فیلم‌های سینمای ما ضعف فیلمنامه است، بنابراین هرچه بیشتر روی فیلمنامه کار کنیم نتیجه بهتر خواهد بود.

کارگردان «خاله سوسکه» یکی از ویژگی‌های این فیلم را قوی بودن عنصر فانتزی و تخیل عنوان کرد و گفت: این فیلم صحنه‌های فانتزی بسیاری خواهد داشت و تولید صحنه‌های فانتزی مستلزم وجود یک تیم خوب برای جلوه‌های ویژه است که من فکر می‌کنم به کمک متخصصان خوب جلوه‌های ویژه در کشورمان مشکلی برای این بخش نداشته باشیم.

وی درباره عوامل تولید و زمان آغاز آن گفت: ترجیح میدهم تا زمان قطعی شدن قراردادها از عوامل فیلم نامی نبرم، ولی به محض پایان یافتن جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان برای آغاز تولید فیلم اقدام خواهم کرد.

ترکمانی در ادامه به اهمیت قصه‌ها و روایات و افسانه ها در تربیت و سرگرمی نسل کودک و نوجوان اشاره کرد و گفت: من از نسلی هستم که تلویزیون کمتر دیده و بیشتر پای قصه‌های پدربزرگها و مادربرزگها نشسته است. آن زمان موقعی که خانواده فعالیتی دسته جمعی را تجربه می‌کرد، مثل پاک کردن سبزی یا تهیه رب گوجه، اگر بچه‌ها کمی تنبلی می‌کردند، بزرگترها یک حکایت کوتاه درباره آثار تنبلی تعریف می‌کردند. نتیجه این می‌شد که هم بچه‌ها سرگرم می‌شدند، هم چیزی یاد می‌گرفتند و هم به جای تنبلی در آن فعالیت مشارکت و کمک می‌کردند. به این قصه‌ها قصه‌ها پادوکی یعنی قصه پای دوک نخ ریسی می‌گفتند. اما امروز نه پدربزرگ و مادربزرگ با بچه‌های ما زندگی می‌کنند و نه فعالیت جمعی به آن مفهوم در خانه وجود دارد؛ بنابراین می‌توانیم با تعریفی امروزه از روایات و افسانه‌های فولکلور هم آنها را زنده نگه داریم و هم شاهد آثار تربیتی آن در نسل امروز باشیم و هم برای سرگرمی و تفریح بچه‌ها از گنجینه‌های فرهنگ ملی و بومی خودمان بهره ببریم. اگر این کار را نکنیم در روزگاری که محصولات تولیدی سینمای غرب به آسانی در دسترس کودکان و نوجوانان قرار دارد، بچه‌هایمان را به سمت استفاده از آن محصولات هدایت کرده‌ایم. محصولاتی که نماینده فرهنگ و اندیشه‌های ما نیستند و چه بسا برخی از آنها آثار مخرب تربیتی هم داشته باشند.