تئاتر مانند یک قطعه موسیقی گیرا باید اتمسفر و فضاسازی خوبی داشته باشد

مریم کبیریان، بازیگرنمایش صفر است که این روزها در حال اجرا است با او درباره حضور در این نمایش به گفت‌وگو نشستیم که در مطلب ذیل می‌خوانید.

در رابطه با نمایش صفر به توان صفر برایمان بگویید؟ در این نمایش چه نقشی را ایفا می کنید؟

فضای نمایشنامه برای من به‌شدت جذاب بود داستان در فضای سورئال تعریف می‌شود و جهان و منطق‌های خاص خودشان دارد، به همین خاطر تمرینات زیادی را می‌طلبید.نقش من در این نمایشنامه ریشه جنگل است.

آیا می‌توان گفت که در گذشته جوانان ورود آسان تری به فضای حرفه ای تئاتر و سینما داشتند اما این فضا امروزه به دلیل فضای اقتصادی به شدت سخت و دشوار شده است؟

تقریبا امروزه و گذشته تفا‌وت های چندانی نداشته اند، به شخصه معتقدم در گذشته تعداد کم اجراها و تولیدات سینمایی و تعداد اندک سالن‌های نمایشی و سینمایی با سختی اقتصادی و تعداد بالای متقاضیان و افزایش کلاس‌های بازیگری و سایر حرفه‌های سینمایی در حال و امروز برابری می‌کند. ورود به این فضا در‌همه زمانها سخت بوده و هست. 

فضای رقابت با افراد شناخته شده حوزه هنر ترسناک نیست؟

قطعاً‌ بله بدلیل سالهای زیاد فعالیتشان، سوادشان در این حوزه و تجربه بالای آنها  که به زعم من تجربه یکی از بزرگترین ابزارهایی است که یک بازیگر یا هرکسی که در حوزه هنر فعالیت می‌کند آن را فرا می‌گیرد. اما لذت بخش بودن و کسب تجربه‌های جدید و چالش های پیش رو در این فضا به ترسش می‌ارزد.

فکر می کنید درحال حاضر یک تئاتر خوب چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟

یک تئاتر خوب در‌ اولین وهله باید مانند یک قطعه موسیقی گیرا باشد و اتمسفر و فضاسازی خوبی داشته باشد. داستان‌گو و روایتگر‌ باشد و در تمام عناصر روایی به مانند میزانسن و صحنه و موسیقی چشم نواز عمل کند. بنظر من اگر تئاتری این موارد را رعایت کند مخاطب و تماشاگر مضمون و دغدغه‌مندی و نتیجه گیری متن و اجرا را خودش برداشت می‌کند. 

شما به عنوان یک بازیگر چه مقدار سعی کردید تا نظرات مخاطبین را برای خودتان در اولویت بگذارید؟

نظرات مثبت و یا منفی محترمانه قطعاً باعث بهتر شدن عملکرد می شوند و به همین دلیل بسیار مهم هستند، اما گاهاً اهمیت خیلی زیاد به نظرات به ماهیت کار آسیب می‌زند و باعث می شود تا روح و شخصیت مستقل اثر هنری زیر سوال رود.

از تجربه این همکاری برایمان بگویید

مطمئنا هر پروژه ای سختی ها و چالش های خودش را دارد. اما تمام سختی ها به وسیله همدلی و همراهی گروه آسان می شود و این پروسه را لذت بخش می کند.

بالاخره ۹ ماه تمرین زمان کمی نیست و ما در کاراکترهایمان زیست کرده ایم و کامل به ویژگی ها و خصوصیات کاراکترهایمان مسلط هستیم.

صحبت پایانی...

امیدوارم که دیدن تئاتر و دیدن یک اجرای خوب همیشه پای ثابت سبد فرهنگی خانواده‌های ایرانی باشد و با افزایش مخاطبان کیفیت و فضای کار در این هنر رشد کند.