جای خالی متخصصان حوزه صنعت در آموزش و پرورش

علی‌اکبر کریمی، عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با پانا با اشاره به اینکه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و هنرستان‌ها باید به‌روز شوند، گفت: «دیپلمه‌های ما نمی‌توانند بلافاصله بعد از فارغ‌التحصیلی مشغول به کار شوند، حتی اگر در رشته‌های هنرستانی تحصیل‌کرده باشند و این ضعف بزرگی است. کارفرماها به‌صراحت می‌گویند حتی وقتی فارغ‌التحصیلان دانشگاهی را برای کار جذب می‌کنیم ابتدا باید کمک کنیم آنچه یاد گرفته‌اند را فراموش کنند و بعد تازه به آن‌ها آموزش دهیم.»

کارشناسان متخصص صنعتی در آموزش و پرورش حضور ندارند

کریمی با اشاره به اینکه با چند برابر کردن حقوق معلمان تحولی در آموزش و پرورش رخ نمی‌دهد، اظهار کرد: «مسئله اصلی اینجاست که برای بالا بردن کیفیت آموزش معلم‌های مدارس باید برنامه وجود داشته باشد. هیچ‌کدام از مدیران و نهادهای آموزشی، کارشناسان متخصص حوزه صنعت را دور خود جمع نکرده‌اند درحالی‌که آموزش هم یک نوع صنعتی است که معیار آن سوبسید و یارانه است و می‌توان در آن بهره‌وری را بالا برد و تخصیص منابع بهتری در آن داشت. درواقع می‌توان بررسی کرد در کجا زیاد هزینه کرد و در کجا نیاز به منابع بیشتری است.»

تعداد اقتصاددان‌های آشنا با آموزش و پرورش کم است

این عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس اظهار کرد: «مشکل اینجاست که از سوی دیگر تعداد کارشناس‌های اقتصادی که با موضوع آموزش و پرورش آشنا باشند، کم هستند. بودجه کشور و از جمله آموزش و پرورش محدود است و باید نقش مدیران حرفه‌ای در سیستم آموزشی تقویت شود.»

وی اظهار کرد: «وقتی آموزش تبدیل شود به ابزاری برای تربیت انسان‌هایی که اقتصاد را به جلو می‌برند، آموزش در خلق سرمایه انسانی موفق بوده است. مانند آنچه در ژاپن و کره و برخی دیگر از کشورهای آسیای جنوب شرقی روی داده است. این کشورها از طریق انسان‌های توانمند توانسته‌اند فرایند توسعه را تسریع کنند.»

موفقیت عملکرد نظام آموزشی در گرو شکل‌گیری سرمایه انسانی

کریمی گفت: «مجموعه سیاست‌گذاری‌های مناسبی که دولت‌ها در عرصه سیاست‌های اقتصادی و تجارت خارجی داشته‌اند همراه می‌شود با انسان‌هایی که مناسب توسعه‌اند. اگر عملکرد نظام آموزشی به شکل‌گیری سرمایه انسانی منجر شود، بسیار موفقیت‌آمیز خواهد بود.»

وی افزود: «اگر مبالغ هنگفتی سرمایه‌گذاری شد و کشور نه تنها رشد نکرد، بلکه گرفتار بیکاری تحصیل‌کرده‌ها شود، یعنی مرتب سطح سواد افراد بالا رود ولی اقتصاد کشور از آن استفاده‌ای نبرد، به اینجا می‌رسیم که منابع محدود در عرصه بهینه مصرف نشده است. باید انتخاب شود که از این منابع محدود در چه فعالیتی استفاده شود. ممکن است کشورهای در حال توسعه در نهایت به این نتیجه برسند که منافع اجتماعی سرمایه‌گذاری در آموزش بسیار پایین است و توجیهی ندارد که این منابع محدود در آموزش صرف شود. در این حالت بودجه دانشگاهی کم می‌شود زیرا کشور از آن چندان بهره‌برداری ندارد. درواقع در این صورت کسانی که به دانشگاه می‌روند باید حداقل بخشی از هزینه را پرداخت کنند. در اکثر کشورها کمیت آموزش افزایش پیدا کرده ولی کیفیت پایین آمده است و در ایران باید برای این مهم تدبیری اندیشیده شود.»