من و آنچه پانا به من بخشید

یک روز معاون پرورشی مدرسه‌ خبر داد که یک خبرگزاری به نام پانا دوره‌ آموزشی‌ خبرنویسی برگزار می‌کند. نام پانا برایم آشنا بود. چندین‌بار در مسابقات فرهنگی دانش‌آموزانی را دیده بودم که دوربین‌های حرفه‌ای به دست می‌گیرند و عکاسی می‌کنند. آرزویم بود که یک روز آن دوربین‌ها را از نزدیک لمس کنم.

دوره آموزشی فرصت خوبی بود که برای تحقق آرزوهایم قدم بردارم. بعد از همان یک جلسه کلاس آموزشی، من خبرنگار و عکاس پانا شدم و برای اولین ماموریتم به اردوی کشوری سازمان دانش‌آموزی اعزام شدم. قصه از اینجا شروع شد.

اما این مطلب درباره چگونگی پیوستن من به پانا نیست، بلکه درباره گذر از مسیر پانا برای رسیدن به آرزوهای کودکی‌ام است. که از این آرزوها می توان به دیده شدن، داشتن دوستان زیاد، تاثیرگذار بودن و… اشاره کرد.

پانا برای من آغاز یک مسیر طولانی بود. گاهی با خودم فکر می‌کنم اگر دوباره به گذشته برگردم، حتی اگر به بحث خبرنویسی علاقه‌مند نباشم، باز هم پانا را برای فعالیتم در دوران دانش‌آموزی انتخاب می‌کنم؛ حتی اگر بدانم تمام پس‌اندازم در رفت و آمد جلسات خرج می‌شود. می‌گویید چرا؟

جلسه‌ای را متصور شوید که تمام مسئولان بلندپایه استان از استاندار و شهردار گرفته تا مدیران کل حضور دارند؛ یک نوجوان ۱۶ساله چگونه می‌تواند در آن جلسه حضور یابد و چشم و گوشش درباره مسائل اساسی جامعه‌اش باز شود؟ بله. پانا برای من درست این کار را کرد.

آنقدر در پانا نوشتم تا از خبرگزاری‌های رسمی کشور دعوت به همکاری شدم و کار حرفه‌ای‌ام را هرچند با دستمزد اندک شروع کردم.

پانا دقیقا بهترین محل برای تربیت نوجوانانی است که برای خود آینده‌ای اجتماعی متصور می‌شوند و دوست دارند با هر خبری سرشان کلاه نرود.

پانا محل تربیت نوجوانانی است که دوست دارند عقایدشان به شکلی منطقی و تاثیرگذار در جامعه مطرح شود.

پانا باعث شد بعدها چندین جایزه ملی و استانی دریافت کنم ‌و از سوی دستگاه‌های مهم اجرایی شهر به عنوان همکار حوزه رسانه دعوت به همکاری شوم. شاید امروزه اغلب نوجوانان و جوانان از اینکه نتوانند در آینده صاحب درآمد و شغل مناسب شوند نگرانند؛ این نگرانی به‌جاست، اما من می‌گویم باید مسیر درست را انتخاب کرد. باید همانی شد که آرزویش را داشتی. باید بهترین خودت باشی.

خبرنگار سابق پانا*