بیماری آرنج تنیس بازان در کمین افرادی است که کار دفتری و یا دائم ورزش می‌کنند

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز با معرفی بیشتر این بیماری گفت: بیماری آرنج تنیس بازان بیشتر افراد جوانی را درگیر می کند که کار زیاد با دست را به صورت تکراری انجام می‌دهند، افرادی که تایپ و یا کار طولانی مدت دفتری و یا زیاد ورزش می‌‏کنند و علائم آن درد در قسمت بیرونی آرنج است و گاهی به سمت پایین تا وسط ساعد و حتی انگشتان میانی دست کشیده می‌شود، گاهی نیز شروع درد ممکن است از آرنج به سمت بالا تا وسط بازو ادامه داشته باشد.

سید محمد طحامی با بیان اینکه اغلب شدت درد این بیماری کم است، افزود: اما گاهی درد به حدی شدید می‌شود که فرد نمی‌تواند کارهای روزمره خود را انجام دهد.

این متخصص ارتوپدی علت این بیماری را حرکات مکرر مچ دست و انگشتان عنوان کرد و در مورد راه پیشگیری از آن گفت: فرد لازم است انجام حرکات پشت سر هم و ورزش‏‌های سنگین و تکراری با دست را کاهش دهد.

او ادامه داد: تشخیص این بیماری با شرح حال و معاینه ساده انجام می‏‌شود و نیازی به عکس و انجام MRI نیست، برای درمان نیز ابتدا فرد باید حرکات مکرر دست را کاهش دهد، به طور مثال نوشتن یا تایپ را کمتر انجام دهد و از طرفی فیزیوتراپی نیز برای برطرف کردن التهاب عضلات توصیه می‏‌شود.

به گفته عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، یکی دیگر از راه‌های درمان، استفاده از آرنج بند مخصوص است و نکته‌ای که باید به آن توجه شود، طرز بستن آرنج بند است که به هیچ عنوان نباید روی نقطه دردناک بسته شود؛ بلکه باید حدود دو تا پنج سانتیمتر پایین‏ تر از نقطه درد بسته شود و در طول شب نیازی به استفاده از آرنج بند نیست.

طحامی استفاده از مسکن‏‌های خوراکی و ماساژ درمانی را نیز جزو موارد درمان این بیماری برشمرد و گفت: می‌توان با استفاده از مسکن‌های موضعی مثل انواع ژل‏‌های مسکن، روزانه دو یا سه مرتبه محل درد را ماساژ داد و چنانچه مسکن‌ها جوابگو نباشد، می‏‌توان از تزریق موضعی کورتون استفاده کرد.

متخصص ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی شیراز افزود: در موارد نادری کورتون عوارضی همچون تغییر رنگ پوست در محل تزریق ایجاد می کند که اغلب برگشت پذیر است و به طور کلی، اگر همه این درمان‌‏ها درست انجام شود، در اکثر بیماران بهبودی رخ می‌‏دهد.

او افزود: در صورتی که پس از انجام همه این مراحل بهبودی حاصل نشد، درمان جراحی توصیه می‌شود؛ اما باید توجه داشت که بیشتر این افراد با روش‌های غیر جراحی بهبود می‌یابند و به جراحی نیازی نیست.