رزمنده دفاع مقدس و جانبازی که هنوز در حال مبارزه است

از یادگاران هشت سال دفاع مقدس با سابقه بیش از ۵۰ ماه حضور در جبهه های حق علیه باطل علاوه بر تیر و ترکش‌هایی که از دفاع مقدس به یادگار دارد از ناحیه چشم و ریه جانباز شیمیایی است.

او در کنار معلمی سالهای زیادی است که به عنوان خبرنگار به آموزش و تربیت دانش آموزان در این حرفه مشغول است.

محمد کاظم کول آبادی از نظر خبرنگاران نیشابوری نماد سخت‌کوشی و استقامت است، کسی که بارها تا صبح با درد زیر دستگاه اکسیژن بوده ولی صبح برای پوشش رسانه‌ای قدمی پا پس نکشیده است؛ این همت و تلاش، او را منحصر به‌فرد کرده است.

او در گفت و گو با پانا اظهار کرد: در مراحل اولیه اعزام به خدمت به‌صورت بسیجی و در ادامه به‌صورت پاسدار در دفاع مقدس شرکت کردم، برای اولین بار در خرداد سال ۶۲ زمانی که حدوداً ۱۳ سال داشتم به همراه پنج نفر از همکلاسی‌هایم در مدرسه ابوریحان بیرونی با جعل امضا به مشهد رفتیم تا از آنجا به جبهه اعزام شویم، ولی چهار بار تلاشمان بی‌نتیجه ماند، به خاطر جثه کوچکمان مشخص بود که از نظر سنی امکان حضور در جبهه برای ما فراهم نیست، ولی برای بار پنجم در حالی‌که اصلاً ناامید نشده بودیم با محبت شهید روشنک و احمد گیاهی از مسؤولان وقت بسیج دانش‌آموزی و جعل کارت اعزام به جبهه توانستیم از مشهد به جبهه اعزام شویم.

او با بیان اینکه با توجه به جثه کوچک اجازه حضور در گردان‌های عملیاتی و رزمی را نداشتیم، ادامه داد: به همین دلیل سردار شهید نورعلی شوشتری در لشکر ۵ نصر و تیپ ۲۱ زرهی امام رضا (ع) من را به‌عنوان زیرمجموعه و کمک دست خودش به کار گرفت و به عنوان پیک و فیلمبردار و انجام امور فرهنگی یک دستگاه موتور تریل ۲۵۰ سی‌سی که قدش از من بزرگ‌تر بود را تحویل گرفتم، ناچار بودم برای استفاده از آن به شگردهای خاص متوسل شوم، با این موتور در محورها حضور یافته و گزارش موقعیت را تصویری و یا بی سیم به اطلاع سردار می رساندم.

این جانباز دوران دفاع مقدس در ادامه افزود: در بیش از ۵۰ ماه حضور در جبهه ها در پست‌های مختلفی فعالیت می‌کردم، در تیپ ویژه شهدا زیر نظر سردار شهید محمود کاوه و شهید قمی مسئول آتشبار پدافند هوایی بودم، به مدت ۶ ماه مسئول کارگزینی بسیج تیپ ۲۱ امام رضا (ع) بودم و پیک لشکر و گردان، تبلیغات و در ادامه به‌عنوان فیلم‌بردار عملیات شرکت می‌کردم.

او گفت: از سال ۶۲ تا ۶۶ بارها مجروح شدم، ولی هیچ‌گاه از جبهه خارج نشدم، دو مرحله در جزایر مجنون مجروح شدم که یک‌دفعه آن از ناحیه چشم شیمیایی شدم و ترکش به شکم و کمرم اصابت کرد و در دفعه دوم در همین منطقه از ناحیه ریه دچار شیمیایی شدم که تاول‌ها و اثرات آن به‌وضوح قابل‌رؤیت است. شنوایی ام با توجه به انفجارهایی که در نزدیکی‌ام انجام‌شده بود دچار آسیب جدی شده است و در کردستان نیز دوبا راز نواحی مختلف دچار مجروحیت شدم.

کول آبادی رقابت برای کسب توفیق شهادت را یکی از ویژگی های مهم رزمنده های دفاع مقدس دانست و گفت: رزمنده ها همیشه به حال دوستان شهیدشان غبطه می خوردند و برای کسب این توفیق رقابت عجیبی بین آنها شکل گرفته بود.

این خبرنگار رزمنده گفت: پس از انتقال از سپاه به آموزش و پرورش تقریبا از سال ۷۲ طی ۲۰ سال به بیش از ۴ هزار و ۷۰۰ دانش‌آموز، آموزش خبرنگاری داده‌ام، عده‌ای علاقه داشتند و عده‌ای نه، ولی خدا را شکر در حال حاضر ۴۲ نفر از همان دانش‌آموزان، خبرنگار و دبیر خبرگزاری‌ها و روزنامه‌های رسمی و معتبر در سطح کشور، استان و شهرستان هستند.

کول آبادی که به گفته خودش هنوز در حال مبارزه است، چه با دردهایش چه با تهاجم فرهنگی، در مورد فعالیت هایش بیان کرد: در بنیاد حفظ و نشر آثار دفاع مقدس، بنیاد موزه شهدای گمنام و در سنگر مدرسه با تشویق دانش آموزان به شهید پژوهی و معرفی معلمین شهید به عنوان شهدای قلم و شهدای دانش آموز کار می کنم.