ماه محرم سالروز شهادت امام حسین (ع)ویاران باوفایش تسلیت باد

به گزارش پانا شهرستانهای تهران ،عزا در لغت، به معنای صبر و شکیبایی کردن بر هر چیزی که انسان از دست می دهد و نیز به معنای خوب صبر کردن ، در مصیبت و سوگ و مصیبت است و پیامبر اسلام (ص) میفرماید: اَحْسَنَ اللّهُ عَزاک یعنی خداوند تو را صبر نیک دهد .

اما در واقع، شخصیت امام حسین(علیه السلام) چندان عظیم، و حوادث قیام او چنان مصیبت بار است که عزاداری وی به هیچ وجه با مراسم معمول در یاد بود و بزرگداشت افراد که غالباً خشک و بی هیجان است، همانندی ندارد .

پس از گذشت چهارده قرن و اندی از حادثه عاشورا، شرکت کنندگان در عزاداری امام حسین(علیه السلام)در واقع، خویشتن را مصیبت زده و داغدارِ آن حادثه بزرگ می یابند و با شرکت در این مراسم عملا به یکدیگر، و نیز به صاحبان اصلی مصیبت اهل بیت(علیهم السلام) تسلّی می دهند .

گواه بر این سخن، آن است که عزاداران امام حسین(علیه السلام)، به یاد مصائب و مظلومیت آن حضرت گریه و شیون سر می دهند ،البته این حالات ریشه در پیوند عمیق عاطفی با امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت(علیهم السلام)دارد .

ناگفته پیداست که برپایی عزاداری امام حسین(علیه السلام) افزون بر تسلّی بخشیدن به شرکت کنندگان در آن مراسم، به طور کاملا طبیعی، سبب می شود تا نام و یاد امام حسین(علیه السلام) و حماسه عظیم او همواره زنده و تازه نگاه داشته شود.

بی گمان، شرکت کنندگان در عزاداری امام حسین(علیه السلام)آرامشی ویژه و لذتی خاص را احساس می کنند، و اگر غمی بر چهره آنان می نشیند، غمی متفاوت با غم و غصه‌های زندگی روزمره است .

حال، باید دید که چرا عزاداران حسینی، به شکل خود خواسته، به مجالس سوگواری امام حسین(علیه السلام) پا می گذارند، جامه سیاه بر تن می کنند، بر سر و سینه می زنند، اشک می ریزند و…؟ بی گمان، پاسخ به این پرسش، خود می تواند بیانگر «چرایی عزاداری برای امام حسین(علیه السلام)» باشد .

اساس پاسخ را باید در مهر و محبّت به امام حسین(علیه السلام)جستجو کرد که تا ژرفای احساسات و عواطفِ عزاداران راه یافته، و ایشان را چنان شیفته و شیدا کرده که ناآشنایان طعنه گو، از حالت آنان به جنون تعبیر می کنند .

آری، عزاداران امام حسین(علیه السلام) بر اساس پیوند عمیق عاطفی، هر ساله مراسم عزای حسینی را با شکوه تر از قبل برگزار می کنندو این همه، تجلّی این فرموده رسول خدا(صلی الله علیه وآله)است: إن لقتل الحسین حراره فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابداً ... برای شهادت امام حسین(علیه السلام)در دل‌های مؤمنان حرارتی است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.

مجالس عزاداری امام حسین(علیه السلام)فرصتی بسیار ارزشمند به دست می دهد تا واعظان و خطیبان عالم، به بیان احکام و مباحث شرعی، اخلاقی و اعتقادی بپردازند و عزاداران حسینی را با معارف دینی آشنا کنند، همان گونه که در محرم سال ۶۱ هجری، امام حسین(علیه السلام)برای احیای دین قیام کرد.

شایان ذکر است ،گریه و عزاداری برای حسین(علیه السلام)، در واقع، انقلاب و مکتب او را زنده نگاه داشته و پیام امام حسین(علیه السلام)را به همه انسان‌ها انتقال داده وبر این اساس، گریه در فرهنگ عاشورا، سلاح همیشه برّانی است که فریاد اعتراض بر ستمگران است و پاسدار خون شهیدان.

/خبرنگار:سمیه محمدی/