اعتکاف روز های خوش دل بریدن از دنیاست/مهمانت را دریاب ای معبود من

آیسا عباسی خبرنگار پانا از آذربایجان شرقی، اعتکاف آغاز شد و انتظار عاشقان به سر آمد. اعتکاف، روز های خوش دل بریدن از دنیا ودل سپردن به حضرت حق است. حال وهوای اعتکاف پر از صفا، صممیت، معنویت، خداپرستی و عشق به یار است. اعتکاف، خلوتی را فراهم می کند و فرصت ومجال می دهد برای پرداختن به نفس واندیشیدن به اعمال خود وآنچه که باشد وعمل کند.

انسان در گریز از هوای نفس و فرار از انواع دل مشغولی ها و دغدغه های زندگی برای انس با معبود خود نیازمند خلوت است تا برای مدت کوتاهی با دیده علم به دور از همه تعلقات مادی به گفتگو با معبود خود بپردازد و به سوز دل واشک دیده، باطن خود را از زنگار گناه بشوید وخانه دل را با صفای حضور خالق هستی بخش، بسازد.

این جا از تکنولوژی، موبایل، تبلت و اینترنت خبری نیست. انسان ها دل های خود را از هر چیزی که مادی است بریده اند وتنها به یک چادر نماز، سجاده، مفاتیح، قرآن و برخی از لوازم شخصی اکتفا کرده اند وهمه فقط از عشق، محبت، لطف و کرامت معشوق خود حرف می زنند.

شرکت کنندگان اینجا با اعمالی نظیر قرآن خوانی، دعا و نماز، روضه خوانی و شرکت در جلسات گفت وگو حال وهوای معنوی خود را افزایش می دهند وفقط به خالق خود می اندیشند و برخی از آن ها معتقدند که مراسم مذهبی را نباید تنها به اعتکاف خلاصه کرد و با شرکت در سایر برنامه های مذهبی نظیر راهیان نور، نمازجماعت و... خلوص ومعنویت خود را تقویت می کنند. آنان معتقدند اعتکاف خلوتی گرانبها برای خودسازی معنوی یک انسان است. در دنیای امروز که افراد درگیر انواع اتفاقات و مشغله های زندگی خود هستند هیچ فرصتی برای خلوت برای تفکر به ذات خود وارتباط به خدا پیدا نمی کنند. اعتکاف فرصتی است که به زندگی با نگاه عمیق تری بنگریم تا برای ادامه آن تصمیمات جدی بگیریم.

کدام اندوه، کدام سختی، کدام گره کور دلم خواهد آزرد وقتی من در این چند روزه اعتکاف تو را بیابم ودریابم که تو خدای بزرگ ومهربان من همیشه با منی، ریشه های تازه در خاک دوانده ام وجوانه های تازه ام را به خورشید وجودت گرفتم اما دور از تو درخاک بودن سخت است ونهال وجود من نازک ونحیف، صبح تاشب لب از خوردن وآشامیدن بستیم وشب تا صبح لب به ذکر ونیایش باتوگشوده ایم همه خواسته های نفس را رها کرده اند وتنها تو را طلبیدند و به سفری رفته اند که هرکس نتواند. دل جوان ما را بنگر هنوز آن قدر زمان برای ما نگذشته که دلمان رنگ وبوی دنیا رابگیرد وهنوز دلمان آبی وچشمانمان بوی آسمان می دهد، آه که غبار دنیا چه زود وچه سخت دلمان را کدر می کند.

ای مهربان پاک من! گفتی مهمان را عزیز بدارید که مهمان حبیب خدا است؛ ا مروز ما به مهمانی تو آمده ایم دل نشین تر از مهمانی تو چیست؟ که در هر مهمانی صاحب خانه خود مهمان سفره ی تو است، این یگانه سفره ای است که در آن صاحب خانه، به راستی صاحب خانه است ودستش را به ببخشش گشوده است.

بر تهی دستی ما راضی مشو که با هزاران امید به مهمانی تو آمده ایم. مهمانت را دریاب ای معبود مهربان من ! ما را دریاب و رهایمان نکن.