دل نوشته تجلیل از استاد احمد صافی

اگر پرتحرک چو دریا شوی / وگربی نهایت چو صحرا شوی

گر از استقامت چو کوه بلند /فرازی سرو پای برجای شوی

اگر بینوایان دلخسته را /به لطف و نوازش، پذیرا شوی

اگر همچو آئینه، بر روی دست /نظر بسته ، گرم تماشا شوی

اگر همچو نی، نالی از سوی دل /هم آوازِعشّاق شیدا شوی

اگر نیمه شب ها به یاد خدا /چو ابربهاری گهرزا شوی

گر از شهوت و آز و حرص و هوی/به امداد غیبی، مبّرا شوی

اگر بار کُلفت زدوش افکنی /به وارستگی همچو عیسی شوی

اگر دل کنی از علایق، تهی /سبک سیر چون موج دریا شوی

گر این ها که گفتم بجای آوری/ چو صافی ما اهل تقوی شوی

**********************************************************

مگر می توان صبح را دید و نخندید

مگر می توان اشک را دید و نگریست

مگر می توان قداست یک حیات را تقدیس نکرد

مگر می شود عظمت روح را دید و در مقابلش تعظیم ننمود

مگر می شود کرامت یک انسان را مشاهده کرد و آن را تکریم نکرد

جلالت یک فرد تجلیل را می طلبد

و بزرگی معنویت و خلوص یک مومن مهذب ، بزرگداشت لازم دارد

در روزگاران حذف رقیب ، جذب رفیق نیازمند به میدان آمدن مردان بی ریا و متواضع است پرکا و کم حرف

سخت کوش، نستوه و بی ادعا

در آستانه سال روز تاسیس امور تربیتی یادگار همیشه ماندگار شهیدان رجایی و باهنر بر آنیم تا تربیت را دوباره مرور کنیم

تربیت در یک کلام تکریم بزرگان است و بس

الگوها و اسوه ها را زنده بدانیم و زنده بداریم

آن ها محور وحدت و شادابی و نشاط جامعه اند، خیر و برکتند، مایه آرامش و ثباتند، آموزگار صبر و استقامتند، الهام بخش پاکی و تقوایند، راهبر اندیشه و هدایتگر تفکراتند، در این گونه تکریم ها ما به آنها محتاجیم و باید بوسه بر دستان پرمهر و پاکشان بزنیم.

از همه جا آمده ایم تا فریاد سپاس و ستایش سردهیم برای بزرگمردی از تبار خالص ترین معلمان تاریخ

از اینکه دعوت وزارت آموزش و پرورش را پذیرفتید و قدم بر چشمان ما گذاشتید صمیمانه سپاسگزاریم خوش آمدید خوش آمدید خوش آمدید.

حمیدرضا کفاش