درگذشت فضانوردی که چهار بار از مرزهای فضا گذشت

ایسنا نوشت:

سیروس برزو، پژوهشگر تاریخ کیهان‌نوردی و پیشگام ترویج دانش کیهان‌نوردی در کشور گفت: استیفن نیگل، صد و هفتادمین فضانورد جهان و نود و نهمین فضانورد آمریکا در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۶ در کانتون از ایالت ایلی نویز متولد شد. دیپلمش را از دبیرستان کانتون در ۱۹۶۴ گرفت و برای ادامه تحصیل به دانشگاه ایالتی ایلینویز روی آورد.

او توانست در سال ۱۹۶۹ در رشته مهندسی فضانوردی و هوانوردی درجه کارشناسی بگیرد و برای ادامه تحصیل به دانشگاه ایالت کالیفرنیا در فرسنو رفت. نیگل در سال ۱۹۷۸ کارشناسی ارشد خود را با تخصص مهندسی مکانیک به دست آورد.

برزو خاطرنشان کرد: نیگل در سال ۱۹۶۹ از طریق برنامه آموزشی افسران ذخیره نیروی هوایی تفنگداران دریایی در دانشگاه ایلینویز به عضویت این گروه در آمد. در فوریه ۱۹۷۰ دوره آموزش خلبانی را درپایگاه هوایی لاردو در تگزاس به پایان رساندو پس از آن به پایگاه نیروی هوایی لوک درآریزونا برای آموزش آز مایش هواپیما های اف- ۱۰۰معرفی شد.

از اکتبر ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۱، نیگل در شصت و هشتمین اسکادران جنگده تهاجمی خلبانی اف- ۱۰۰ در پایگاه نیروی هوایی انگلاند در لوئیزیانا خدمت کرد. او در ۱۹۷۱ یک سال به عنوان استاد خلبانان ۲۸- تی برای نیروی هوائی سلطنتی تایلند درآدرون فعالیت داشت. در بازگشت به آمریکا به آموزش خلبانان هواپیمای دی۷-آ و آزمایشگری پرواز در پایگاه نیروی هوایی انگلاند در لوئیزیانا پرداخت.

وی افزود: نیگل از فوریه تا دسامبر ۱۹۷۵ در دانشکده خلبانی آزمایشگر نیروی هوایی آمریکا در پایگاه هوایی ادواردز در کالیفرنیا شرکت کرد و در ژانویه ۱۹۷۶ در ۶۵۱۲ اسکادران آزمایشی واقع در ادواردز گماشته شد.

نیگل به عنوان یک خلبان آزمایشگر در برنامه های بسیاری که شامل پروازبا ۴-اف و دی۷-آ بود انجام وظیفه کرد. وی در مجموع بیش از ۹۴۰۰ ساعت پرواز شامل۶۶۵۰ ساعت با جت انجام داده است.

نیگل در ژانویه ۱۹۷۸ توسط ناسا به عنوان فضانورد انتخاب شد. در اوت ۱۹۷۹ دوره یک ساله تمرین و آموزش را پشت سر گذاشت تا به عنوان خلبان در پروازهای شاتل شرکت کند.

برزو تصریح کرد: وی در دوران خدمت در نیروی هوایی آمریکا و ناسا موفق به دریافت مدال و نشان های مختلفی شد که مدال های «صلیب نیروی هوایی»، «انجام عملیات هوایی»، مدال «خدمات شایسته»، مدال «رهبری برجسته» ناسا، دو مدال «خدمات استثنایی» ناسا و چهار مدال «پرواز فضایی» ناسا و همچنین نشان آکادمیک و جایزه «اوریلرایتاز» آن جمله هستند.

از مارس ۱۹۹۵ تا سپتامبر ۱۹۹۶ او معاون مدیر مرکز فضایی جانسون در برنامه ریزی پرواز، ایمنی، قابلیت اطمینان و کنترل کیفیت بود و از سپتامبر سال ۱۹۹۶ به عنوان خلبان پژوهش در گروه عملیات پرواز کار می کرد.

وی افزود: خلبانی تی-۳۸ که درپرواز شماره -۱ کیهان پیمای شاتل این ناو را پس از ورود به زمین استقبال و همراهی کرد، اپراتوری مرکز هدایت پروازدر جریانپرواز های شماره ۱ و ۲ کیهان پیمای شاتل‌، اعتبارسنجی نرم افزارهای آزمایشگاه تجهیزات الکترونیک شاتل وآزمایشگاه شبیه سازی پرواز از جمله وظایفی بود که نیگل قبل از نخستین سفرش به فضا برای ناسا انجام داد.

اولین پرواز فضایی او از ۱۷ تا ۱۹۸۵ ژوئن ۲۴ به عنوان متخصص پرواز درماموریت دیسکاوری و در چارچوب پرواز شماره۵۱-جی کیهان پیمای شاتل صورت گرفت که هفت روز و یک ساعت و ۳۹ دقیقه و ۳۴ ثانیه طول کشید و نامش را به عنوان یکصد و هفتادمین فضانورد جهان و نود و نهمین فضانورد آمریکا به ثبت رساند.

برزو خاطرنشان کرد: پرواز فضایی دوم نیگل از ۳۰ اکتبرتا ۶ نوامبر ۱۹۸۵ و طی ماموریت ۶۱-آ کیهان پیمای شاتل به عنوان خلبان شاتل چلنجر صورت گرفت. این سفر هفت روز و ۴۵ دقیقه و ۴۰ ثانیه طول کشید.

در سومین پرواز، نیگل فرماندهی خدمه شاتل فضایی آتلانتیس را بر عهده داشت. این ماموریت در قالب پرواز شماره ۳۷ کیهان پیمای شاتل از ۵ تا ۱۱ آوریل ۱۹۹۱ به مدت پنج روز و ۲۳ ساعت و ۳۳ دقیقه و ۴۰ ثانیه صورت گرفت.

وی افزود: نیگل از ۲۶ آوریل تا ۶ مه سال ۱۹۹۳ به عنوان فرمانده خدمه شاتل فضایی کلمبیا در پرواز شماره ۵۵ کیهان پیمای شاتل، آخرین سفر مداریش را به انجام رساند. مدت زمان این ماموریت ۹ روز و ۲۳ ساعت و ۴۱ دقیقه بود.

نیگل در اول مارس ۱۹۹۵ از فضانوردی کناره گیری کرد اما به سمت آموزشگر فضانوردان جدید در مرکز فضایی جانسون باقی ماند. او سرانجام در ماه اوت ۲۰۱۱ به کلی خود را بازنشسته کرد. پس از بازنشستگی یک دوره سخنرانی در دانشگاه میسوری داشت.

وی دوبار تاهل اختیار کرد و همسر دوم او، لیندا گادوین، فضانورد دیگر ناسا است.