رئیس کمیته اقتصادی شورای شهر تهران: شهرداری در ۴ سال گذشته بیشتر دارایی هایش را فروخته است

محمود میر لوحی در گفت‌وگو با پانا با تاکید بر این که دیگر تهران را نمی شود به روش های گذشته اداره کرد و باید روش های جدیدی برای کسب درآمد پایدار در پایتخت بود گفت: از سال ۶۲ که مجلس اعلام کرد شهرداری‌ها باید خودکفا شوند و ردیف درآمدی شهرداری‌ها را از بودجه دولت حذف کرد، قرار است تا به امروز لایحه درآمدی شهرداری‌ها به مجلس بیاید، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. در این سال‌ها نیز مسیر درآمدی شهرداری فراز و فرودهای زیادی را طی کرده است.

وی ادامه داد: درگذشته برای اداره شهرها، شهرداری‌ها به دنبال کارخانه‌ها و صنایع رفتند و با اخذ عوارض، امورات خود را اداره می‌کردند.

و به طور مثال در شهرداری تهران در سال گذشته درآمد شهرداری از مالیات ارزش افزوده از ۳۵۰۰ میلیارد تومان به زیر ۲۰۰۰ میلیارد تومان رسید.

وی در خصوص این که فروش تراکم از چه زمانی به چالش اصلی شهرداری ها تبدیل شد، توضیح داد: شهرداری‌ها برای برآورده کردن انتظارات مردم و خودشان و احداث پروژه‌های بزرگ، دست به فروش تراکم زده‌اند و از همین‌جا دعواها و نزاع‌ها میان شهرداری و وزارت مسکن شکل گرفت. تمامی این اتفاقات به این دلیل است که قانونی که باید سال ۶۲ به نتیجه می‌رسید، نرسیده است. از آن طرف، راه دریافت عوارض نیز بسته شده است. در بخش فروش تراکم نیز تا جایی که امکان داشت و هر چه داشتیم را برای فروش گذاشتیم. می‌بینیم در منطقه ۲۲ که باید منطقه گردشگری و زیست‌محیطی شهر تهران می‌شد، برج‌های سر به فلک کشیده، ساخته شد و یا طرح جامع که در سال ۸۶ تصویب شد و یا طرح تفصیلی که در سال ۹۱ مصوب شد، چگونه برای فروش تراکم دور زده شد و امروز شاهدیم دیگر چیزی برای فروش در تهران نمانده است. در سال ۹۱ به دلیل فضایی که به خاطر طرح تفصیلی ایجاد شده بود، به جای آنکه به طور میانگین ۱۲ تا ۱۳ هزار پروانه ساخت صادر شود، ۳۵ هزار پروانه صادر شد و برخلاف طرح تفصیلی، مجوز بلندمرتبه‌سازی در نقاطی را دادند که نباید می‌دادند.

میر لوحی با بیان این که شهرداری در این سال ها تنها به فروش تراکم اکتفا نکردند،گفت : زمانی که ساخت و ساز به رکود رفت، از پرونده‌های ماده ۱۰۰ درآمد کسب کردند یعنی با قانون‌فروشی. احکام ماده ۱۰۰، اخطارها و احکامی است که در طول سال برای دور زدن قانون صادر می‌شود، اما در مدیریت گذشته به منبع درآمدی برای شهر تبدیل شده بود؛ از مالکین پول دریافت می‌کردند و مجوز تخلف می‌دادند، اما این هم پاسخگوی عطش حضرات نبود و تفاهمنامه‌ای ۲۰ هزار میلیاردی با قرارگاه خاتم امضا کردند؛ قراردادی که با تهاتر، اعتبارات آن تأمین شد و مال‌هایی که در تهران می‌بینیم، برخی به دلیل همین تفاهمنامه است. اما باز هم دوستان اشباع نشدند و از بانک‌ها قرض گرفتند. در حال حاضر بدهی بانکی شهرداری تهران ۳۰ هزار میلیارد تومان منهای بدهی است که به پیمانکاران دارند؛ این مسیری است که برای ساخت پروژه‌هایی مانند پل صدر یا تونل نیایش طی شده است و شورای پنجم اگر مدیریت کند و خیلی زرنگ باشد، تا پایان دوره بتواند این بدهی‌ها را بپردازد.

این عضو شورای شهر تهران گفت : متأسفانه یکی از عیب‌هایی که در تدوین بودجه وجود داشت، عدم تعادل هزینه‌ها و درآمدها در شهرداری بوده، در حالی که از قدیم گفتند «چو دخلت نیست، خرج آهسته‌تر کن» اما در شهرداری این کار را نکردند و دخل و خرج با هم تطبیق نداشت. همین‌طور که می‌بینیم منابع پایدار و غیرپایدار نیز با هم همخوانی ندارند. متأسفانه در حوزه بودجه، کار درست و مسئولانه‌ای در این سال‌ها انجام نشده است و تقریباً تهران با ۸۰ درصد منابع ناپایدار، استقراض، فروش تراکم، فروش قانون و فروش دارایی‌ها و املاک اداره شده است و امروز عملاً شهر را فروخته‌ایم و شهرداری به عنوان مادر این شهر و مالک اولیه شهر، دارایی قابل توجهی برایش نمانده است. از ۳۸ فروشگاه شهروند، تنها ۴ فروشگاه ملکی است و بیشتر آن استیجاری است. شهرداری در این سال‌ها نتوانسته دارایی خود را به خوبی حفظ کند و بیشتر آن را فروخته است.

رئیس کمیته اقتصادی شورای شهر تهران با تاکید براین که افزایش درآمدهای پایدار را در دستور کار مدیریت شهر تهران قرار گرفته است گفت : این میزان درآمدهای پایدار بسیار اندک است و اداره شهر با این شیوه دوام ندارد. ما در حال حاضر باید سالیانه ۶۰۰۰ میلیارد سود بدهی‌های بانکی خود را بدهیم، در حالی که ۴۵۰۰ میلیارد درآمد پایدار داریم. همچنین منابع درآمدی شهر متنوع نیست. درحالی‌که شهرهای دیگر دنیا به شیوه پایتخت ما عمل نکرده و منابع متنوعی برای اداره شهر دارند که از خود شهر تأمین می‌شوند و خدماتی که به مردم ارائه می‌کنند. شهروندان در اداره شهر مشارکت می‌کنند و در بسیاری از کشورها سالیانه یک تا سه درصد قیمت ملک به عنوان عوارض شهرداری پرداخت می‌شود. درحالی‌که عوارض در شهر تهران معدلش ۹۸ هزار تومان است که نمی‌تواند مؤثر باشد یا در حوزه پسماند ما سالیانه ۷۰۰ میلیارد تومان می‌دهیم که زباله‌ها جمع و به آن شیوه در آرادکوه دفع شود و هیچ رابطه‌ای میان کسانی که ۹۰۰۰ تن زباله را در روز تولید می‌کنند و کسانی که عوارض پسماند می‌دهند، وجود ندارد. همین اتفاق در حوزه ترافیک افتاده است؛ ۶۰ درصد آلودگی هوای تهران ناشی از ترافیک است اما کسانی که ایجاد ترافیک می‌کنند، هیچ‌گونه عوارضی پرداخت نمی‌کنند.

وی گفت: درحالی‌که باید بین مصرف از امکانات شهر و هزینه‌ای که پرداخت می‌شود، رابطه‌ای منطقی وجود داشته باشد و کسانی هزینه بیشتری بپردازند که عوارض بیشتری به شهر وارد می‌کنند. می‌بینیم که درآمد پایدار تهران حدود ۲۰ درصد است، حمل و نقل عمومی سهمش از ترددهای روزانه نیز همین مقدار است، درحالی‌که باید به بالای ۵۰ درصد برسد و این رشد باید از محل درآمدهای پایدار کسب شود.