زنی که بعد از گم شدن پرنده‌اش دچار آسیب روانی شد
تهران (پانا) - یک خانم با میانگین سن ۵۰ سال، یک عروس هلندی را نگهداری می‌کرد و به گونه افراطی بر آن پرنده تعصب داشت تا جایی که در صورت گفتن کوچکترین اعتراضی از سوی اطرافیان به شدت ناراحت شده و با آنان قطع رابطه می‌کرد. روزی در یک سفر آن پرنده از پنجره خارج شده و برای همیشه می‌رود و این خانم پس از دوران طولانی عزاداری راهی چندین جلسه تراپی می‌شود!
چند سالی است که فرهنگ نگهداری از حیوانات خانگی در کشور ما باب شده است. فرهنگی که گاهی تناسبی با وضع مالی خانواده‌ها یا حداقل شرایط نگهداری از حیوان را ندارد. حتی برخی افراد روی به نگهداری حیوانات غیرمتعارفی مثل مار، ایگوانا، توله شیر وغیره آورده‌اند و سعی می‌کنند تا نیازهای هیجانی بیش از حد خود را از این راه تأمین کنند. این کار که در اکثر مواقع به شکل یک مد فرهنگی درآمده است باعث شده به جوانب شرعی، اجتماعی و حتی محیط‌زیستی این خرده‌فرهنگ جدید توجهی نشود و در نتیجه به بروز ناهنجاری در جامعه ایرانی منجر شود. البته این معضل فقط مربوط به جامعه ایرانی نمی‌شود و در خیلی از کشورها کمپین‌هایی علیه رویکرد افراطی نسبت به حیوانات خانگی به راه افتاده است.
حیوانات اهلی می‌توانند مفید باشند؛ به‌شرطی جایشان با ما عوض نشود!
حیوانات در مواردی می‌توانند مفید باشند. مثلا در کشور انگلستان یک سگ صاحب خود را از مرگ نجات داد و با پارس کردن‌های مکرر هنگامی که صاحبش سکته کرده بود، همسایه را با خبر کرد. یا در کشور خودمان این سگ‌ها وظیفه نگهبانی از حریم خانه‌ها یا گله گوفندان را به عهده داشتند.
حتی در آموزه‌های دینی و سیره پیشوایان دین در رابطه با مسئله نگهداری حیوانات خانگی از قبیل خروس، مرغ، گوسفند، بز ماده شیرده و کبوتر و حتی مواظبت از گربه روایاتی به دست ما رسیده است که وجود این روایات استحباب و ثواب در امر نگهداری اینگونه حیوانات را می‌رساند، لذا نگاه دقیق دین و آموزه‌ای اسلامی به امر نگهداری حیوانات خانگی می‌توان مبیّن اهتمام آموزه‌های دینی به بهره‌گیری از فواید مادی و معنوی حیوانات خانگی و نیز رعایت حقوق حیوانات باشد. اما آیا همیشه اینگونه است؟ نباید فراموش کرد در آموزه‌های دینی رعایت حقوق حیوانات ازجمله حق حیات و عدم اذیت و آزار حیوانات خانگی به‌عنوان یکی از شاخصه‌های سفارش ائمه اطهار مبنی بر نگهداری و مراقبت از این حیوانات مورد تاکید قرار گرفته است. آیا ما با توجه کامل به حقوق حیوانات از آنها نگهداری می‌کنیم؟
در ایران موردی داشتیم که یک خانم با میانگین سن ۵۰ سال، یک عروس هلندی را نگهداری می‌کرد و به گونه افراطی بر آن پرنده تعصب داشت تا جایی که در صورت گفتن کوچکترین اعتراضی از سوی اطرافیان به شدت ناراحت شده و با آنان قطع رابطه می‌کرد. روزی در یک سفر آن پرنده از پنجره خارج شده و برای همیشه می‌رود و این خانم پس از دوران طولانی عزاداری راهی چندین جلسه روانکاوی می‌شود!
فردی که با سگ خود در یک بشقاب غذا می‌خورد!
در مورد دیگر دیده شده افرادی با سگ خود در یک بشقاب غذا خورده و در یک مکان می‌‌خوابند و به گونهای بر آن سگ تعصب دارند که در صورت ترسیدن افراد در خیابان از آن سگ به آنها توهین می‌کنند.
حال سوال ایجاست علت این رفتارها چیست؟ آیا تنهایی درونی افراد باعث شده که به حیوانات پناه ببرند؟ علت اینگونه رفتارها با تعصب‌های بی‌جا چیست؟ آیا این رفتارها فرهنگ غلطی است که در جامعه ریشه می‌کند یا نوعی بیماری درونی است که باید درمان شود؟ شاید فکر می‌کنند حیوانات می‌توانند موجب شهرت، جلب توجه، تمایز از دیگر افراد جامعه و مورد ستایش قرار گرفتن توسط دیگران شوند.
نگهداری حیوانات نوعی حیوان آزاری است
جدای از آن خود این حیوانات نیز در این روند آسیب می‌بینند. یک روان‌شناس می‌گوید انسان‌ها از زمان آفرینش خود به نوعی با حیوانات همزیستی داشته‌اند و نگهداری حیوانات از دیرباز تاکنون به خصوص در مناطق روستایی بسیار رایج بوده، این درحالیست که امروزه افراد زیادی صرفا به دلیل نوعی مدگرایی به نگهداری از حیوانات خانگی گرایش پیدا کرده‌اند؛ پدیده‌ای اجتماعی که به دلیل عوامل زیادی، جامعه را با خود درگیر کرده است. نگهداری از حیوانات خانگی نوعی حیوان آزاری است چراکه حیوانات را از همزیستی کنار همنوعانش منع کرده‌ایم. لذا اگر طرفدار حیوانات هستیم به آنها حق زندگی طبیعی بدهیم.
مر مرا تقلیدشان بر باد داد که دو صد لعنت بر آن تقلید باد
علیرضا قوی‌دل، روان‌شناس در گفت‌وگو با پانا در این باره گفت اظهار کرد: «در ابتدا با بیت مر مرا تقلیدشان بر باد داد که دو صد لعنت بر آن تقلید باد شروع می‌کنم. برخی افراد در کشور ما به شدت تحت تقلید از فرهنگ غربی پیش می روند که این تقلید کورکورانه به شدت آسیب‌زا است.»
وی در پاسخ به این سوال که این رفتارهای عجیب از سوی برخی افراد بیماری است یا خیر، اظهار کرد: «نمی‌توان با صرف یک رفتار افراد را بیمار تلقی کرد اما باید گفت تمامی افرادی که به شدن افراطی اینگونه رفتارهای غلط را انجام می‌دهند اکثرا یا دچار عقده خود کم‌بینی هستند که می‌خواهند با این کار خود را کامل نشان دهند یا عقده خود بزرگ‌بینی دارند که به نوعی خلا درونی خود را پوشش دهند.»
هر رفتار درستی هم اگر به گونهای افراطی باشد ارزش خود را از دست می‌دهد. بهتر است اگر تصمیم به اقدامی داریم در آن خصوص مطالعه کنیم. گاهی اگر واقعا حامی حقوق حیوانات هستیم نباید آنها را در آپارتمان زندانی کنیم و اجازه دهیم کنار هم نوعان خود به زندگی ادامه دهند. گاهی توان نگهداری از آن حیوان را به طور دائم نداریم و پس از گذشت چند مدت آن حیوان را در طبیعت رها می‌کنیم در این صورت علاوه بر آسیب جدی آن حیوان بی‌گناه به طبیعت نیز آسیب می‌زنیم نباید آنها را فدای تنهایی یا کمبودهای درونی خود کنیم. بهتر از قبل از تصمیم‌گرفتن به نگهداری از هر حیوانی با تحقیق‌های متعدد در خصوص نژاد و خلقیات آن حیوان کمترین آسیب را به آن حیوان وارد کنیم.
ارسال دیدگاه