در گفت‌وگو با پانا پاسخ داده شد
علت کم‌طاقتی در نوجوانان نسل جدید چیست؟
تهران (پانا) - نسل‌های جدید به علت عدم ظهور و حضور عینی و ملموس والدین در زندگیشان آماده روبرو شدن با استرس‌های زندگی نیستند.
نوجوانی دوره انتقالی است که طی آن فرد فضای آشنای کودکی را ترک می‌کند و وارد مرحله‌ای دیگر می‌شود. در زمانی که نوجوانان با تغییرات بیولوژیکی و شناختی و رشد جسمانی مواجه‌اند باید خود را با انتظارات والدین و گروه همسالان و مدرسه که با شتاب بیشتری در حال تغییر است سازگار کنند. تغییرات فشرده و معمولا سریع نوجوانی، یادگیری‌های اولیه و قابلیت سازگاری فرد را به طور جدی می‌آزماید و برخی از درجات تضاد، تعارض، استرس، ناکامی و سردرگمی در این دوره اجتناب ناپذیرند. اما وقتی به مقایسه تابآوری در کودکان در حال و گذشته می‌پردازیم به این نتیجه می‌رسیم که میزان تابآوری در کودکان و نوجوانان این نسل نسبت به گذشته کمتر شده و اصطلاحا کم طاقت شده‌اند.
به نظر می‌رسد مدارس، نقش تعیین‌کننده‌ای در بالابردن سطح تابآوری در کودکان و نوجوانان دارند در این راستا وزیر آموزش‌و‌پرورش هم به پایین آمدن سطح تابآوری دانش‌آموزان اشاره کرده است. حالا با توجه به این ژایین آمدن سطح تابآوری نوجوانان باید چکار کرد؟
مدرسه یکی از مهم‌ترین فضاها برای تقویت روحیه مداراست
معلمان میتوانند با روش‌های مناسب و درست میزان توانایی دانش‌آموزان در پذیرش مسائل گوناگون را تقویت کنند. علاوه بر این مدارس میتوانند با قراردادن روان‌شناسانی در مدرسه میزان طاقت دانش‌آموزان را در جنبه‌های مختلف زندگی بالا ببرند. روان‌شناسان میتوانند با آموزش تکنیک‌های روانی به دانش‌آموزان بفهمانند که در زندگی همیشه مسائل به کام آنها نیست. همچنین مدارس میتوانند با برگزاری دوره‌هایی برای والدین و معلمان با حضور روان‌شناسان اطلاعات آنها را در تربیت و مدارا با دانش‌آموزان افزایش دهند.
غیبت فیزیکی والدین، مهم‌ترین دلیل تابآوری پایین بچه‌ها
در خصوص چرایی کم‌طاقتی در نوجوانان این نسل با یک روان‌شناس گفت‌وگویی داشتیم. علیرضا عابدین، روان‌شناس در گفت‌وگو با پانا اظهار کرد: «نسل‌های اخیر به علت عدم ظهور عینی و حضور ملموس والدین در زندگیشان آماده روبرو شدن با استرس‌های زندگی نیستند. والدین آنها با توجه فشارهای گذشته در درجه اول در صحنه‌های مربیگری و فرزندپروری حضور کافی نداشتند چرا که به اجبار در تقابل با فشارهای محیطی، زمان زیادی را خارج از خانه و خانواده خرج کردند. غیبت آنها فرزندان را از آموزش‌های والدگری لازم تا حدودی محروم کرد. مثلا خریدن موبایل یا تجهیزات برای آنها بدون آنکه این بچه‌ها تلاشی برای آن بکنند در نتیجه والدین در تلاش‌اند عدم حضور خود را زندگی فرزندانشان با اینگونه موارد پر کنند»
ولخرجی، جای خالی والدین را پر نمی‌کند
آقای عابدین در ادامه درباره اشتباه بدتر والدین در جبران این غیبت فیزیکی که آثار بدتری در روان فرزندان می‌گذارد، اشاره کرد: «در درجه دوم، والدین نباید به جهت جبران کمبودهای اقتصادی و اجتماعی خود و همچنین محدودیت‌های فرهنگی که در گذشته داشتند، به اسراف مادیات به صورت افراطی برای فرزندانشان مبادرت کنند. این طرز ولخرجی ناشی از بی‌انضباطی، نگاه فرزندان را به صورت معتادگونه به محرک‌های بیرونی می‌دوزد و آنها را از تفکر و تلاش برای بدست‌آوردن باز می‌دارد.»
محرومیت از امتیاز بادآورده و تابآوری شکننده
حالا در این فضا که کودک یا نوجوان بدون تلاش به خواسته‌هایش رسیده است، محرومیت می‌تواند برای آنها دردناک باشد. عابدین در این باره می‌گوید: «تحت این شرایط، کوچک‌ترین تهدید به محرومیت از این امتیازات باد آورده که والدین به صورت افراطی به فرزندانشان دادند، به علت ضعف دستگاه روانی و ناتوانایی در پردازش تعارضات و بخصوص ناکامی‌ها باعث بهم ریختگی روانی و استیصال در مواجهه با مشکلات معمولی و چه بسا ساده زندگی می‌شود. از این رو امتناع از خریداری جوایز و تشویق‌هایی نامشروع همچون موبایل می‌تواند استرسی غیرقابل قبول برای این فرزندان نمایان و حتی منجر به خودکشی شود.»
ارسال دیدگاه