نوآوری نوجوان ۱۳ ساله ایرانی در درمان دیابت با لیزر

در قلب هر نوآوری، امیدی نهفته است؛ امید به فردایی بهتر. ریحانه موسایی، ۱۳ ساله و پایه نهمی در استان آذربایجان شرقی است که با تلاش و پشتکار خود، نه تنها امیدی برای بیماران دیابتی به ارمغان آورده، بلکه نشان داده است که چگونه یک ایده می‌تواند به تغییری بزرگ در زندگی افراد منجر شود. در این متن، داستان الهام‌بخش او را می‌خوانیم.

ریحانه موسایی  در گفت‌وگو با پانا درباره شروع مسیر گفت: «در سومین دوره مسابقات کارسوق لیزر و اپتیک، مفتخر به کسب رتبه شایسته تقدیر شدیم. طرح ما، پروتزی برای درمان دیابت نوع یک با استفاده از لیزر بود. می‌دانیم که دیابت نوع یک، بیماری شایع در کودکان است که در آن، پانکراس یا همان لوزالمعده، قادر به تولید هورمون انسولین نیست. این هورمون، نقشی کلیدی در کاهش قند خون دارد. در روش ما، با بهره‌گیری از لیزر با طول موج و دامنه مشخص، پانکراس را تحریک می‌کنیم تا انسولین ترشح کند.»

این نوجوان مخترع سمپادی ادامه داد: «به زبانی ساده‌تر در این روش، لیزر به گونه‌ای تنظیم می‌شود که به طور دقیق، پانکراس را تحریک کند. این تحریک، باعث می‌شود که سلول‌های پانکراس، هورمون انسولین را تولید و به جریان خون وارد کنند. در نتیجه، فرد مبتلا به دیابت نوع یک، دیگر نیازی به تزریق انسولین نخواهد داشت.»

وی درباره انگیزه خود برای قدم گذاشتن در این مسیر گفت: «یکی از دوستانم به بیماری دیابت نوع یک مبتلا است. همچنین، دیابت نوع یک کودکان، یکی از معضلات جامعه ماست. همین موضوع، انگیزه‌ای شد تا برای یافتن راه‌حلی برای این مشکل، ایده‌پردازی کنم.»

موسایی افزود: «در این راه، از حمایت‌های بی‌دریغ خانواده‌ام، مدیریت مدرسه و همچنین دبیران زیست و فیزیک مدرسه بهره‌مند بودم. برای تحقیق و توسعه این ایده، از منابع معتبر پزشکی و مقالات علمی استفاده کردیم.»

این نوجوان پژوهشگر گفت: «تحقیقات ما از سال هفتم آغاز شد و هم‌اکنون که در پایه نهم تحصیل می‌کنم، همچنان در حال ادامه تحقیقات هستیم. امیدواریم بتوانیم با یافتن حامی، این ایده را به مرحله عملی برسانیم. مسئولان باید از نخبگان حمایت کنند و بودجه لازم را برای انجام پروژه‌ها در اختیار آن‌ها قرار دهند. همچنین، باید به تفکر و قدرت تعقل نوجوانان، اهمیت بیشتری داده شود.»

وی افزود: «با توجه به نیاز به آموزش متخصصان و همچنین طراحی و تولید دستگاه‌های مخصوص، برآورد می‌شود که حداقل یک میلیارد تومان هزینه نیاز باشد. اما با در نظر گرفتن مزایای این روش، سرمایه‌گذاری در این زمینه، اقدامی ارزشمند خواهد بود.»

موسایی گفت: «در زمان امتحانات نوبت دوم پایه هشتم، همزمان با نگارش پروپوزال، شرایط بسیار دشواری داشتیم. اما با حمایت‌های مادرم و پشتکار، توانستیم این مرحله را پشت سر بگذاریم. با کمک مادرم و برنامه‌ریزی دقیق، توانستم هم به امتحانات برسم و هم تحقیقات خود را به پیش ببرم.»

این نخبه سمپادی در ادامه گفت: «واقعیت این است که برای انتخاب آینده بین رشته‌های تجربی و ریاضی مردد هستم. اگر ریاضی را انتخاب کنم، هوافضا را مد نظر دارم و اگر تجربی را انتخاب کنم، به مهندسی پزشکی و جراحی علاقه‌مندم. تحقیقات من در زمینه پزشکی، به من کمک کرده تا چیزهایی را بدانم که شاید هم‌سن و سال‌هایم از آن بی‌خبر باشند و این برای من بسیار ارزشمند است.»

وی افزود: «می‌خواهم از پدر و مادرم که همیشه حامی من بودند، از مدیریت و کادر مدرسه و از دوستانی که مشوق من در این مسیر بودند، صمیمانه تشکر کنم. آن‌ها در لحظاتی که ناامید شده بودم، مرا یاری کردند و به من یادآوری کردند که می‌توانم این راه را ادامه دهم.»