کشف زباله‌های پلاستیکی که با سنگریزه مو نمی‌زنند!

این قطعات کوچک پلاستیکی که پلاستیک‌های آذر آواری (pyroplastics) (نامی مشتق از دو واژه یونانی به معنای آتش و شکسته شده) نام دارند، یا در اثر گرما دیدن پلاستیک در بخشی از فرآیند تولید و یا به هنگام ذوب شدن قطعات پلاستیک در جریان فرآیندهای ناشناخته در محیط، به وجود می‌آیند. این زباله‌های پلاستیکی سپس در اثر برخورد با شن و دریا چون سنگ‌ها دچار هوازدگی یا فرسایش شده و ریزپلاستیک به اطراف می پراکنند. از آن جایی که پلاستیک‌های آذرآواری شباهت بسیار زیادی به سنگریزه‌ها دارند، ممکن است از چشم مردم جهان پوشیده مانده باشند.

محققان ضمن بیان این که پلاستیک‌های آذرآواری از جنس پلاستیک خالص هستند، در مقاله خود در این باره می‌نویسند: «از قرار معلوم پلاستیک‌های آذرآواری در اثر ذوب شدن یا سوختن پلاستیک به وجود می‌آیند و آشکارا از لحاظ منشاء، ویژگی‌های ظاهری و سختی با پلاستیک‌های دریایی (اولیه و ثانویه) تفاوت دارند.»

در بخش دیگری از این گزارش آمده است: «این که پلاستیک‌های آذرآواری توسط همکاران‌مان از سواحل اقیانوس اطلس در اسپانیا و سواحل اقیانوس آرام در ونکوور جمع‌آوری شده‌اند، نشان می‌دهد که پدیده‌ای محلی نیستند. گمان می‌رود این پلاستیک‌ها فراوانی گسترده‌ای داشته باشند که به دلیل شباهتی که در ظاهر با سنگریزه‌ها دارند، تاکنون ثبت نشده است.»

آن چه بر وخامت اوضاع می‌افزاید، این است که امکان آن وجود دارد که این نوع پلاستیک‌ها سرب را به محیط زیست لیچینگ یا فروشُست کنند.

از مفهوم فرآیند لیچینگ یا فروشُست برای اشاره به استخراج یک ماده یا مجموعه‌ای از مواد خاص از ماده دربرگیرنده آن (سنگ، فلز) و انتقال آن به فاز مایع استفاده می‌شود.

همچنان به مطالعات بیشتر در مورد میزان میکروپلاستیک و ترکیبات خطرناکی که این پلاستیک‌های مستتر در پوشش سنگریزه در محیط زیست آزاد می‌کنند، نیاز است.

نتایج این پژوهش در مجله Science of The Total Environment منتشر شده است.