برخی از خانواده های معلولان مناطق محروم، به مراکز توانبخشی دسترسی ندارند

به گزارش ایران، حسین نحوی‌نژاد، مدیرکل بهزیستی استان گیلان در اینباره می‌گوید: فرد دارای معلولیت هم مانند تمامی افراد جامعه حق دارد تا از فرصت‌های برابر در زمینه آموزش، اشتغال، امکانات معیشتی، رفاهی و بهداشتی بهره‌مند باشد و با تکیه بر توانمندی‌های خویش، برای ساختن زندگی بهتر گام بردارد. این را همه می‌دانیم و بویژه زمانی که تریبونی در اختیار داریم، با شور و حرارتی وصف‌ناپذیر در این باره سخن می‌گوییم اما حقیقت این است که تا رسیدن به تلاشی جمعی برای از میان بردن مشکلات این افراد، راهی طولانی در پیش داریم.
او ادامه می‌دهد: کافی است لحظاتی خود را در جایگاه پدر و مادری قرار دهیم که از معلولیت فرزندشان آگاهی یافته‌اند. والدین به محض مواجهه با این رویداد ناشناخته، تمامی آرزوهای خود را بر باد رفته می‌پندارند و کعبه آمال آنان در ورطه غم و اندوه محو می‌شود. پدر و مادری که از معلولیت فرزند خود آگاه شده‌اند نیازمند استفاده از برنامه‌های مداخله بهنگام هستند تا بتوانند بر احساسات منفی خود غلبه کنند، نحوه صحیح ارتباط با فرزند معلول را فراگیرند و برای پرورش قابلیت‌های جسمانی و روانی او تلاش کنند و اینجا است که قدم نهادن در مسیری پر چالش و ناهموار آغاز می‌شود.
نحوی‌نژاد با اشاره به دلایل محرومیت برخی خانواده‌ها از دسترسی به امکانات توانبخشی می‌گوید: در حال حاضر بسیاری از والدین دارای کودکان معلول بویژه در مناطق دور افتاده کشور، به مراکز آموزشی و توانبخشی دسترسی کافی ندارند.
واگذاری مراکز جامع توانبخشی به بخش غیر دولتی در اواسط دهه گذشته و نبود امکانات کافی در بیشتر استان‌ها برای تأسیس این مراکز توسط بخش خصوصی، بسیاری از خانواده‌های افراد معلول را از خدمات مداخله به‌هنگام محروم کرده و این در حالی است که ضعف امکانات اقتصادی اکثر آنان، حضور در شهرهای بزرگ و دریافت خدمات مورد نیاز را برای آنها غیر ممکن ساخته است.
به‌گفته مدیرکل بهزیستی استان گیلان، بسیاری از انواع معلولیت‌ها از جمله آسیب‌های نخاعی، نارسایی‌های بینایی و شنوایی و معلولیت‌های ذهنی، دارای عوارض متعددی هستند که آموزش و توانبخشی معلولان را دشوار می‌سازند. برای کاهش این عوارض می‌بایست خدمات کلینیکی و پاراکلینیکی مختلف به این افراد ارائه شود و تجهیزات کمک توانبخشی متناسب با محدودیت‌های‌شان در اختیار آنها قرار گیرد و این، دغدغه دیگری برای فرد معلول و خانواده او است.وی مشکلات خانواده‌های دارای فرزندان معلول را چنین توضیح می‌دهد: با وجود تلاش‌های سازمان بهزیستی، بخش قابل توجهی از این خانواده‌ها کماکان نتوانسته‌اند از وسائل کمکی، خدمات توانبخشی، توان پزشکی و مراقبتی مورد نیازشان بهره‌مند شوند زیرا قادر به پرداخت هزینه‌های آن نیستند و این خود، گویای بی‌توجهی سازمان‌های بیمه‌کننده نسبت به خدمات توانبخشی معلولان است.
نحوی‌نژاد در پاسخ به این سؤال که شرایط اشتغال این گروه چگونه است می‌گوید: افراد دارای معلولیت با وجود تمامی مشکلات، آموزش می‌بینند، توانایی‌های جسمی و روحی خود را افزایش می‌دهند، مهارت‌های مختلف را کسب می‌کنند و به این باور دست می‌یابند که می‌توانند در جامعه قبول مسئولیت کنند و نقش آفرین باشند. اما در این مرحله نیز با مشکل بزرگی به‌نام اشتغال مواجه می‌شوند.
در طول سال‌های گذشته بسیاری از دستگاه‌های دولتی با گنجاندن شرط عدم معلولیت در آزمون‌های استخدامی خود، عملاً افراد معلول را از دستیابی به فرصت‌های شغلی محروم ساخته‌اند و برخی از این دستگاه‌ها مانند وزارت آموزش و پرورش، مانع حضور معلولان در مصاحبه‌های استخدامی شده‌اند. حال آنکه بیشتر کارفرمایان نیز حتی با وجود بهره‌مندی از امتیازات خاص مانند معافیت‌های مالیاتی، تمایل چندانی به استخدام افراد معلول نشان نمی‌دهند.