گاندو و حمله بسوی خودی ها !

این سریال بواسطه نشان دادن فضای بشدت حساس کارهای امنیتی موفق بود و توجه مردم را به خود جلب کرد . جلب توجه مردم در حالی که صدا و سیما اغلب در آن ناکام می ماند نشان داد که زمینه ها و سوژه های بکری وجود دارد وباید سراغ آنها رفت و سطح سرگرمی مردم را بالا برد .امادر سریال گاندو که خوب آغاز کرد گرایش های سیاسی و جناحی وارد شدند و موضوع را از یک سطح ملی خارج و متوجه اختلافات سیاسی کردند . اگر تا کنون فیلم های متعددی در این زمینه مهم ساخته شده و پس از پرداختن مستوفا به مباحث ملی وشقوق صیانتی از مرزهای ملی و میهنی و اعتقادی گاهی هم ناخونکی به اختلافات سیاسی زده می شد شاید گریزی از آن نبود و غمض عین را ضروری می ساخت ولی در اولین گام های تصویرسازی از تلاشهای روزمره امنیتی، رفتن به سراغ اختلافات وخوشه چینی ازقدرت فیلم سازی برای بهره برداری های جناحی خطایی ضررساز وبلند مدت است و شاید این زمینه بکر و حساس و ضروری را بسوازاند و مردم را از تماشا و تاثیر پذیری دلسرد کند . تصور کنیم که اگر در فیلم های مربوط به جنگ تحمیلی از همان ابتدا استفاده های جناحی باب می شد ومردم بجای آشنایی با جزئیات دفاع فرزندانشان وفداکاری رزمندگان ردپای پررنگ استفاده های سیاسی را می دیدند تا چه حد سرخورده می شدند و چه ظلمی به تاریخ دفاع مقدس می شد ؟

در هنگامه تخاصم روز افزون بیگانگان که از سال های دور جریان داشته حتما فرزندان ملت در عرصه های ضد جاسوسی زحمات زیادی کشیده اند و موفقیت های بسیار به دست آورده اند .چرا در سریال گاندو سوژه های بزرگتر و امنیتی تر که در آن هیچ مناقشه ای وجود ندارد انتخاب نشد ؟ چرا دفاع جانانه بچه های حفاظت از مرز های امنیت مردم آنجا که کل کیان کشور در خطر بوده است و جناح های موجود در آن اختلافی ندارند به تصویر کشیده نشد ؟ ما چیزی بنام ایران داریم که روی حفظ آن هیچ ایرانی صادقی تردید ندارد وحتی کسانی که با نظام جمهوری اسلامی مشکل دارند حاضرند همپای معتقدان به نظام علیه بدخواهان و بیگانگان متخاصم بجگند ، چرا از این طریق به دفاع آگاهانه بچه های همین مردم پرداخته نمی شود ؟ آیا این درد بزرگی نیست که در هر زمینه ای تا توجه مردم جلب می شود ، تا احساسات عمومی به سمت نقطه ای مشترک معطوف می شود، میوه چینان وابزار گرایان از راه می رسند و خودی و ناخودی درست می کنند و فلش احساسات ملی را به درون می پیچانند ؟ برای این کارها وقت بسیار هست . بگذاریم اول خطر از کشور برطرف شود ، جاسوسان اصلی وطن فروش شناسایی شوند ، اقتصادمان به نقطه ثبات دراز مدت برسد ، تحریم ها برای همیشه بالاموضوع شوند و معیشت مردم از آسیب های اساسی در امان بماند بعد می شود سراغ رقیبان داخلی برویم و به آنها طعنه ترس و بی بصیرتی بزنیم و از رسانه ملی سربازان دیپلمات حاضر در میدان را ناروا باران کنیم ! آیا سزاوار است که دولت هم بی مسوولیتی کند ، ملاحظه چشم نامحرمان و زمان پر خطر کنونی را نکند و پاسخ دهد ؟ آیا زمانی فرا خواهد رسید که اگر امکانات رسانه ای کشور در اختیار یک جناح است حداقل منافع و امنیت ملی چارچوب بلامنازع شوند و هر زمان این دومقوله در خطر باشند آتش بس درونی داده شود و امکان سوء استفاده بیگانگان از بین برود ؟

*یادداشت نویس روزنامه اعتماد