مشاهده ۱۹ قطعه میش مرغ در زیستگاه بوکان

رحیم عبدالکریمی گفت: پایش‌های مداوم توسط یگان حفاظت محیط زیست و کارشناسان این اداره در زیستگاه‌های این پرنده در حال انجام است و در جدیدترین پایش در هفته اخیر ۱۹ بال از این گونه در یکی از زیستگاه‌های زمستانه آن مشاهده شد.

وی ادامه داد: ۸۰ درصد زیستگاه‌های میش مرغ در ایران در طی دهه‌های گذشته به دلیل تعارض‌های کشاورزی و تهدید‌های بالقوه دیگر از دست داده و همین مساله باعث محدود شدن پراکنش زیستگاهی و در نهایت کاهش شدید جمعیتی آن طی سال‌های اخیر شده است.

وی با بیان اینکه گسترش زیستگاهی این گونه جانوری به لحاظ علمی امکان پذیر نیست و نمی‌توان با مشاهدات تصادفی نسبت به گستره زیستگاهی آن خوشبین بود، گفت: در سال‌های گذشته یک قطعه میش مرغ نر در شمال ایران واقع در تالاب میانکاله مشاهده شد و امسال نیز موردی از مشاهده یک قطعه از آن در نوار مرزی شمالغرب ایران گزارش شده است.

وی اضافه کرد: جمعیت میش مرغ در محاسبات اکولوژیکی تقریبا در لبه انقراض کامل قرار دارد و این مساله باعث نگرانی‌های شدیدی از جانب دوستداران پرندگان و سازمان محیط زیست شده است.

عبدالکریمی افزود: دشت‌های سوتاو حمامیان، دشت سه کانیان، دشت‌های ینگیجه - آلبلاغ، دابسر و محمود آباد و قازلیان - بوکه به سی در این شهرستان از مهمترین زیستگاه‌های این پرنده نادر به شمار می‌رود و ۹۰ درصد جمعیت زادآور این پرنده در کشور را در خود جای داده است.

دشت «سوتاو» یک پهنه تپه ماهوری به وسعت ۴۰۰ هکتار در اطراف روستای حمامیان از توابع بخش سیمینه بوکان می‌باشد که هم اکنون بیشترین تعداد جمعیت میش مرغ ایران را در خود جای داده است.

دشت سوتاو در زبان محلی به معنی «دشت سوخته» است که به دلیل تراکم کم جمعیت انسانی از یک سو و از سویی دیگر کمبود آب در این منطقه برای زیست و جوجه آوری میش مرغ مناسب است.

در سال‌های اخیر از سوی اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی، این منطقه به عنوان پناهگاه میش مرغ در آذربایجان غربی و منطقه شکار ممنوع اعلام شده است.

میش مرغ (چیرگ) از رده پرندگان راسته درسانان، خانواده هوبره و از جنس Otis و جزو بزرگترین پرندگان گیاه خوار بوده و با جثه بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان لقب گرفته است و در حال حاضر در لیست سرخ (IUCN) با درجه حفاظتی آسیب پذیر قرار دارد.